Tachtig dagen rood(43)

Er vond een groot congres plaats in de stad en de meeste grote hotels waren volgeboekt, maar hij was erin geslaagd een kamer te krijgen in een zogenaamd trendy rock-’n-rollhotel met de naam Pelirocco, aan het Regency Square. De kamers waren geïnspireerd op verschillende thema’s. Zijn kamer was een kitscherig boudoir in roze-en roodtinten waarin vrouwelijk ondergoed in alle vormen en maten in verschillende composities aan de muren hing, in plaats van de traditionele schilderijen of prenten. Het was een beetje overweldigend en behoorlijk ongepast, maar hij glimlachte toen hij bedacht om wat voor reden hij in Brighton was.

Ze hadden eerst op neutraal terrein afgesproken, bij een snackkraam aan het begin van de pier. Hij had haar gevraagd hoe hij haar kon herkennen, omdat haar gezicht niet altijd even duidelijk te zien was op de foto’s die ze hem had gestuurd. Ze had schertsend gezegd dat dat geen probleem zou zijn. Zo had zij de keuze om geen contact te maken, als haar eerste indruk van hem niet positief was. Hij was een paar minuten te vroeg en dacht erover om een frietje te halen toen een vrolijke stem hem groette.

‘Hallo, Dominik.’

‘Jij bent vast Liana.’

‘Wachtte je op iemand anders?’ Ze klonk vrolijk.

‘Wat is je echte naam?’ vroeg hij.

‘Liana.’

‘Mooi.’

Ze was kort van stuk, op het eerste gezicht bijna spichtig, maar stond opvallend rechtop. Ze droeg een enorme rugzak die haar in evenwicht hield, had een onverzorgde bos kastanjebruin haar, bijna jongensachtig gekapt, die haar verfijnde gelaat omlijstte. Ze droeg een dun zijden koord om haar nek. Anderen zouden dit gemaakt noemen, een poging om modieus te zijn, maar bij haar kreeg het koord een geheel andere betekenis. Het was een hint. Hij wist nu wat ze bedoelde. Ze was tegen zijn verwachting in niet gekleed in glanzend zwart leer of een afgedragen, punkachtige spijkerbroek, maar in een verrassend preutse beige katoenen blouse en donkerbruin plooirokje dat tot net over haar knieën viel. Om beide polsen droeg ze identieke, dunne, zilveren armbandjes. Ze was er duidelijk niet onzeker over dat ze kort van stuk was, want ze droeg platte ballerina’s.

Ze had een ondeugend gezicht dat haar jonger deed lijken dan ze in werkelijkheid was: een klein, opstaand neusje, een ingevallen kin, maar volle rode lippen. Haar ogen waren als donkergroene pitten en op haar prominente kaaklijn lag een natuurlijke, karmijnrode Sneeuwwitjesblos. Hij vond dat ze een goed figuur had, hoewel de losvallende blouse haar rondingen verhulde.

Liana keek naar hem op.

‘Bevalt het je? Tot zover?’ vroeg ze hem.

‘Ja.’

Dominik had deze situatie de afgelopen dagen dikwijls gerepeteerd en stelde zich dan de spellen voor die ze zouden doen, waar ze zich aan zouden overgeven, en hoe hij het meest uit Liana’s sterke karakter kon halen, haar tot de zijne kon maken. Hij was altijd onwetend of onzeker geweest over de etiquette in dit soort situaties. Moest hij haar iets te drinken aanbieden, een kop koffie of iets sterkers, en een onschuldig gesprek beginnen om het onvermijdelijke moment uit te stellen dat ze intiemer zouden worden? Over de boulevard lopen als een echt stel? Of moesten ze direct naar het hotel gaan, dat op nog geen kilometer afstand van zee lag, in de richting van Hove? Misschien moest iemand eens een boek schrijven over het wel en wee bij bdsm-afspraakjes.

De hotelkamer.

In de nauwe lift die hen naar de bovenste verdieping bracht stond Liana tegen hem aangedrukt. De rugzak beperkte haar in haar bewegingsvrijheid.

‘Kus me,’ beval Dominik.

Ze ging op haar tenen staan en hij boog zich voorover om haar te zoenen. Ze smaakte naar kauwgom met munt.

‘Ik heb de kamer niet gekozen. Het was de enige die over was. Ik weet dat het een beetje belachelijk is,’ verontschuldigde hij zich. Hij haalde de deur van het slot en leidde Liana naar binnen zodat ze het opvallende decor kon bekijken.

‘Wauw,’ zei ze, en ze staarde naar de collectie beha’s en strings die aan de muren van de kleine kamer hingen, als kunstwerken in een museum.

‘Fantastisch. Hoewel de meeste niet echt mijn maat zijn, ben ik bang…’

Ze liet de banden van de rugzak van haar schouders zakken en liet hem op de grond vallen.

‘Wat heb je daarin zitten, je hele uitzet?’ vroeg Dominik.

‘Neuh,’ zei Liana. ‘Zomaar wat dingen. Wat speeltjes…’

‘Dat is best aanmatigend van je. Had ik gezegd dat je iets mee moest nemen?’

‘Ik maakte uit onze chatberichten op dat jij ze waarschijnlijk niet…’

‘Misschien hebben we ze helemaal niet nodig.’

‘O…’ Ze lachte.

Dominik legde zijn sleutels op het nachtkastje en draaide zich om zodat hij haar aan kon kijken.

‘Laat me je eens bekijken. Kleed je uit.’