Soixante neuf(55)

Ze liep de gang op. Er was werk aan de winkel, en niet alleen met de mannen. Ze liep naar de keuken, waar vier koks druk in de weer waren. Anders dan andere avonden kregen de gasten vanavond aan de lopende band hapjes aangeboden. Die zaten bij de prijs van het kaartje in, anders dan – natuurlijk – de drank. Sanne verliet de keuken via de achterdeur en liep naar de tuin. Het was niet erg warm, maar de drie jacuzzi’s stonden aan. Het was uitdrukkelijk verboden seks te hebben in de bubbelbaden, maar ze had van de meiden begrepen dat er heus weleens iets gebeurde. Het leek wel alsof alles wat verboden was, op de klanten een nog grotere aantrekkingskracht had. En als ze goed betaald werden, waren de meiden wel bereid wat risico te lopen.

Ze liep een rondje langs de baden en nam de andere ingang, die haar vlak bij de kamers van Alexander en Barbino bracht. Als vanzelf werd ze naar Alexanders kantoor getrokken. De deur stond open. Ze wierp een blik naar binnen. Hij was er niet.

Even stond ze in de deuropening van het verlaten kantoor. Ze wilde niks liever dan naar binnen glippen en rondkijken, maar dat risico was veel te groot. Ze liep een stukje door. De deur van Barbino’s kamer was gesloten. Misschien was hij er nog niet.

Net toen ze de deur naar zijn kantoor open wilde trekken, hoorde ze stemmen. Het geluid werd gedempt door een deur, maar het was duidelijk hoorbaar. Ze bevroor. Haar hand lag op de deurklink. Ze herkende de stem van Alexander. De woorden waren niet te verstaan, maar hij klonk geïrriteerd. Boos, zelfs. De andere stem was die van Barbino, zachter, overredend. Alexander kwam er weer doorheen. Nu klonk Barbino’s stem harder, strenger. Alexander onderbrak hem, maar Barbino liet hem geen gelegenheid. Hij verhief zijn stem opnieuw. Sanne ving één woord op: ‘Nee!’

Snel liep ze een stukje bij het kantoor vandaan. Alexanders stem klonk weer. Hij legde zich niet bij het ‘nee’ van zijn vader neer, zoveel was duidelijk. Maar Barbino was blijkbaar onvermurwbaar. De stemmen werden zachter, om daarna weer in volume toe te nemen. Ze hoorde een hard geluid. Een klap, alsof er iets omviel. Het volgende moment werd de deur opengerukt. Ze schrok en liep op een drafje naar de woonkamer. Op het laatste moment zag ze dat Alexander briesend het kantoor uitkwam en in twee stappen bij zijn eigen kamer was. Hij keek niet op of om en had haar zeker niet gezien. Ze glipte de woonkamer in en sloot de deur met een zacht klikje.

Sanne wachtte een paar minuten en verliet toen de woonkamer. Ze liep naar de hal, waar het drukker begon te worden. Ze zag nu pas dat er niet één, maar drie beveiligers waren ingehuurd. Iedereen die binnenkwam werd gefouilleerd. Dat was een knieval van Barbino, wist ze, net als het nieuwe camerasysteem in de suites. Iets wat hij altijd had willen voorkomen. Als hij de privacy niet meer kon garanderen, zou de club de helft van het klantenbestand kwijtraken. En de beveiligers gaven je het idee dat je een luchthaven betrad, waar iedereen als potentiële terrorist werd gezien. Elke gast moest zich hier in de club meer welkom voelen dan in zijn eigen huis. Maar op een drukke avond als deze kon Barbino blijkbaar niet anders. De politie hield Shania’s gangen nauwgezet in de gaten. Als ze zich naar de club zou begeven, zou ze worden opgemerkt. Maar veiligheid ging Barbino nu boven alles, en Shania was niet voor niks vrijgelaten.

Ze merkte begrip bij de mannen die binnenkwamen en gefouilleerd werden. De beveiligers maakten geen onderscheid, iedereen moest zijn zakken leeghalen en werd beklopt om er zeker van te zijn dat er geen harde voorwerpen verstopt zaten onder de kleding. Erg grondig werd het niet gedaan, maar een mes van de grootte dat de moordenaar tot nu toe elke keer had gebruikt, zou zeker worden opgemerkt. Ze vroeg zich desondanks af of het veel zin had om iedereen te fouilleren. Als de moordenaar al van plan was zich vanavond te vertonen, zou hij of zij heus niet wachten tot de beveiliger het mes onder de kleding vandaan haalde.

Ze staarde peinzend naar de mannen die binnenkwamen. Hij of zij... Het vermoeden dat de moordenaar een vrouw was, was niet minder geworden. Alleen de mannen werden gefouilleerd. De aanwezige vrouwen, haar collega’s, hadden vrij spel. Ze wist niet of Felicia er was. Na de aanvaring met Alexander had ze haar sowieso niet meer gezien. Misschien was haar te verstaan gegeven dat ze weg moest blijven, misschien wilde ze zelf niet komen. Of was ze met Marco in Maastricht. Ze realiseerde zich dat ze hem ook al een aantal dagen niet meer in de club had getroffen. Hoe dan ook, als Felicia vanavond ineens opdook, moest ze haar in de gaten houden. De blik die ze Alexander de vorige keer had toegeworpen, bezorgde Sanne nog steeds rillingen. Koud was veel te zwak uitgedrukt, vol haat was een betere omschrijving.

‘Het loopt al vol, hè.’ Xaviera dook naast haar op. Ze droeg net zo’n masker als Sanne, alleen was het hare met roze glimmers afgezet.