Stoner(26)

Ze ontbeten vroeg. Edith leek opgeknapt, volledig hersteld van haar onpasselijkheid van de vorige avond. Ze was bijna weer vrolijk en bekeek William met een vrijpostigheid en warmte die hij voor dankbaarheid en liefde aanzag. Over de afgelopen nacht spraken ze niet. Nu en dan keek Edith naar haar nieuwe ring en schoof hem over haar vinger.



Ze kleedden zich goed aan tegen de kou en liepen de straten van St. Louis in, die net met mensen begonnen vol te stromen. Ze keken naar artikelen in de etalages, ze spraken over de toekomst en dachten ernstig na over hoe ze die zouden invullen. William begon de ongedwongenheid en welbespraaktheid, die hij had ontdekt bij aanvang van de verkering met deze vrouw die zijn echtgenote was geworden, weer terug te krijgen. Edith hing aan zijn arm en leek als nooit tevoren te letten op wat hij zei. Ze dronken hun ochtendkoffie in een klein, warm café en zagen hoe voorbijgangers zich door de kou haastten. Ze vonden een rijtuig en reden naar het Art Museum. Arm in arm liepen ze door de hoge zalen, door de aangename gloed van licht dat door de schilderijen werd gereflecteerd. In de stilte, in de warmte, in de sfeer die door de oude schilderijen en beelden tijdloos aandeed, voelde William Stoner een golf van genegenheid opkomen voor het lange, tengere meisje dat naast hem liep, en er welde een stille passie in hem op, warm en behaaglijk, als de kleuren van de muren om hem heen.

Toen ze het museum laat in de middag verlieten, was de lucht betrokken en viel er motregen, maar William Stoner droeg de in het museum opgedane warmte met zich mee. Kort na zonsondergang keerden ze terug in het hotel. Edith ging naar de slaapkamer om uit te rusten en William belde naar beneden om een licht avondmaal naar hun kamer te laten brengen. En plotseling kreeg hij een ingeving en ging hij zelf naar beneden naar de bar en vroeg daar of ze over een uurtje een fles goede ijsgekoelde champagne naar boven wilden sturen. De barkeeper knikte nors en vertelde hem dat de champagne niet goed zou zijn. Met ingang van 1 juli zou het hele land worden drooggelegd. Het was al verboden om sterkedrank te brouwen of te distilleren, en er lagen niet meer dan vijftig flessen uiteenlopende soorten champagne in de kelder van het hotel. En hij moest meer in rekening brengen dan de champagne waard was. Stoner glimlachte en zei dat het goed was.

Hoewel Edith tijdens speciale gelegenheden bij haar ouders thuis weleens wat wijn had gedronken, had ze nog nooit champagne geproefd. Terwijl ze aan het eten waren, aan een vierkant tafeltje in hun woonkamer, keek ze nerveus naar de vreemde fles in de emmer met ijs. Twee witte kaarsen in doffe koperen kandelaars lichtten ongelijk op in de duisternis. William had de andere lampen uitgedaan. Tijdens het praten flakkerden de vlammen van de kaars, en het licht viel op de ronding van de gladde donkere fles en liet het ijs waarmee die was omgeven glinsteren. Ze waren gespannen en voorzichtig vrolijk.

Onhandig haalde hij de kurk van de champagne. Door de luide knal sprong Edith overeind. Er stroomde wit schuim uit de hals van de fles en over zijn hand. Ze lachten om zijn gestuntel. Ze dronken een glas wijn, en Edith deed alsof ze aangeschoten was. Ze dronken nog een glas. William meende te zien dat ze naar liefde verlangde, dat er rust over haar gezicht neerdaalde, dat haar ogen melancholisch stonden. Hij kwam omhoog en ging achter haar staan, terwijl zij achter de kleine tafel zat. Hij legde zijn handen op haar schouders, zich verbazend over de dikte en zwaarte van zijn vingers op de zachtheid van haar huid en haar botten. Ze verstijfde onder zijn aanraking, en zachtjes streelde hij met zijn handen over de zijkant van haar slanke hals en streek door het fijne roodachtige haar. Haar nek was verstijfd; de pezen trilden van de spanning. Hij legde zijn handen op haar armen en tilde haar voorzichtig op, zodat ze uit haar stoel omhoogkwam. Hij draaide haar gezicht naar zich toe. Haar ogen, wijd open, bleek en bijna doorschijnend in het kaarslicht, keken hem uitdrukkingsloos aan. Hij was zich bewust van een verre band met haar en had medelijden met haar hulpeloosheid. Zijn keel werd dichtgesnoerd door zijn begeerte, zodat hij niks kon zeggen. Hij duwde haar met zachte hand richting de slaapkamer, voelde hoe haar lichaam eventjes fel weerstand bood en merkte tegelijkertijd dat die weerstand bewust werd genegeerd.

Hij liet de deur naar de onverlichte slaapkamer openstaan. Het zwakke schijnsel van de kaars verdreef de duisternis. Hij mompelde wat om haar gerust te stellen, maar zijn woorden klonken verstikt en hij kon niet verstaan wat hij zei. Hij legde zijn handen op haar lichaam en frummelde aan de knoopjes die haar voor hem zouden ontsluiten. Kil duwde ze hem weg. In het vage licht had ze haar ogen gesloten en kneep ze haar lippen op elkaar. Ze keerde zich van hem af en maakte haar jurk met een snelle beweging los, zodat die verkreukeld aan haar voeten neerviel. Haar armen en schouders waren bloot. Ze rilde alsof ze het koud had en zei met vlakke stem: ‘Ga naar de andere kamer. Ik ben zo klaar.’ Hij raakte haar armen aan en drukte zijn lippen op haar schouder, maar ze wilde zich niet naar hem omdraaien.