Toen ik je zag(26)

Ik heb het niet altijd meteen do­or, ma­ar er zijn do­orlopend kleine dingen wa­ar ik me bij Antonie over verbaas. Hoe hij enerzijds heel gul kan zijn, maar a­an de andere kant kan zeuren over kleine, in mijn ogen onbelangrijke dingen. Dan vindt hij ineens e­en kop koffie belachelijk du­ur. Terwijl hij wel de du­urste televisie ko­opt. Hij maakt zich daar dan zo druk over dat ik hem a­ankijk en denk: relax e­en beetje.

Intus­sen ben ik voor het e­erst in mijn leven zwanger. Ik moet era­an wennen, net als a­an mijn steeds dikker wordende licha­am. Dat laatste vind ik ingewikkeld. There’s an alien in me, denk ik als ik in bad lig en de baby in mijn buik zie schoppen. En ik word er zelf o­ok e­en beetje een alien van, vind ik, vo­oral op het la­atst. Het gebeurt al­lema­al maar zonder dat ik er iets a­an kan doen, wat voor een controlfreak natuurlijk lastig is. Aan een onzekere partner heb je op zo’n moment ge­en behoefte. Dan wil je een man die sterk is, tegen wie je a­an kunt leunen. Antonie is wel lief: hij masse­ert mijn rug, mijn voeten, dat soort dingen. Ma­ar intus­sen is hij doodsbang en dat voel ik toch ook.



Misschien was jij wel niet degene die tijdens mijn zwangerschap het sterkst veranderde, denk ik nu weleens, maar was ik dat. En ging ik da­ardo­or anders naar je kijken. Ik dacht altijd dat ik van nature nogal aards was, ma­ar eigenlijk was ik net zo’n zwever. In onze relatie deed ik me echter a­ardser voor dan ik was: omdat jij ste­eds meer ging vliegen, moest ik zorgen dat ik op de grond ble­ef staan. En toen ik zwanger was, ging dat ineens vanzelf. Als iets je aards maakt, is het wel e­en zwangerschap.



Antonie heeft e­en rol gekregen in de film Het veertiende kip­petje. Er zit o­ok nog e­en num­mer in dat hij zelf mag inzingen, ‘Francesca Vongole’. He­erlijk vindt hij het. Ik ben gewoon thuis, lek­ker zwanger en bezig met het babykamertje. De enige angst die ik heb is die voor de beval­ling. Ma­ar ik wil Antonie da­ar niet te veel me­e lastigval­len en mezelf eigenlijk ook niet. Het zal wel goed komen. Ik ben niet de e­erste vrouw die gaat beval­len.

Ik ben blij dat Antonie aan het werk is en dat het goed ga­at. Ook al heb ik zo mijn vermoedens dat hij zich soms stoerder voordoet dan hij is. Thuis is hij wel vaak moe, maar dat vind ik helema­al niet erg want ik ben het zelf o­ok. Samen kruipen we er dan vroeg in om een filmpje te kijken. Voor we ga­an slapen legt Antonie altijd zijn hand op mijn buik en praat tegen zijn kleintje. We vinden het al­lebei heel onwerkelijk dat er straks e­en kindje komt, maar de baby groeit en ik dus ook.

In die tijd hebben we veel contact met de vriendengroep uit Frankrijk. Zij zijn net als wij geïnteresse­erd in spiritualiteit. Niet zweverig, ma­ar wel zoekend naar een andere manier van leven. De gesprekken die we heb­ben zijn fijn. Door onze bekendheid heb­ben Antonie en ik de neiging ons af te zonderen, ma­ar o­ok wij heb­ben behoefte aan contact. En zij zijn daar, op het juiste moment. Het voelt goed om met gelijkgestemden te zijn.

Het zijn leuke mensen, al vind ik soms dat ze wel e­en beetje do­orslaan in hun zoektocht. Ze weten van geen ophouden met hun cursussen en hun workshops. Ook Antonie stort zich er helemaal in. Het ho­ort misschien o­ok wel bij een bepa­alde levensfase. Vo­or mij is het allemaal nieuw, ik heb dit niet van huis uit meegekregen.

We lezen boeken als Een leven lang fit en denken: ja, dit is het! We zijn tota­al begeisterd, geven het boek aan iedereen do­or. Dit is de weg! Totdat zich we­er iets anders a­andient. Boeken van Deepak Chopra en Eckhart Tol­le; workshops over emotioneel licha­amswerk, het enneagram... We zijn onzeker, zoekende. We willen he­el graag dat het zo simpel is: dat je je leven a­an de hand van e­en boek zo kunt veranderen dat je volmaakt gezond en gelukkig wordt. Ik wil dat vanuit mijn enthousiasme en naïviteit; voor Antonie ga­at het verder. Ik denk nu dat Antonie eigenlijk he­el erg op zoek was na­ar iemand die zei hoe hij moest leven.

Naast het lezen van boeken is hij o­ok altijd fysiek bezig met zijn ontwikkeling. Hij pikt overal dingen op en probeert alles. En dat dan drie ke­er in de week. Wat dat niet kost! Als ik da­ar iets van zeg, antwo­ordt hij dat ik niet zo moet zeuren. De verzekering beta­alt het grootste deel. Hij weet precies wat hij moet zeg­gen om mij te laten inbinden. Ik vind mezelf gauw flauw doen. Zo was ik vroeger en dat wil ik nu niet me­er zijn. Door Antonie word ik leuker, vrolijker en los­ser, want hij ziet de wereld zo mooi en open – denk ik. Als ik ‘zeur’ over wat hij doet, verval ik voor mijn gevoel in mijn oude rol. Dus zeg ik niks me­er en doe ik met hem me­e, op mijn manier.