Storm op komst(33)

‘Niks aan te doen. Hij brengt onze missie in gevaar. Wend de steven, Charlie.’

‘Topaz heeft gelijk. Dan verliezen we een hele dag,’ zei Charlie, waarna hij snel naar het fornuis terugging, waar drie pannen stonden te pruttelen. Met een professioneel gebaar schepte hij de grote champignons om.

Nathan sloeg weer gefrustreerd op tafel. ‘Hij kan onmogelijk die afstand afleggen. Een eersteling? Dit is geen pleziertochtje naar 1805. Dit is 314 jaar. Als hij detoneert gaan we er allemaal aan.’

Jake keek Nathan vol afgrijzen aan. Had hij zojuist echt ‘detoneert’ gezegd?

‘Trouwens: kijk hem nou,’ vervolgde Nathan. ‘Hij draagt een schooluniform. Dat gaat nogal opvallen.’

‘Kom op. Jij hebt in je hut genoeg kleren en accessoires voor een heel leger,’ merkte Topaz op.

Maar Nathan hield voet bij stuk. ‘We zetten hem in de roeiboot. Dan mag hij zelf terugroeien.’

‘Doe niet zo belachelijk!’ zei Topaz. ‘Dat lukt hem nooit in zijn eentje.’

‘Niet ons probleem.’

‘Hij is een diamant, Nathan. Eerstegraads, volgens Jupitus Cole. Hij overleeft het wel. De beslissing is trouwens aan mij, ik heb de leiding.’ Topaz wendde zich tot Jake. ‘Je kunt blijven. Maar als we in Venetië zijn blijf je op de achtergrond. Begrepen?’

Jake knikte. Hij keek hen om de beurt ernstig aan. ‘Het spijt me dat ik aan boord ben gegaan. Het was een vergissing. Maar ik beloof dat ik nu alles zal doen om jullie te helpen.’

Topaz’ gezicht werd iets zachter.

Nathan haalde zijn schouders op en liet zich tegen de rugleuning zakken. ‘Eerstegraads, hè,’ mompelde hij binnensmonds. ‘Wie had dat kunnen denken...?’

‘Wat betekent het precies om te... “detoneren”?’ vroeg Jake.

‘Als je lichaam niet gewend is aan een hoge dosis atomium, en dat kan enige tijd duren,’ antwoordde Charlie, terwijl hij zich naar Jake omdraaide, ‘kun je in de tijdflux blijven steken. Je atomen splitsen zich dan in miljoenen deeltjes waardoor je als een waterstofbom explodeert en ons allemaal met je meesleurt.’ Hij haalde een schaal uit de oven en proefde van de inhoud. ‘Deze courgettesoufflé is volmaakt. Ik heb mezelf overtroffen.’

Jake had geen honger, maar de maaltijd die Charlie ‘in elkaar had geflanst’ zou de jongen in elk willekeurig Londens toprestaurant een prijs hebben opgeleverd. Op het menu stonden onder andere tartine van cherrytomaatjes, gevulde minipaprika’s met gemarineerde champignons à la grecque en frambozentaart met slagroom. Charlie, zo bleek, had leren koken in de keuken van Napoleon in Parijs, maar na die ervaring was hij overtuigd vegetariër geworden.

Toen ze hadden afgeruimd zette Topaz een gelakte houten doos op tafel. Er viel een doodse stilte. Ze deed hem open en haalde er een flesje atomium en een Horizonkelk uit. Het afgelopen uur had Jake zich voorgesteld hoe hij zou detoneren. Hij vroeg zich af hoe bloederig hij zou exploderen.

Het atomium smaakte weer even afschuwelijk – het deed Jake denken aan het vocht dat uit oude batterijen droop – en het effect ervan kwam sneller en was alarmerender dan de eerste keer. Jake had het nauwelijks doorgeslikt of zijn hoofd begon heen en weer te tollen en hij viel flauw. Hij werd gewekt door Charlie, die met een vinger in zijn borst prikte.

‘Wakker worden. Je mag niet slapen. Wakker worden.’

Jake hing slap over de eettafel en met veel moeite focuste hij zijn blik op de wazige gezichten boven zich.

‘Wakker worden! Het is gevaarlijk om te slapen.’

‘Zijn we er? In Venetië?’ vroeg Jake, terwijl hij weer wegzakte.

Nathan knikte naar Charlie, die een glas koud water inschonk en de inhoud in Jakes gezicht gooide. Jake schrok wakker en hapte naar adem.

‘Ik wil niet ontploffen.’

Twee minuten later zakte hij weer in elkaar. Zo ging het ongeveer een half uur door, totdat Topaz vanaf het dek omlaag riep: ‘Vijf minuten tot aan de horizon!’

Jakes toestand veranderde abrupt. Er ging een stroomstoot door hem heen en hij sprong op uit zijn stoel. ‘Daar gaan we!’ schreeuwde hij, terwijl hij een soort horlepijp door de kajuit begon te dansen.

Nathan keek gegeneerd toe en meneer Drake krijste opgewonden.

‘Ik moet Topaz spreken!’ riep Jake en hij stormde de trap op naar het dek.

Ze schrok toen hij haar als de held uit een romantische film in zijn armen nam, en lachte toen verward. Charlie, die ook aan dek was gekomen, schudde geamuseerd zijn hoofd. Jake wilde Topaz net zoenen toen de ringen van de Constantor in positie klikten en hij als een kanonskogel de lucht in werd geschoten.

Zijn alter ego – of wat het ook was – suisde naar de rand van de aardatmosfeer waar het blauw overging in zwarte ruimte. Onder zich zag Jake de kromming van de oceaan en het Europese continent: Frankrijk, Spanje, de laars van Italië en Engeland onder een deken van mist. Het leek op de kaart van het televisieweerbericht. Hij draaide om zijn as en suisde weer omlaag naar de zee, waar hij zichzelf op het dek van de Campana zag staan met Topaz in zijn armen. Toen kwam hij trillerig en lachend op de houten planken neer.