Vanuit Het Graf(7)

Nu was ze er niet meer zo zeker van of haar moeder wel moest verhuizen. Als Annette het huis verkocht, kon Madison maar twee dingen doen. Haar vondst laten zien, wat onmogelijk was, of alles vernietigen - wat haar geweten niet toeliet.

Allemachtig, ze had gemeend dat de nachtmerrie voorbij was. Nu besefte ze dat die nooit voorbij zou gaan...



Holly haalde Caleb maandagochtend van het vliegveld af. Hij zag haar al tussen de menigte staan, met haar lange blonde krullen, zodra hij de aankomsthal binnen kwam. Hij wapende zich tegen het ogenblik waarop ze hem tegemoet zou snellen. Ze was twee jaar ouder dan hij, langer dan de meeste andere vrouwen, mager, en ze had een hartvormig, engelachtig gezicht. Ze zag er goed uit. Met haar uiterlijk was niets mis, maar dat deed er niet toe bij een vrouw wier emoties zo met haar op de loop gingen als bij Holly het geval was.

Hij zag haar zich een weg door de mensen banen, op weg naar hem. Daar was ze dan, met een opgeluchte glimlach. 'Caleb, wat ben ik blij dat je er bent.' Ze omhelsde hem, en hij liet haar even berustend haar gang gaan, maar liep daarna snel door, in gelijke tred met de andere passagiers, naar de bagageafdeling.

'Heb je al iets van Susan gehoord?' vroeg hij, blij eindelijk zijn benen te kunnen strekken. De business class was vol geweest, en hij was te groot voor de smalle, krappe plaats die voor hem in de economy class was geboekt. Maar aangezien hij niet van tevoren had kunnen bespreken, had hij blij moeten zijn dat hij überhaupt een plaats had.

'Niets. Ik luister elk uur mijn antwoordapparaat af, voor het geval dat, maar...' Ze knipperde snel met haar ogen.

Hij hoopte dat ze niet weer in tranen uit zou barsten, want hij was hier niet gekomen om haar morele ondersteuning te verlenen. Hij wilde zo snel mogelijk Susan opsporen en dan meteen terugkeren naar San Francisco. 'Heeft de politie hier in Seattle nog inspecteurs op de zaak gezet?' vroeg hij.

'Twee: Lynch en Jones. Ken je ze?'

'Ik ken Lynch beter dan Jones.'

'Ze maken me gek,' zei ze. 'Ze blijven maar praten over het zoeken naar vezels en andere aanwijzingen, maar ik heb niet de indruk dat ze veel doen.'

'Dit is geen televisie, Holly. Het zoeken naar kleine aanwijzingen neemt veel tijd in beslag. Ze moeten alle mensen opsporen die in Susans flat zijn geweest en van hen monsters nemen om ter vergelijking naar het gerechtelijk laboratorium te sturen. Normaliter zit er niet iemand van het lab ter plaatse duimen te draaien tot hij je kan helpen. Je moet gewoon op je beurt wachten.'

Hij ontweek een vrouw die abrupt vlak voor hem was blijven staan om in een tas te zoeken. 'Heb je je ouders nog gesproken?' vroeg hij.

Hij wist dat de relatie tussen Holly en haar adoptieouders gespannen was. Dat was het grootste deel van haar leven zo geweest. Ze haatte haar echte moeder omdat die haar had weggegeven, zonder rekening te houden met het feit dat haar moeder nog maar net zestien jaar was geweest toen ze haar baby had afgestaan. Ze haatte haar adoptiemoeder omdat ze niet haar echte moeder was. Verder was ze vaak jaloers op Susan, die met behulp van een vruchtbaarheidsbehandeling ter wereld was gekomen toen Holly zeven was.

'Ik heb ze gisteravond gebeld om te laten weten dat jij zou komen,' antwoordde ze.

'Wat hadden ze te melden over Susans verdwijning?'

'Eerst zeiden ze hetzelfde als jij, dat dit al eerder gebeurd was en dat ze wel weer zou komen opdagen. Nu ze al bijna een week weg is, maken ze zich wel zorgen. Ze willen een privé-detective inhuren, als dat jou ook het beste lijkt. Ze wilden dat ik het er met je over zou hebben.'

'Het lijkt mij het beste zo snel mogelijk aan het werk te gaan om te doen wat we kunnen.'

'Oké.' Ze krabde door haar mouw heen op haar arm. Ze leek onzeker. 'We hadden het over de Sandpoint Strangler, hè?'

'Ja?'

'Er was iets over hem op het nieuws, zo straks...'

Intussen waren ze bij de bagageband gekomen. Hij glipte uit de menigte om de tas te grijpen die hij in San Francisco had ingepakt. Behalve een paar kledingstukken zat zijn mobieltje erin, en natuurlijk zijn agenda en een laptop, zodat hij aan het werk kon zodra dat mogelijk was. 'Wat dan?' vroeg hij toen zijn tas eenmaal over zijn schouder hing.

'Iemand heeft het graf van Ellis Purcell geschonden.'

Caleb verstarde van verbazing. 'Hoe kan dat? Ik had begrepen dat zijn weduwe en dochter alle mogelijke moeite hadden gedaan om geheim te houden waar dat graf was.'

'Dat weet ik niet. Ik heb maar een paar zinnen van het nieuwsbericht gehoord onder het ontbijt.'

Caleb wreef over zijn baardstoppels. Hij had zich vanochtend niet gedoucht of geschoren. Omdat zijn vlucht zo vroeg vertrok, was hij uit bed gerold en had een Fox Racing T-shirt aan geschoten met een oude spijkerbroek en een honkbalpet van de Giants. Daarna was hij richting vliegveld vertrokken.

'Misschien is het maar toeval,' zei hij. Hij moest echter toegeven dat het opmerkelijk was dat er een vrouw werd vermist op de oude jachtgronden van de Sandpoint Strangler, een jaar na de dood van Ellis Purcell. Dat de vrouw familie was van Holly. En dat Purcells graf in dezelfde week was geschonden.