Storm op komst(30)

Galliana keek hem een moment na, sloot toen behoedzaam de deur en liep naar het drietal dat bij het raam op haar stond te wachten.

‘Commandant,’ zei Topaz, ‘waarover wilde u het met ons hebben?’

Galliana haalde diep adem. ‘Ten aanzien van jullie missie heb ik nog één belangrijke instructie. Het betreft voornamelijk jou, Topaz, maar het is van belang dat jullie alle drie op de hoogte zijn...’





10

Bestemming: 1506


Norland ging Jake voor naar een van de torens.

‘Zoals je misschien al is opgevallen, telt dit kleine eiland verschrikkelijk veel trappen,’ merkte hij opgewekt op. ‘Wij oudjes blijven er tenminste wel door in vorm,’ voegde hij er met een knipoog aan toe.

‘Woont u het grootste deel van de tijd hier?’ vroeg Jake beleefd.

‘Hier en in Londen. Meneer Cole heeft me graag in de buurt. Om te zorgen dat-ie ze ’s ochtends weer allemaal op een rijtje krijgt.’

Norland barstte in een bulderend gelach uit en zijn wangen werden nog dieper rood. Jake glimlachte, ook al snapte hij niet wat er zo grappig was.

‘En gaat u ook op missies naar andere delen van de geschiedenis?’

‘O nee, mij niet gezien. In mijn jonge jaren waren er wat problemen met mijn valor... De vormen in mijn ogen waren allemaal zessen en zevens. Maar begrijp me niet verkeerd, ik heb het prima naar mijn zin. Het is geweldig om deel uit te maken van de Wakers van de Tijd, in welke hoedanigheid dan ook.’

Jake herinnerde zich iets van zijn reis over het Kanaal. ‘Zei u niet dat u ooit in Oostenrijk was geweest? U had Mozart piano horen spelen...’

‘Tjonge, jij hebt een goed geheugen! Je hebt helemaal gelijk, maar dat bleek mijn enige missie als geheim agent te zijn. Het was hoe dan ook in één woord betoverend...’ voegde hij eraan toe en bij de herinnering vulden zijn ogen zich met tranen. ‘Al die pracht en praal van het Habsburgse hof, al die bals en dansfeesten en belangrijke mensen met hun gepoederde pruiken...’ Norland maakte een zwierig gebaar en veegde toen de tranen uit zijn ogen.

‘Maar we zijn er,’ kondigde hij aan toen ze bij een eikenhouten deur kwamen. ‘De favoriete kamer van je vader en moeder. Ze waren weg van het licht.’ Hij ging Jake voor een kleine, ronde kamer in op de bovenste verdieping van een van de torens van het kasteel. ‘Ik neem aan dat je zo meteen naar beneden komt om de anderen uit te zwaaien. Maak het je ondertussen gemakkelijk.’

Norland wilde de kamer weer uit gaan, maar bleef in de deuropening staan. ‘Nog mijn excuses voor de ontvoering in Greenwich. Het was niet kwaad bedoeld.’

‘Dat is oké,’ zei Jake glimlachend. ‘Het was in ieder geval geen gewone saaie vrijdagmiddag.’

De butler keek hem nog steeds een beetje angstig aan. ‘Vergeef je het me? Ik deed ook maar wat me was opgedragen.’

‘Natuurlijk – ik heb er geen moment meer aan gedacht,’ bezwoer Jake hem.

‘Echt niet? Wat een nobel mens!’ riep Norland uit. ‘Wij zullen het heel goed met elkaar kunnen vinden.’ Hij knipoogde, waarna hij de deur achter zich sloot en weer naar beneden ging.

Jake liet zijn tas op de grond vallen en keek om zich heen. Er was net genoeg ruimte voor een hemelbed, dat was opgemaakt met schone lakens en dikke kussens, en een oude geverfde kleerkast.

Afwezig ging hij op het bed zitten, liet zich achterover vallen en keek naar het witgeverfde plafond. Galliana had gezegd dat hij moest rusten, maar zijn hoofd zat te vol. Buiten hoorde hij Nathan bevelen brullen. Jake stond weer op, opende het raam en keek omlaag. De kade lag pal onder zijn raam. De Escape was verdwenen – het schip lag waarschijnlijk in de geheime haven. Er was een ander, kleiner vaartuig voor in de plaats gekomen: de Campana, een van de schepen die Topaz had aangewezen. Het had een opvallende okergele kleur, een scherpe punt en vierkante zeilen. Nathan, die Amerikaanser klonk wanneer hij orders gaf, hield toezicht op een groep matrozen die de lading aan boord brachten.

Jake liet het raam openstaan en liep naar de kast. Toen hij hem opende trok hij wit weg. Hij had verwacht dat hij leeg zou zijn, maar er lag iets in wat hij direct herkende: een rode koffer.

Het was de koffer waarmee zijn ouders naar de badkamerwinkel waren gekomen, de laatste keer dat hij hen had gezien. Jake legde hem op het bed, ritste hem open en herkende onmiddellijk de kleren van zijn ouders. Terwijl hij door de inhoud rommelde, die haastig was ingepakt voor een badkamerbeurs in Birmingham, werd hij weer door angst overmand. Hij opende het voorvak en opnieuw werd hij bleek: de paspoorten van zijn ouders zaten erin.

Jake haalde ze eruit en sloeg ze open. Hij werd aangestaard door de vertrouwde foto’s van zijn vader en moeder die zelfverzekerd poseerden in het fotohokje op Greenwich station. Hij herinnerde zich het nog precies. Ze waren steeds in de lach geschoten en hadden het vijf keer opnieuw moeten doen. Een zuur kijkende forens die hen streng had toegesproken had het alleen maar erger gemaakt.