Soixante neuf(51)

Sanne had haar scherp in de gaten gehouden, zeker na de moord op Bladel. Ze had gewoon niks kunnen ontdekken. Met haar hoofd in haar handen vroeg ze zich af of ze tijdens de maanden in Thailand haar scherpte had verloren. Eerst viel er een nieuw slachtoffer terwijl zij doodleuk een paar kamers verderop de zoveelste klant tevreden stelde. Vervolgens had ze niks gemerkt aan een collega, die nu ineens uit de club was geplukt voor verhoor. Pakte ze het niet goed aan? Lette ze op de verkeerde signalen? Staarde ze zich blind? Ze wist het antwoord niet. Ze wilde Rudi spreken, zo snel mogelijk. De echte informatie horen. De sensatieverhalen die nu de ronde gingen doen waren geen betrouwbare bron van wat er echt aan de hand was.

Ze spoelde door, verliet het toilethokje en waste haar handen. Ze keek naar zichzelf in de spiegel. Er zat een beetje mascara op haar wang, dat ze wegveegde. Ze begon zowaar te wennen aan de zware make-up, die eigenlijk helemaal niet bij haar paste. Haar wangen waren een beetje bleek en ze kneep erin voor meer kleur. Daarna verliet ze de toiletruimte en liep terug. De man die zijn oog op haar had laten vallen, had inmiddels zijn heil gezocht bij Jill. Sanne hoorde haar hoog en kirrend lachen toen ze voorbijliep. Xaviera zat niet meer aan de bar. Haar plaats was ingenomen door Lisa, die kaarsrecht op de kruk zat, haar benen over elkaar geslagen, haar borsten naar voren. Sanne keek om zich heen. Er waren even geen mannen, dat kwam goed uit. Lisa was een van de grootste roddelaarster in de club, precies wat ze nu nodig had.

‘Heb je het gehoord?’ vroeg ze met blosjes van opwinding. ‘Het was Shania.’

‘Is dat al zeker?’

‘Nou, dat niet. Maar het is logisch.’ Lisa telde op haar vingers. ‘Eén, ze was met Bladel. Twee, ze heeft het eerder gedaan. Ik bedoel, eens een moordenaar...’

‘Heeft ze echt iemand vermoord?’

Lisa haalde haar schouders op. ‘Ze was er in elk geval bij betrokken. Ze heeft er niet voor gezeten, maar ja, in die landen... Als je maar genoeg betaalt, kun je alles krijgen.’

Sanne had het idee dat Lisa alles buiten de ring van Amsterdam al achtergebleven gebied vond. Dat ze in Brabant werkte, was al verbazend, laat staan dat ze een hoge dunk had van de landen in Zuid-Europa. Het werkte in Griekenland misschien anders dan in Nederland, maar je veroordeling voor moord afkopen met een stapeltje bankbiljetten onder de tafel van de rechter was nou ook weer niet realistisch.

‘Heb jij iets gemerkt?’ vroeg ze op gedempte toon. Ik bedoel, ik heb nog met haar gepraat en ik heb het helemaal niet doorgehad.’

Lisa schudde wild met haar hoofd. ‘Ik ook niet! Althans, toen niet. Maar ja, achteraf zie je het wel.’

‘Wat dan?’

‘Dat ze zo zenuwachtig deed nadat ze Bladel had vermoord. En eigenlijk daarvoor ook al. Maar toen had ze er al twee omgelegd.’

‘Maar ik begrijp het niet. Waarom zou ze zoiets doen?’

‘Ze wilde meer geld’, beweerde Lisa. ‘Een week voor de eerste moord heeft ze tegen Barbino gezegd dat ze vond dat ze een groter deel moest krijgen van wat ze binnenhaalde. Ze werkte er toen precies drie jaar en ze vond dat ze met haar ervaring recht had op meer dan wat ze kreeg. Ik geloof dat Barbino haar heeft uitgelachen. Als ze vond dat ze meer waard was, moest ze maar ergens anders gaan werken waar ze het wel kon krijgen, heeft hij gezegd.’

Sanne fronste. ‘Echt waar?’

‘Ja, ze was woest. We dachten zelfs dat ze weg zou gaan, dat ze inderdaad ergens anders zou gaan werken. Maar weet je, de Soixante Neuf betaalt goed. Ik kan het weten, ik heb in zes verschillende clubs gewerkt. Hier verdien je het meeste en dat weet Shania ook, dus is ze gebleven. Maar ja, het was natuurlijk wel een afgang.’

Sanne staarde voor zich uit. ‘Denk je dat Shania ertoe in staat is?’

‘Ze heeft het eerder gedaan!’ riep Lisa gedempt uit, alsof het daarmee allemaal verklaard was.

Sanne reageerde met een neutraal geluid. ‘Dat we het niet hebben gezien’, herhaalde ze nog maar eens.

‘Ja.’ Lisa knikte. ‘Bizar.’ Er kwam een man binnen. Lisa keek haar aan. Het was niet druk vanavond en dat betekende dat de meisjes elkaar met argusogen bekeken. Allemaal wilden ze wel wat verdienen. ‘Wil jij...’

Sanne schudde haar hoofd. ‘Ga jij maar.’

Lisa wipte van haar kruk, trok haar kleding recht en liep heupwiegend op de nieuwe gast af. Sanne keek haar na. So much voor collegialiteit, dacht ze een beetje cynisch. Ineens was Shania veroordeeld en Lisa leek er nog van te genieten ook. Ze vreesde dat het bij de meeste andere meiden niet veel anders zou zijn.

Ze keek op haar horloge. Het was nog geen acht uur, maar het begon alweer rustiger te worden in de club. Met een beetje geluk hoefde ze vanavond niet meer aan de bak. Ze liet zich van haar kruk glijden. Rondlopen verkleinde de kansen op klanten, omdat ze altijd kon doen of ze net op weg was naar iets anders. Ze passeerde Chi Min en Lyn, twee Aziatische meisjes met wie ze tot nu toe nauwelijks een woord had gewisseld. Achter hun rug werden ze spottend de Vietnamese tweeling genoemd, omdat ze altijd met z’n tweeën waren. Ze waren ook een populair duo voor triootjes, had Sanne gehoord. Het leek haar een mooi moment om nader kennis te maken met het tweetal.