Vanuit Het Graf(5)

De foto's en brieven leken heel gewoon, in geen enkel verband te staan met de krantenberichten die ze over Ellis had gelezen. Eindelijk begon ze een beetje te ontspannen. Boven haar hingen tientallen spinnenwebben, bijna lichtgevend in de vage gloed van het peertje. Maar als er al spinnen zaten, dan hadden die zich in de hoekjes verscholen. In ieder geval sprong er niets te voorschijn om haar te grijpen.

Ze keek om zich heen: er was niets te zien waaruit kon blijken dat er nog iemand onder het huis was gekropen sinds Johnny twee jaar geleden was gekomen om zijn zomerkleding weg te halen.

Haar vader mocht dan zijn leven in een daverende finale hebben beëindigd, maar zijn dood en het onderzoek, en vooral de verdenking, lagen nu achter hen. Ze hoefde niet meer bang te zijn. Ze kon verdergaan met haar leven en vergeten...

Nadat ze de persoonlijke herinneringen van haar vader aan de kant had geschoven, rommelde ze verder tot ze al snel de bowlschaal vond. Net toen ze met de buit terug naar het luik wilde kruipen, herinnerde ze zich de doos met barbiepoppen die ze had ingepakt toen ze twaalf jaar was. Die doos zou hier waarschijnlijk ook nog staan, besefte ze. Als ze die kon vinden, kon ze de poppen aan haar eigen dochtertje, Brianna, geven. Die was net zes geworden.

Ze volgde de bocht van het houten paadje. Onderweg kwam ze langs een stapeltje overgebleven tegeltjes van de verbouwing van de badkamer, een stoffige aktetas, een oude ijsmachine en babyspulletjes van toen ze zelf een baby was. Vlak bij het laatste stuk plastic, waarachter de kale, vieze grond zich in de duisternis uitstrekte, zag ze een paar dozen staan die van haar halfbroers waren. Daarbij bevond zich ook het denim beddengoed dat haar moeder had gekocht toen Johnny en Tye bij hen waren komen wonen.

Toen ze Johnny's oude stereo-installatie aan de kant duwde, nam ze zich voor hem deze week maar weer eens een brief te sturen, ook al beantwoordde hij haar brieven nooit. Hij zat al jaren vaker in de gevangenis dan erbuiten, steeds in verband met drugsdelicten. Hij moest wel eenzaam zijn. Tye hield contact met hem, maar haar moeder deed alsof hij niet bestond. Johnny haatte zijn eigen zwaar aan de drank verslaafde, moeder. Voor zover Madison wist, woonde Johnny's moeder ergens in Pennsylvania, onder begeleiding van de reclassering.

Ze tuurde in het schemerige licht om de opschriften op een aantal dozen te ontcijferen: tafelkleden van moeder Rayma; borden van moeder Rayma; schilderijen van tante Zelma...

Geen barbiepoppen. Teleurgesteld werkte ze zich terug in een zittende positie om haar knieën voor de harde planken te sparen. Ze trok haar benen op tot haar borst terwijl ze probeerde te bedenken waar die doos gebleven kon zijn.

Brianna had een moeilijk jaar achter de rug. Eerst was er de scheiding, gevolgd door hun verhuizing naar Whidbey Island, zo'n vijfenvijftig kilometer ten noordwesten van Seattle. Haar vader was hertrouwd, en er was een halfbroertje of -zusje op komst. Later die dag zou Madison haar dochtertje bij haar ex ophalen. Het leek haar reusachtig om dan vijftien of meer oude barbiepoppen op de achterbank van de auto te hebben liggen. Danny verwende Brianna met meer dan genoeg speelgoed...

Misschien moest ze beter zoeken. Ze duwde een paar dozen uit de weg en sleepte de oude spiegel van de logeerkamer aan de kant. De avocadokleurige badkameraccessoires die ooit de badkamer boven hadden getooid, volgden dezelfde weg, en nu kon ze bij de spullen die daarachter opgestapeld stonden. Ze was nu een heel eind van het lichtpeertje bij de ingang vandaan, waardoor ze niet zo duidelijk kon zien, maar uiteindelijk werd ze voor al haar moeite beloond toen ze haar eigen kinderlijke handschrift op een grote doos in de hoek herkende.

'Daar is hij,' mompelde ze voldaan. Ze wrikte de doos weg tussen een oude aardewerken pot en allerlei voorwerpen die zo te zien uit de jaren zestig afkomstig waren en maar beter in het vergeethoekje konden blijven liggen. 'Brianna, je zult me hiervoor wel om de hals vliegen.'

'Madison, waar blijf je toch zo lang?'

Geschrokken sprong Madison op, waarbij ze haar hoofd aan een balk stootte. 'Au.'

'Gaat het?' klonk het nu van dichterbij. Haar moeder stond in de opening van de kruipruimte, maar Madison kon haar niet goed onderscheiden door alle rommel tussen hen in.

'Prima.' Ze veegde een paar spinnenwebben aan de kant om over de zere plek op haar voorhoofd te kunnen wrijven. 'Je kunt Mrs. Howell vertellen dat ik de bowlschaal heb gevonden die je haar te leen hebt aangeboden.'

'Die bowlschaal gebruik ik elk jaar met kerst. Wat doet ie daar helemaal?'

'Hij stond daar helemaal niet. Ik was op zoek naar mijn oude barbies.'

'Verspil daar verder maar geen tijd aan,' zei haar moeder. 'Die hebben we al lang geleden aan het goede doel gegeven.'

'Nee, hoor. Hier heb ik ze.'

'Weet je het zeker?'

'Natuurlijk.' Madison deed de bovenste flap van de doos open om het te bewijzen, en plotseling sloeg de schrik haar om het hart.