Tachtig dagen rood(38)

Fran danste als een fee door de keuken om hem heen, trok kastjes en laden open tot ze borden, bestek, siroop en alle andere benodigdheden vond om op de ontbijttafel te zetten.

Chris, Ella en Ted zaten op krukken met de vorken in handen, klaar om aan te vallen. Ze zagen er uitgerust uit, in tegenstelling tot mijzelf.

‘Goedemorgen. Hebben jullie allemaal een bed gevonden?’ vroeg ik met een geforceerde opgewektheid die ik absoluut niet voelde.

‘Sommigen van ons wel,’ zei Ted en hij lachte besmuikt. Hij keek opzichtig naar Fran, die er intens tevreden uit zag en geen spier vertrok.

Chris zat er met afhangende schouders bij; de lichaamstaal van een verslagen man.

Ik wilde niet weten wat mijn zus had uitgespookt waardoor ze er zo gelukkig uitzag, maar ik wilde ook mijn beste vriend niet zo terneergeslagen zien.

Ik ging naast hem staan, sloeg mijn arm om zijn schouder en gaf hem een vriendschappelijk kneepje.

‘Wat ben jij vandaag van plan?’ vroeg ik in de hoop zijn aandacht af te leiden van Fran, die flirtte met de knappe drummer.

‘De studio in,’ antwoordde hij. ‘Ik moet onze apparatuur opruimen en weer wennen aan een normaal leven. Ik hoop op goede recensies. Of dat we in elk geval vermeld worden.’

‘Natuurlijk worden jullie vermeld. Jullie waren geweldig en het publiek was laaiend enthousiast.’

‘Dank je, Sum,’ zei hij en hij sloeg zijn arm om me heen.

‘We hebben een optreden in Brighton volgende week, wil je misschien mee?’

‘Graag, ik vind Brighton geweldig.’ Ik was er slechts één keer een weekend geweest. Misschien zouden een paar dagen aan zee mij uit mijn creatieve depressie halen.

‘Heeft iemand Luba gezien? De danseres?’ vroeg ik na het ontbijt. Ik wilde weten of ze Eric te pakken had gekregen, de roadie die verantwoordelijk was voor het transport van de apparatuur.

‘Vandaag niet,’ antwoordde Dagur. ‘Ik dacht dat ze met jou in bed was beland.’

Ik bloosde omdat ik wist waar hij op doelde en dat hij bloedserieus was. Hij had dus gezien wat voor effect Luba op mij had.

‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Ik heb haar sinds gisteravond niet meer gezien.’

‘Ik ga op zoek naar je viool, Sum,’ zei Chris, vooruitlopend op mijn bezorgdheid voordat ik de kans had gehad om die uit te spreken.

Viggo was nog steeds niet beneden geweest, en de band trok zich al terug om de apparatuur te verzamelen en Fran haastte zich naar haar bardienst. Ik stond op het punt om met Chris mee te gaan, maar een zeurend gevoel in mijn achterhoofd maakte dat ik bleef dralen. Ik zei tegen de anderen dat ik niet meeging zonder Viggo gedag te zeggen.

Chris en Fran namen me wantrouwig op.

‘Niets voor jou om zo sentimenteel te zijn,’ zei Fran. ‘Ben je soms verliefd?’

Ik protesteerde natuurlijk hevig, maar de waarheid was dat ik Viggo wel leuk vond. Hij had humor en was op een aantrekkelijke manier ondeugend, om maar niet te spreken over zijn kundigheid en verlangen om mij klaar te maken. Dat en zijn arrogante trekjes maakten hem enigszins onvoorspelbaar, en ik vond het heerlijk om scherp te worden gehouden.

Ik ging in Viggo’s grote en lege woonkamer zitten. Terwijl ik wachtte tot hij wakker zou worden of tot Luba op zou duiken bekeek ik mijn mail en struinde internet af op mijn mobiel.

Ik had twee e-mails van Susan, waarin ze vroeg waar ik mee bezig was en of ik snel contact wilde opnemen om mijn agenda in te plannen. Dan was er nog een mail van Simón: een vriendschappelijke update van zijn huidige situatie. Hij was langer in Venezuela gebleven en het orkest had een tijdelijke vervanger aangenomen. Ik had even heimwee naar hem, naar New York en ons leven samen. We pasten niet goed bij elkaar, maar ik hield toch van hem en ik miste zijn genegenheid, gezelschap en instinctieve begrip voor mijn carrière en het reilen en zeilen van een klassiek musicus.

We pasten op zo veel manieren goed bij elkaar, dat ik me soms afvroeg of het niet had kunnen werken tussen ons als we beter ons best hadden gedaan. Die beslissing had hij mij uit handen genomen. Op een bepaalde manier was het een opluchting geweest, want zo hoefde ik niet zelf de beslissing te nemen en tegenover mezelf of Simón toe te geven dat het vinden van de juiste seksuele partner belangrijker voor me was dan alle andere kwaliteiten die hij in onze relatie bracht. Vanilleseks was voor de korte duur heerlijk en bevredigend, maar op de lange termijn wilde ik niet met iemand samen zijn die mijn verlangens niet deelde. Duistere, gevaarlijke en pijnlijke dingen. Het soort dingen waar Dominik van had genoten.

Ik voelde me ongemakkelijk en rusteloos bij de steeds terugkerende gedachten aan Dominik en begon door de kamer te ijsberen. Ik liet mijn handen over de muren en meubels glijden. Het stucwerk voelde ruw aan op mijn huid. In mijn hoofd speelde ik de herinnering aan Luba’s dans af, en ondanks mijn ontelbare orgasmen van de afgelopen nacht en het feit dat mijn schaamlippen beurs en gezwollen waren, had ik opnieuw zin. Maar het gemis van mijn viool overheerste. Ik wilde de Bailly in mijn handen houden, om de gemengde gevoelens die door mijn hoofd speelden via een muziekstuk uit te bannen.