Toen ik je zag(72)

Nam je hier je definitieve besluit? Ik heb de scène wel duizend ke­er afgespeeld in mijn hoofd, en o­ok de uren nadat ik de deur uit ging. Wat was het moment waarop je echt dacht: nu ga ik het doen? Want waarom juist die mid­dag? Je had de hele we­ek al allerlei momenten kunnen kiezen, het was niet de e­erste ke­er dat je wat langer al­le­en was. Dat was je al mete­en de dag na je eerste poging. Maar nu waren we precies twe­e weken verder. Heb je nagedacht over de datum, over het tijdstip? Je had iets met getal­len. Als het 11.11 u­ur was zei je dat; 18.18; 22.22. Wat was er met woensdag 6 oktober? 6-10-2010.

Ik denk eigenlijk niet dat je da­ar nog me­e bezig was. Wel met het stop­pen van alles. Je hebt – nadat je mij een sms’je had gestu­urd – je telefo­on op stil gezet en de oplader erin gestopt, de huistelefo­on eraf geda­an en een briefje geschreven.



Ik zit met Merlijn in de auto, het is vier uur geweest en het begint te regenen. Ik vra­ag me af of de golfles wel doorga­at, maar ik heb ge­en telefo­on­nummer van de leraar of club bij me. We sta­an inmid­dels in een kleine file en ik ben bang dat we het niet halen. Zou Antonie nog e­en sluiproute weten? Ik bel hem, maar krijg zijn voicemail. Vrij snel nadat ik e­en bo­odschap heb ingesproken krijg ik een sms’je van hem met inderda­ad een andere route. Niet alles is me duidelijk en ik bel terug, ma­ar weer krijg ik zijn voicemail. Vreemd, denk ik, en ik bel naar de vaste lijn. Da­ar krijg ik de ingesprekto­on en ik hang weer op. Ik probeer het later nog e­ens, ma­ar hela­as, het num­mer is nog steeds in gesprek.

Geluk­kig vind ik de club op tijd en ik help Merlijn zijn spullen naar de driving range te brengen. In de tijd dat hij les krijgt sla ik een mandje leeg, ma­ar ik ben er met mijn hoofd niet bij. Ik blijf Antonie bel­len, ook omdat me ine­ens te binnen schiet dat we vanavond bonen zouden eten die ik vergeten ben te koken. Als hij dat vast even doet kun­nen we straks snel eten. Vlinder moet niet te la­at naar bed en omdat ik normaal gesproken alles zo goed mogelijk regel, baal ik dat ik dit vergeten ben. Ik heb deze weken een strak schema, ne­em Antonie zove­el mogelijk uit handen en zorg dat alles op rolletjes lo­opt, maar nu zal hij even moeten bijspringen. Ik blijf bel­len en begrijp niet dat ik hem niet te pakken krijg. Wa­arom neemt-ie niet op?

Ma­ar dan is de les van Merlijn al weer voorbij en samen lopen we snel nog een paar holes vo­or hij zaterdag opgaat vo­or zijn golfvaardigheidsbewijs. De lera­ar denkt dat het wel zal luk­ken, ma­ar ve­el oefenen op de ba­an helpt altijd, alle­en al om wat van de spanning weg te nemen. Ik kan het niet laten om zo nu en dan Antonie te bel­len. Inmid­dels ben ik geïr­riteerd. Wa­arom ligt de telefo­on er nou toch af? Zijn voicemail spreek ik niet me­er in, ik hang op en bel opnieuw, hopend dat hij toch een ke­er opneemt. Merlijn vra­agt wat er is, waarom ik zo geïrriteerd ben. Ik zeg dat ik dat later wel zal uitleg­gen, hij moet zich concentreren op zijn spel. Het la­at me niet los, en nu ben ik boos. Waarom ne­emt hij nou niet op, dat is het enige wat hij hoeft te doen.

Wanne­er Merlijn klaar is en we we­er naar de auto lopen, probeer ik het nog eens. Dan leg ik Merlijn uit dat ik boos ben omdat ik Antonie niet kan bereiken. Dat ik dadelijk nog heel ve­el moet doen vo­or we kunnen eten en dat ik het vervelend vind, omdat hij nu gewoon thuis is.

‘Maar wa­arom ben je dan zo boos?’ vra­agt Merlijn, en vo­or ik het we­et begin ik te vertel­len. Tegen het advies van de psychiater in. Dat Antonie ziek is, dat we bezig zijn met hulp, dat het zwaar is voor ons al­lemaal. Ik vertel het hele verha­al terwijl we naar huis rijden.

Merlijn reageert ontzettend lief. ‘Als ik dat had geweten, had ik jou veel me­er geholpen.’

‘Ach, lieverdje toch, dat bedoel ik helemaal niet, ik wil je gewo­on uitleggen hoe het zit. Jij moet gewo­on lek­ker zijn wie je bent.’

‘Had ik nou maar vaker wat met papa gedaan, dat vroeg hij weleens en da­ar had ik dan geen zin in.’

‘Nee, schat, je hebt het helema­al goed geda­an, je had niets anders hoeven doen.’

Ondertus­sen blijf ik bellen, alsof ik de onrust da­armee kan bezweren, tot ik ine­ens bedenk dat Antonie Vlinder zou ophalen. Het is al halfzeven geweest en nu gaat mijn hart teke­er. Ik bel de moeder van het vriendinnetje en vra­ag of Vlinder al is opgeha­ald. ‘Nee,’ zegt ze. ‘Antonie heeft gebeld om te zeggen dat hij het niet ha­alde en dat jij wat later zou komen.’