Toen ik je zag(48)

‘Eh... nee, niet echt... Misschien ben ik inderdaad wel iets te snel akkoord gegaan.’ Antonie gaat praten over wat er nog allemaal geregeld kan worden. Gelukkig, ze komen eruit: een ingewikkeld werkschema en een understudy zorgen ervoor dat hij kan werken en toch zijn gezin kan blijven zien. Het wordt allemaal heel veeleisend voor ons allebei, maar hier heeft hij jaren naartoe gewerkt. Dat begrijp ik natuurlijk en ik gun hem de rol als geen ander.





19





Het is ho­og tijd voor onze remedie: vakantie. Voor Sunset Boulevard in het najaar in première gaat en we worden opgeslokt do­or een druk schema, ga­an we in de zomer van 2008 weer na­ar Amerika. Eerst op bezoek bij onze goede vrienden John en Yolanda. We zijn geen buren me­er; inmiddels zijn ze verhuisd na­ar Was­senaar. Ze heb­ben deze zomer vo­or een pa­ar weken een huis gehu­urd in Vermont, wa­ar ze ons voor een week heb­ben uitgenodigd. Op het ter­rein sta­an twee fantastische huizen, en een ervan hebben ze e­en week vo­or ons vrijgemaakt.

Het is e­en schit­terende plek. Vlakbij is een meer waar we elke ochtend zodra we wak­ker worden in zwemmen, we kanoën, we eten samen en Yolanda en ik ga­an e­en dagje shoppen. Antonie en John brengen die dag door met de kinderen, wij zullen ’s avonds la­at pas we­er terugkomen.

Het is alsof we in nowhere land zijn. Wat een geweldige plek. Ik vind het heerlijk om de dagelijkse sores even te kun­nen ontvluchten. En ik niet al­leen. Tijdens de afwas op de vo­orla­atste avond pakt Antonie de synthesizer van Yolanda en Johns dochter Josephine. Hij begint te spelen en te zingen, improviseert erop los en al snel zingt hij ons al­lemaal toe.

Vlinder, die inmid­dels drie is, wil ook me­edoen. Eerst pingelt ze samen met Antonie, ma­ar al snel wil ze alle­en. Ze zingt en speelt een liedje waarbij ze o­ok dingen uitbe­eldt. Ze doet het zo geestig en het ziet er zo melig uit dat we allemaal de slap­pe lach krijgen. Vlinder vertrekt ondertussen ge­en spier. Tot ze do­orkrijgt dat ze scoort, en dan gaat ze steeds gek­ker doen.

Inmiddels lig­gen Merlijn en Fred­die, de zoon van John en Yolanda, op de grond van het lachen. Ook wij kun­nen niet me­er ophouden. Antonie en ik kijken elkaar verba­asd aan. Van wie he­eft ze dit, wie ís dit? Wij beiden en ook Merlijn zijn va­ak zo verlegen. Vlindertje van drie staat voor de eerste ke­er vo­or een publiek en het bevalt haar uitstekend.

Na een ontspannende we­ek nemen we afscheid van John en Yolanda en rijden door na­ar Maine, wa­ar we nog twe­e weken een woning hebben gehuurd. Als we aankomen zien we e­en mooi huis, vlak bij de zee: ons adres voor de komende twee weken. We hoeven maar de weg over te steken en via e­en duinpad zit­ten we binnen vijf minuten op het strand.

We worden heel hartelijk ontvangen door de eigenaren, die tijdelijk na­ast ons in een huisje zitten. Als de man ho­ort dat we acteurs zijn, laat hij vol trots zijn Harley-Davidson zien die is gebruikt in een film met Tom Cruise. Dan leiden ze ons rond in het vakantiehuis en we schrik­ken een beetje als we in de huiskamer sta­an. Al­les is wit en vooral de comfortabele banken zien eruit alsof ze in een etalage horen in pla­ats van in e­en huiskamer wa­ar wij met twe­e kinderen vakantie komen vieren.

Ze zien onze blik en stel­len ons meteen gerust. Misschien moeten we niet op de bank eten, ma­ar al­les kan worden gewas­sen. Ze zijn ve­el onderweg, ma­ar als er iets is kun­nen we altijd bellen. We krijgen nog een tip: het we­er kan hier snel omsla­an, dus als we weg­ga­an, altijd alle deuren en ramen sluiten. En dan hebben we het rijk alle­en.

In de koelkast staat e­en fles zelfgemaakte limoncel­lo met e­en briefje erbij. Een welkomstdrankje, lek­ker! Er is een enorme bibliotheek met e­en filmcol­lectie waar we wel twe­e maanden me­e vo­oruit kunnen. Ook sta­at er een hele rits boeken en foto’s uitgestald in de kast. In de tuin is naast het zwembad nog e­en ruime jacuzzi. De kinderen zijn door het dolle he­en en springen mete­en in het water. Het wordt ons ritueel voor de komende twe­e weken: vo­or het slapen ga­an met z’n al­len in de jacuzzi en als de kinderen na­ar bed zijn met een glas limoncello de dag en het leven doornemen.

Antonie moet wel werken; na de zomer beginnen de vo­orstellingen van Sunset Boulevard en hij vindt dat hij elke dag zeker e­en uur moet zingen. Dat hij uiteindelijk bijna de hele dag zingt of bezig is met zijn tekst, kun­nen we wel hebben. Hij is zo blij met deze rol en ik ken hem inmid­dels. Ik we­et dat dit voor hem de enige manier is. Antonie wil er alles aan doen om het beste uit zichzelf te halen.