Stoner(78)

Gordon Finch was in zijn hemdsmouwen. Zijn das zat los en hij hing met zijn handen achter zijn hoofd achterover in zijn draaistoel. Toen Stoner de kamer binnenkwam, knikte hij vriendelijk en gebaarde naar de met leer beklede fauteuil die scheef naast zijn bureau stond.

‘Ga zitten, Bill. Hoe gaat het ermee?’

Stoner knikte. ‘Prima.’

‘Druk met de colleges?’

‘Redelijk,’ zei Stoner droogjes. ‘Ik heb een druk rooster.’

‘Dat weet ik,’ zei Finch, en hij schudde zijn hoofd. ‘Ik kan me daar niet mee bemoeien. Maar het is verdomme schandalig.’

‘Het is goed,’ zei Stoner, een beetje ongeduldig.

‘Nou.’ Finch zette zijn stoel recht en legde zijn gevouwen handen voor zich op het bureau. ‘Er is niks officieels aan dit bezoek. Ik wilde alleen even een praatje met je maken.’

Er viel een lange stilte. Toen zei Stoner voorzichtig: ‘Wat is er, Gordon?’

Finch zuchtte en zei toen plotseling: ‘Oké. Ik praat nu als vriend met je. Er gaan geruchten. Het is niet iets waaraan ik, als decaan, aandacht hoef te besteden, maar... Nou, soms zou ik er wel aandacht aan moeten besteden, en ik vond dat ik het er met jou over moest hebben – als vriend, let wel –, voordat er iets ernstigs uit voortkomt.’

Stoner knikte. ‘Wat voor geruchten?’

‘O, allemachtig, Bill. Jij en dat meisje Driscoll. Je weet wel.’

‘Ja,’ zei Stoner. ‘Ik weet het. Ik wil alleen weten hoe ver het al is.’

‘Nog niet zo ver. Toespelingen, opmerkingen, dat soort dingen.’

‘Ik begrijp het,’ zei Stoner. ‘Ik weet niet wat ik daaraan kan doen.’

Zorgvuldig vouwde Finch een vel papier dubbel. ‘Is het serieus, Bill?’

Stoner knikte en keek het raam uit. ‘Het is serieus, vrees ik.’

‘Wat ben je van plan te doen?’

‘Dat weet ik niet.’

Met een plotselinge uitbarsting verfrommelde Finch het papier dat hij zo zorgvuldig had gevouwen en gooide het in de prullenmand. ‘In principe moet je zelf bepalen wat je met je leven doet. In principe zou je in staat moeten zijn iedereen te naaien die je maar wilt, alles te doen wat je wilt, en dat zou allemaal niet uitmaken zolang dat het onderwijs niet in de weg staat. Maar verdomme, het is niet zo dat je zelf kunt bepalen wat je met je leven doet. Het is... O, verdorie. Je weet wel wat ik bedoel.’

Stoner glimlachte. ‘Ik vrees van wel.’

‘Het is een lastige zaak. En Edith?’

‘Naar het schijnt,’ zei Stoner, ‘vat zij de hele zaak minder ernstig op dan alle anderen. En weet je wat zo grappig is, Gordon? Ik geloof niet dat we ooit beter met elkaar hebben kunnen opschieten dan in het afgelopen jaar.’

Finch lachte even. ‘Dat weet je nooit, toch? Maar wat ik bedoelde: ga je scheiden, of iets dergelijks?’

‘Dat weet ik niet. Wie weet? Maar Edith zal zich ertegen verzetten. Dat zou een puinhoop worden.’

‘En Grace?’

Stoner voelde plotseling een steek in zijn keel, en hij wist dat zijn gevoelens van zijn gezicht waren af te lezen. ‘Dat is... wat anders. Ik weet het niet, Gordon.’

‘Jij zou een scheiding kunnen overleven,’ zei Finch zakelijk, alsof ze het over iemand anders hadden, ‘als het een niet al te erge puinhoop zou zijn. Het zou heftig zijn, maar je zou het misschien overleven. En als die... kwestie met het meisje Driscoll niet zo serieus was, als je alleen maar wat in het rond naaide – nou – dan zou er ook wel een oplossing voor te vinden zijn. Maar je steekt je nek uit, Bill. Je vraagt erom.’

‘Daar lijkt het geloof ik wel op,’ zei Stoner.

Er viel een stilte. ‘Dit is een heftige baan,’ zei Finch ernstig. ‘Soms denk ik dat ik er helemaal niet geschikt voor ben.’

Stoner glimlachte. ‘Dave Masters heeft ooit gezegd dat je geen klootzak genoeg bent om echt succesvol te zijn.’

‘Misschien had hij gelijk,’ zei Finch. ‘Al voel ik me er vaak genoeg een.’

‘Maak je maar niet druk, Gordon,’ zei Stoner. ‘Ik begrijp je positie. En als ik het makkelijker voor je kan maken, zal ik...’ Hij zweeg en schudde zijn hoofd fel heen en weer. ‘Maar nu kan ik niks doen. Ik zal moeten wachten. Op een of andere manier...’

Finch knikte en keek Stoner niet aan. Hij staarde naar zijn bureaublad alsof daar langzaam en onvermijdelijk onheil naderde. Stoner wachtte nog even, en toen Finch het woord niet nam, kwam hij overeind en verliet de kamer.

Door zijn gesprek met Gordon Finch kwam Stoner die middag later naar het appartement van Katherina. Zonder de straat af te speuren liep hij naar beneden en ging hij naar binnen. Katherine zat hem op te wachten. Ze had geen andere kleren aangetrokken en wachtte hem bijna formeel op, terwijl ze rechtovereind en op haar hoede op de bank zat.