Tachtig dagen rood(42)

Het was het gebruikelijke gezwets dat ze zo van het verhaal had genoten en dat ze zich met de vrouwelijke hoofdpersoon kon identificeren. Dominik glimlachte. Het deed hem goed dat zijn verhaal nog gelezen werd. Het leek eeuwen geleden dat hij het had geschreven.

Aan de linkerkant van zijn scherm gaf een groen bolletje aan dat de afzender niet alleen dezelfde e-mailaanbieder had maar ook nog steeds online was. Hij schreef een berichtje.

Dank voor je vriendelijke woorden, Liana.

Ze antwoordde meteen.

Geen dank, ik vond het een geweldig verhaal. Het heeft me echt geraakt. Wauw, en nu spreek ik je in het echt…

Dominik was geïntrigeerd, en van het een kwam het ander. Hij beoordeelde de ethiek van de situatie en besloot dat de relatie tussen een schrijver en een lezer fatsoenlijk was, en niet immoreel of anderszins te vergelijken met een relatie tussen een docent en een student. Integendeel, hield hij zichzelf voor.

Ze was een jonge vrouw van halverwege de twintig, aan haar profielfoto te zien. Als de foto recent was, tenminste. Ze vertelde hem dat ze een kantoorbaan in Brighton had. De foto’s die ze hem stuurde na een paar dagen algemene en onschuldige chatberichten uitgewisseld te hebben, waren flirterig en plagend geweest, zowel expliciet als ingetogen, maar niet ordinair, doordat ze door een amateur waren gemaakt. Een glimp van een borst, een halvemaanvormige bil met een stukje huid met oude blauwe plekken of striemen, een vage, bijna abstracte compositie die bij nadere inspectie een close-up bleek van haar rode gekrulde schaamhaar, vanuit een hoek die haar vagina op het eerste gezicht deed lijken op een verleidelijk buitenaards landschap. Ze benadrukte constant het feit dat ze zo op Elena, Dominiks heldin, leek ondanks de verschillen in nationaliteit, periode en omstandigheden. Op Dominiks vraag of die zinspeling betekende dat ze een seksuele sub was, verscheen haar antwoord op zijn scherm.

Ja.

Zijn hart maakte een sprongetje. Misschien kon hij een nieuwe start maken. Zou het deze keer wél goed kunnen gaan?

En ben jij een dom?

Misschien, antwoordde hij ontwijkend, om haar te plagen. Hmm…

Normaal gesproken was hij op zijn hoede als een vrouw te gedetailleerd over haar voorkeuren, behoeften en verlangens sprak. Hoe meer een vrouw schreef over extreme seksuele praktijken zoals bondage, boeien, wurgseks, touwen, halsbanden, degradatie, vernedering, of wat er die dag ook op het programma stond, hoe groter de kans dat ze uiteindelijk terug zou krabbelen als puntje bij paaltje kwam. Hij bedacht dat een beperkt menu stijlvoller en authentieker was en dicht bij de realiteit stond.

Hij vond Liana intrigerend. Ze bleef hem op een humoristische en cynische manier expliciete hints geven en bezat alle eigenschappen die nodig waren om zijn aandacht te trekken.

Ze waren nu al een paar weken aan het chatten en mailen en Dominik bereidde zich voor op een avontuurtje. Hij hoopte niet de liefde van zijn leven te vinden, maar eens en voor altijd de visioenen van en herinneringen aan Summer uit te bannen.

Zou je me een foto van je gezicht willen sturen?

Hij had bewust geen foto op de omslag van zijn boek laten drukken en had een vage foto op Facebook geplaatst, omdat hij op dat moment de voorkeur gaf aan een vorm van mysterieuze anonimiteit.

Misschien zou ze op dit punt afhaken. Dominik had er altijd een hekel aan gehad om gefotografeerd te worden en er waren opvallend weinig foto’s van hem.

Hij downloadde zo’n zeldzame afbeelding, een foto die hij een aantal jaar geleden had laten maken voor een aanmelding voor een beurs in New York, en drukte op Verzenden.

Nu had hij weer vijftig procent kans dat ze het contact zou verbreken als hij niet aan haar verwachtingen voldeed, om redenen die hij nooit zou kennen. Omdat ze de man achter de schrijver zag.

Hij wachtte af, zijn vingers zweefden boven het toetsenbord. Hij staarde als gebiologeerd naar de afbeelding van haar beurse billen die hij had geopend, en zocht doelloos naar een patroon in de gele, bruine en paarse vlekken. Hij had de modus volledig scherm ingeschakeld, zodat de kleuren langzaam in elkaar overliepen. Het leek nu een modern kunstwerk. Enigmatisch, willekeurig. Als een vage wolk die telkens van vorm verandert. Een screensaver.

Daar was haar antwoord.

Lekker. Moet ik u meester noemen?

Je vleit me. Maar je hoeft me geen meester te noemen. Zo’n dom ben ik niet. Mij gaat het niet om woorden.

Mooi. Ik vind het altijd belachelijk als mannen dat vragen terwijl je ze nog niet eens echt ontmoet hebt.

Een meisje naar mijn hart…

Ik denk dat dit het begin kan zijn van een geweldige vriendschap.

Dominik glimlachte.

De trein stoof door de South Downs en toen hij het stalen stationsgebouw van Brighton binnenkwam, kon Dominik de zee ruiken en de zilvermeeuwen horen krijsen. Hij was hier lange tijd niet geweest. De laatste keer had hij een conferentie als excuus gebruikt. Het was de enige gelegenheid geweest dat Kathryn haar huis en echtgenoot achter kon laten om een paar nachten met hem door te brengen. Misschien was hij er om die reden nooit teruggekomen. De herinneringen. Niet dat ze veel van de stad hadden gezien – afgezien van wandelingetjes aan de boulevard en door de Lanes, en gehaaste etentjes in visrestaurants – naast de besloten wereld van hun slaapkamer.