Vanuit Het Graf(8)

Hoewel de maandagmiddag warm was, met een zeldzame hoeveelheid zonneschijn voor Seattle in september, was het koud in het mortuarium. Te koud. Het rook er naar bederf, boenwas en formaldehyde. Meteen kwam elke begrafenis die Madison ooit had bijgewoond terug in haar herinnering: tante Zelma, oma Rayma, de skeletachtige man die naast hen had gewoond toen ze vijf was. Ze wist de naam van de oude man niet meer, maar ze herinnerde zich nog goed dat ze naar zijn wasachtige gezicht had gestaard toen hij in zijn kist lag.

Het was nog een geluk dat ze niet hoefde te kampen met herinneringen aan de begrafenis van haar vader. Ze hadden hem er geen gegeven. Zij, haar moeder, Tye en Johnny hadden eenvoudig een kennisgeving van zijn overlijden gestuurd aan de enkele vrienden en familieleden die hen waren blijven steunen. Vanwege het voortgezette onderzoek en de schade die hij met zijn oude geweer had toegebracht, was het beter geweest om alles zo snel en onopvallend mogelijk achter de rug te hebben.

Lawrence Howell, de beheerder van het Sunset Lawn Funeral Home and Memorial Park, had hen geholpen alles te regelen. Diezelfde Lawrence Howell zat nu tegenover Madison en haar moeder, zijn korte, blonde haar keurig gekamd, op zijn gelaat dezelfde sombere uitdrukking als altijd.

Gelukkig had Madison Joanna Stapley kunnen bereiken, een leerlinge in de hoogste klas van South Whidbey High School die geregeld voor haar op Brianna paste. Zo hoefde ze bij die moeilijke bespreking niet op een ondernemend kind van zes jaar te letten.

'Hoe is dit mogelijk?' vroeg ze nadat Mr. Howell had uitgelegd wat hij haar al telefonisch had verteld toen ze eerder die dag op kantoor was gekomen - dat iemand de kist van haar vader de vorige nacht had opgegraven. 'Hoe kon iemand weten waar hij begraven lag?'

Howell steunde met zijn ellebogen op zijn mahoniehouten bureau en verstrengelde zijn lange, bleke vingers in elkaar. 'Zoals ik die heer die me vanochtend heeft gebeld, al vertelde...'

'Welke heer?' vroeg Annette.

Madison legde troostend een hand op de arm van haar moeder. 'Tye, mama. Ik heb hem gebeld nadat Mr. Howell me had gesproken. Ik nam aan dat hij er ook bij wilde zijn.'

'Komt hij dan ook?' vroeg haar moeder, duidelijk niet ingenomen met het idee dat Madison haar halfbroer erbij betrokken had.

'Nee, hij zei dat hij moest werken.'

'En zijn vrouw? Komt zij wel?'

'Sharon en de kinderen zijn op bezoek bij haar moeder in Spokane.'

'Ellis kon nooit op zijn jongens rekenen,' zei Annette met een blik vol afkeuring. Ze wilde Tye of zijn vrouw er niet bij hebben, maar aan de andere kant was ze verontwaardigd over hun gebrek aan steun.

Mr. Howell, die beleefd had gewacht tot ze uitgesproken waren, schraapte zijn keel. 'Zoals ik zei, ik heb geen idee hoe dit kon gebeuren. Er was geen grafsteen of wat dan ook om aan te duiden dat dit het graf van uw vader was, Miss Lieberman, net zoals u wenste. Onze dossiers zijn niet openbaar en worden 's nachts altijd achter slot en grendel opgeborgen. Er was geen teken van inbraak in het mortuarium hier, waar we de dossiers bewaren. Bovendien was de begrafenis al een jaar geleden. Een jaar waarin geen sprake was van problemen rond het graf.'

'Dat kan ik niet begrijpen,' zei Annette, haar ogen vol tranen. 'Waarom nu dan wel? Wat zou iemand na al die tijd nog met het lichaam van Ellis willen?'

'Zo lang is een jaar niet, mama,' zei Madison voordat Howell iets kon zeggen. 'Wie het ook was, het was iemand die hetzelfde wilde als wat we al eerder hebben meegemaakt. Uiting geven aan zijn woede over het... het gebeurde, en wraak.'

'Ik wil dat mijn man in vrede kan rusten,' zei haar moeder. 'Ellis was onschuldig. Hij heeft die vrouwen geen kwaad gedaan.'

Madison wenste dat die woorden niet zo hol klonken in haar oren. Nog steeds wilde ze het geloven. Het medaillon dat ze de vorige dag onder het huis had ontdekt, vormde echter een bedreiging voor haar laatste beetje vertrouwen. De gerechtvaardigde woede die haar tot dusverre overeind had gehouden, werd nu afgebrokkeld. Zonder de sterke overtuiging dat haar vader onschuldig was, had ze niets om zich aan vast te houden. Alleen de wens om haar moeder en Brianna te beschermen voor wat, waarschijnlijk, de waarheid was.

'Natuurlijk was hij onschuldig,' zei Howell op kalmerende toon.

Madison wilde er wel iets om verwedden dat Howell eerder geloofde in de aanzienlijke geldsom die ze hem hadden betaald om de begraafplaats geheim te houden dan in de onschuld van haar vader.

Zo vermoedde ze ook dat er een aardig prijskaartje hing aan zijn telefoontje van die ochtend en aan zijn voorstel dat ongetwijfeld nog zou volgen omtrent de herbegrafenis van haar vader. Hadden ze nu maar meteen gekozen voor crematie, zoals Madison destijds had voorgesteld. Daar had haar moeder echter niet van willen horen. Annette kende niemand die gecremeerd was. Voor haar was het onbekend, en zeker niet iets wat ze met het lichaam van haar geliefde echtgenoot wilde laten doen.