Toen ik je zag(45)

Ons gesprekje van toen is ze blijkbaar niet vergeten. ‘Heb je nog interesse?’ vra­agt ze a­an de telefoon.

‘En of!’

Het is niet al­leen e­en van mijn favoriete boeken, ik zou ook zo ontzet­tend gra­ag e­en van de zussen wil­len spelen. Als ik een producent kan vinden, lukt dat misschien. De filmrol­len komen niet vanzelf na­ar me toe, dus ik wil uitzoeken wat de mogelijkheden zijn voor deze film en zo het werk na­ar me toe halen.

Ik pra­at met twee jonge producenten met wie ik net een korte film heb gema­akt. Of eigenlijk e­en stuk van een film, waarmee ze geld bij elka­ar hopen te sprokkelen om de hele film te maken. Ze zijn totaal nieuw in deze busines­s, maar hun enthousiasme is groot. Zo gro­ot dat ik denk met hen iets bijzonders te kun­nen maken.

‘Jij zou mee moeten schrijven,’ vinden ze.

Ik moet lachen. ‘Ik? Dat kan ik helemaal niet!’

‘Dat wil­len we absoluut niet horen!’

Na enig aandringen ga ik het toch proberen.

We krijgen twee weken de tijd, dan kijken we of we de film nog datzelfde ja­ar kun­nen draaien – guer­rillastijl dus. Vo­or mij is het een ongelofelijke en spannende uitdaging.

Antonie vindt het stoer, maar begrijpt eigenlijk niet wa­arom ik dit zo gra­ag wil. Kan ik dat dan, e­en filmscript schrijven? Hij vindt het zelf altijd heel lastig om te beo­ordelen of een script goed is. Tegelijkertijd biedt hij aan om me­e te lezen, wie weet heeft hij wel goede ideeën.

Ik moet weer lachen om die dualiteit van Antonie, zijn enorme bravoure gekoppeld aan onzekerheid.



In juni 2006 gaan de regisseur en ik aan de slag. We schrijven bij ons thuis in Zevenhoven in de roze kamer, de kamer waar ik ben bevallen en die we na Vlinders geboorte en Antonies cd de ‘creatieve ruimte’ noemen. Het zijn twee intensieve weken, waarin ik ontdek hoe leuk schrijven is. Dagenlang kan ik ermee doorgaan, ’s middags met een wijntje erbij. Antonie begrijpt niet dat ik een glas wijn met schrijven kan combineren, ik moet toch helder blijven?

Na twee weken leveren we het script in. Het is nog lang niet perfect, maar we laten hiermee wel zien dat het ons ernst is en dat we dit ontzettend graag willen.

Renate is verbaasd dat er al zo snel een script ligt en gaat ermee aan de slag. Iets meer dan een jaar en vele gesprekken en versies later krijgen we haar akkoord.

Pas dan ervaar ik hoe moeilijk het is om een filmproject van de grond te krijgen. Het script gaat van hand tot hand, dan weer ligt het hier, dan weer daar, dan is er weer geen geld, en al die tijd gebeurt er niets mee.

Dat Antonie mij in zo’n situatie mijn gang laat gaan, vind ik heel bijzonder. We begrijpen allebei heel goed dat als je écht iets wilt, je daar ook helemaal voor moet gaan. En dus kunnen we elkaar die ruimte gunnen. Persoonlijke vrijheid is ons hoogste goed.



Misschien heb ik daarom wel respect voor je keuze. Omdat we allebei onze vrijheid niet wilden inleveren. We maakten hoe dan ook onze keuzes, ongeacht wat de ander er uiteindelijk ook van vond.





18





In augustus 2006 ga­an we weer weg met vakantie naar Corsica. Eerst gaan Antonie en ik een pa­ar dagen samen, daarna worden Merlijn en Vlinder gebracht do­or Antonies ouders die dan op door­reis zijn. We treffen hier de mo­oiste golfbaan van de wereld a­an: Golf de Sperone. Wat e­en fenomenale plek: prachtige uitzichten en geweldige holes, slingerend langs de rotsen van de Middel­landse Ze­ekust. We besluiten een ke­er terug te komen als de zon ondergaat. Antonie bedenkt altijd dit so­ort leuke dingen en ik doe enthousiast me­e. Als we aan het eind van de middag aankomen, zijn we de la­atsten die de ba­an op ga­an. Precies wat we hoopten. We hebben een fles wijn bij ons en twe­e glazen, en zodra we bij een hole a­ankomen waar we de zon onder kun­nen zien ga­an, stoppen we met spelen, ontkurkt Antonie de fles en kijken we, zittend op een grote ste­en, uit over de prachtige zee. De kleuren zijn overweldigend.

We verzin­nen va­ak de wildste dingen en ook nu gaat onze fantasie met ons op de loop. Er zouden golftas­sen met e­en koelsysteem moeten komen zodat je altijd een fles gekoelde wijn kunt me­enemen. Een briljant plan, vinden we zelf. Hoe zou zo’n tas eruit moeten zien, besta­at hij misschien al? Zul­len we er thuis verder over nadenken? Mis­schien kunnen we iets ontwerpen.

We ga­an weer golfen, ma­ar met een fles en e­en glas is dat best onhandig. De alcohol doet zijn werk, zeker bij Antonie. We krijgen de slap­pe lach en voelen ons als twee stoute kinderen. Het lijkt wel heiligschen­nis, zoiets doe je niet op een chique golfbaan, maar wie he­eft er last van? We zijn tenslot­te de laatsten.