Vanuit Het Graf(3)

De eerste keer was hij met haar getrouwd omdat hij meende dat ze samen een goed leven konden hebben. De tweede keer was hij met haar getrouwd omdat zijn eergevoel dat van hem eiste.

Behalve hun eerste paar maanden samen was hun relatie op zijn best broos geweest, en ze hadden meer dagen apart doorgebracht dan ze als stel bij elkaar waren geweest.

'Je moet terugkomen en meer onderzoek doen naar de Sandpoint Strangler,' zei ze pruilend.

'Nee, dank je. Inmiddels heb ik mijn lesje wel geleerd.' Hij begon op een leeg memoblaadje te krabbelen. 'Het is nu mijn werk om te schrijven over misdaden die al opgelost zijn - door iemand anders. Dat is een stuk eenvoudiger, kan ik je vertellen.'

'Je hebt de politie geholpen de moord op die weggelopen tiener op te lossen, weet je nog? En daarna heb je er een boek over geschreven.'

Dat wist hij nog. Tot nu toe was 'Maria' voor hem het meest bevredigende project geweest waaraan hij had gewerkt, omdat hij het gevoel had dat, dankzij zijn inspanningen, recht was gedaan aan het slachtoffer en alle andere betrokkenen.

'Dat was een gelukkig toeval,' zei hij tegen Holly. 'Toch blijft het altijd een gok, en ik denk niet dat mijn uitgever het op prijs zou stellen als hij jarenlang op een nieuw boek moet wachten omdat ik stad en land afzoek naar een bevredigende oplossing.'

'Je was wel heel gefascineerd door de Sandpoint Strangler.'

Waarschijnlijk was hij eerder geobsedeerd dan gefascineerd geweest. Zelfs toen hij niet meer bij de politie zat, was hij aan de zaak door blijven werken, pro Deo, in de hoop dat hij het uiteindelijk in een boek zou kunnen verwerken.

'Je hebt zelf wel honderd keer gezegd dat je, door mee te doen aan het onderzoek, een overzicht van binnenuit krijgt dat je niet kunt bereiken als je over de zaak van iemand anders schrijft,' vervolgde ze. 'Je weet dat een boek over hem goed zou verkopen. Niemand heeft nog iets over hem geschreven.'

'Er zijn nog te veel onbeantwoorde vragen om er een interessant verhaal van te maken, Holly. De mensen zien graag een afgerond geheel als ze een waargebeurd misdaadverhaal kopen. Ze houden van een logische volgorde en verlangen antwoorden. Dat kan ik ze in het geval van de Sandpoint Strangler niet geven.'

'Dat kan nu anders zijn.'

'Ik betwijfel of er voldoende nieuwe informatie is om er iets mee te kunnen,' zei hij.

'Je wilt dus niet komen?'

'Holly...'

'Wat moet ik dan met Susan, Caleb?' Haar zelfbeheersing begaf het, en er klonk een snik door de telefoon.

Caleb kneep in de brug van zijn neus. Hij wilde zich niet door Holly's tranen laten beïnvloeden, maar haar radeloosheid en hetgeen ze had gezegd, brachten hem aan het twijfelen. Per slot van rekening was Susan enige tijd zijn schoonzus geweest. Hoewel ze een echte lastpost was die voortdurend in de problemen raakte, merkte hij dat hij toch nog een restje genegenheid voor haar voelde. 'Heb je de politie gebeld?' vroeg hij.

'Natuurlijk. Ik ben wanhopig!'

Dat wist hij zo ook wel. Wat hij nog niet wist, was of die wanhoop gerechtvaardigd was. 'Wat zeiden ze?'

'Niets. Ze zitten net zo vast als ik. Geen spoor van inbraak en geen teken van een gevecht in haar flatje. Er worden geen sieraden of creditcards vermist - voorzover we weten, althans - en haar bankrekening is onaangeroerd. Volgens mij hebben ze geen enkel spoor. Ze hebben er ook geen idee van waar ze zouden moeten zoeken.'

'En haar auto?'

'Die is ook weg, maar ik weet dat ze niet simpelweg de zonsondergang tegemoet is gereden. We hadden intussen echt al iets van haar moeten horen. Tenzij...'

'Je moet ophouden je het ergste voor te stellen,' zei hij. 'Er kunnen talloze redenen voor haar verdwijning zijn. Misschien kwam ze weer een rijke knul tegen en zit ze met hem op een cruiseschip naar de Bahama's. Het zou net iets voor haar zijn om morgen doodleuk te voorschijn te komen. Dan zou ze het maar vreemd vinden dat je je zo ongerust maakte. Ze zou zeggen dat ze er niet aan gedacht heeft om je te bellen.'

Hij wreef over de baardstoppels op zijn kin, zijn hersenen pijnigend om met nog een plausibele verklaring te komen. 'Of misschien is ze in de drugsscene verstrikt geraakt. Ze was altijd al...'

'Ze heeft haar honden thuisgelaten, Caleb,' viel Holly hem in de rede. 'Ze zou heus niet dagenlang wegblijven zonder iemand te vragen op de honden te passen. Dat weet jij ook wel. Niet voor een reisje naar de Bahama's, en ook niet voor de beste trip van de wereld. Voor geen goud.'

Daar zat wat in, moest hij toegeven. Susan was dol op haar schnauzers. Zo dol dat ze een dierenarts zesduizend dollar betaalde -geld dat ze eigenlijk niet had - om een van de honden te opereren die de straat op gerend en door een vrachtwagen aangereden was.

Caleb leunde achterover in zijn bureaustoel, een arm voor zijn gezicht geslagen. Hij wilde het liever niet onder ogen zien, maar dit klonk niet goed. Zelfs als de Sandpoint Strangler niet meer op jacht was, moest er welhaast iets gebeurd zijn met Susan. En hoe langer ze vermist werd, hoe moeilijker het zou worden om haar te vinden.