Toen ik je zag(30)
Een zoon. Was je blij? Ik weet het niet meer. Je was in de war, al een paar maanden, al ging het na de geboorte van Merlijn steeds beter. Je was lief, verzorgend en beschermend. Dat laatste voelde ik heel duidelijk. Je was telkens met Merlijn op pad, hij sliep op je buik, je gaf hem ’s nachts flesjes zodat ik door kon slapen. Op een dag kwam je thuis en vertelde je dat je, met Merlijn in de draagdoek op je borst, een man was tegengekomen op straat. Het voelde niet goed. Er kwam een dierlijk instinct in je boven en als hij een mes had gehad, zei je, dan had je je meteen tussen Merlijn en die man gestort. Je vond het zo bizar om dat te voelen. Zoiets had je nog nooit ervaren. Je was de beste, leukste en liefste vader die Merlijn zich maar had kunnen wensen. Waarom werd je op het eind toch zo onzeker?
Eigenlijk moet Antonie vlak na de bevalling een tv-film doen, maar hij voelt zich nog niet fit genoeg en niet stabiel. Hij zegt af, hoe moeilijk hij dat ook vindt. We willen er even uit. Even bijkomen van de intensiteit van de afgelopen tijd; de bevalling, de slechte periode die Antonie heeft doorgemaakt. Eerder stapten we vaak in de auto en keken we wel waar we uitkwamen, maar nu huren we een huis in Florida. Ik heb een hekel aan kou en houd niet van de winter, en dus zitten we in januari op een fantastische plek vlak bij zee. Het doet ons goed om in de zon te zijn en bij het water.
Elke avond bij zonsondergang rijden er allemaal auto’s het strand op, stoeltjes worden neergezet en iedereen geniet. Als de zon onder is zeggen mensen tegen elkaar: ‘That was a lovely sunset. Bye, guys.’ En weg zijn alle stoeltjes en auto’s weer.
Voor Antonie breken er eindelijk betere tijden aan. Het vaderschap geeft hem een goed gevoel. Hij vindt dat dit iets is wat hij kan. En ik vind dat ook. Ik ben dolblij dat hij Merlijn vaak meeneemt, zodat ik even rust heb. Even kan slapen of iets anders doen dan moederen. Ik merk al snel dat ik veel meer tijd voor mezelf wil en niet de hele dag kan zorgen. Dat benauwt me. Als ik het opbiecht aan Antonie moet hij lachen. ‘We hebben samen een kind gekregen,’ zegt hij, ‘dus ga ik er net zoveel voor zorgen als jij.’
‘Maar kan ik dan ook weer gewoon gaan werken?’ vraag ik huilend. Die onzekerheid drukt al een tijdje op me, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik ooit nog zal werken.
‘Natuurlijk, gekkie! Merlijn is ook mijn kind.’
Door middel van massages probeert Antonie weer beter in zijn lichaam te komen. Hij zit meestal erg in zijn hoofd en als hij zich slecht voelt, heeft hij het gevoel dat hij meer met zijn lijf moet doen. Thuis doet hij al aan yoga en mediteert hij, nu heeft hij ayurveda ontdekt. Twee, soms drie keer per week laat hij zich masseren, en hij neemt allerlei pillen. Naar een huisarts gaat hij niet, hij zoekt liever de alternatieve kant op. Ik vind het allemaal wel interessant, maar ik verdiep me er nooit in dezelfde mate in als hij.
Je deed inderdaad wat je zei, en meer. Je nam Merlijn overal mee naartoe. Ook ’s avonds naar het theater als je speelde. Zette zijn bedje klaar, las hem voor en ging dan op. Ik kon dat niet. Het idee dat Merlijn in de kleedkamer was terwijl ik op het toneel stond... Wat als hij niet kon slapen? Als ik ging werken kostte het me heel veel moeite om weg te gaan. Maar was ik eenmaal weg, dan liet ik het los. Ik kon vertrouwen op jou, die heel goed voor hem zorgde.
De tijd dat je slecht in je vel zat leek achter ons te liggen. We hadden een vol leven. Hadden we er verder over moeten praten? Wat er gebeurd was, of je nog hulp nodig had? Ik deed het niet. Ik was blij dat het weer goed ging en jij ook, dacht ik
Pas na zijn dood las ik Antonies dagboeken uit die periode en ontdekte ik dat er onder de oppervlakte nog steeds van alles bij hem speelde.
DECEMBER 1998
Gisteravond weer eens wat opgeschreven. Dat ik had gewandeld omdat ik dat lekker vond. Dat ik Merlijn bij me had en zelf vitamine + Daktarin had gegeven om Isa, die heel erg buikpijn had, te sparen. Doe veel tegenwoordig. Lekker. Merk dat ik snel baal als ik niet tot dingen kom terwijl dit nu niet terecht is; Merlijn en ayurveda kosten veel tijd. De zee zou saai zijn om naar te kijken als-ie geen golven had; geen geluid, saai.
Vandaag was interessant om te merken dat ik vanuit een diepe depressie van een uur, die eeuwig leek te gaan duren, me ineens heel lekker voelde, en dat er dan meer aandacht gaat naar die depressie. Daar denk ik vaker aan terug dan aan dat leuke uurtje. Blijkbaar vind ik dat interessanter, veiliger?
Ik ben VRIJ om te doen wat ik wil. Soms realiseer ik me dat ineens. Ongelofelijk. Ik kan kiezen wat ik doe met mijn leven. Doodeng. En spannend!