Soixante neuf(47)

Sanne dacht na over hoe ze probeerden de club door de moeilijke tijd te loodsen. Alexander werkte dag en nacht, hij maakte meer uren dan zijn vader. Als ze kwam, was hij er al, terwijl Barbino op veel avonden niet voor een uur of zeven, acht werd gesignaleerd. Ze had weleens schamper gedacht dat hij niet meer deed dan handjes schudden, de grote baas uithangen en geld tellen. Dat laatste was in het licht van het zwarte geld zeker een reële optie.

Maar, wist ze, uit het onderzoek naar de geldstromen was niks naar voren gekomen dat aan de moorden kon worden gelinkt. Geen mensen die hij kwaad had gemaakt, transacties die risicovol waren. Dat zei niet zoveel, had Rudi ook meteen opgemerkt, want het probleem met zwartgeldtransacties was natuurlijk dat het overgrote deel ervan niet bekend was. Een bank kwam er in elk geval niet aan te pas. Barbino’s levensstijl verraadde echter niet dat hij dacht dat hij veel te vrezen had. Was hij een echte maffiakoning geweest, zoals die in Italië maar al te veel leefden, dan had hij op z’n minst een legertje bodyguards tot zijn beschikking gehad.

‘Oké,’ hoorde ze Alexander zeggen. ‘Ja, prima. Ik spreek je. Ciao.’

Ze hoorde het geluid waarmee zijn telefoon op het bureau landde. Ze keek snel om zich heen. Niemand had gezien dat ze stond te luisteren. Ze draaide zich om en liep zonder geluid te maken een eindje de gang in. Daarna kwam ze terug naar Alexanders kantoor, expres liet ze haar hakken iets harder klikken dan anders. Ze klopte op de deur en wachtte niet op zijn antwoord voor ze naar binnen stapte.

Alexander keek op met lichte verbazing. ‘Hai.’ Zijn groet klonk als een vraag.

Ze speurde naar een aanwijzing over het telefoongesprek van net, maar hij liet niks blijken. ‘Sorry dat ik stoor, maar ik heb een vraag over mijn contract.’

‘Geen probleem.’ Hij maakte een vaag gebaar naar de stoel aan de andere kant van zijn bureau en klapte zijn laptop dicht. ‘Zeg het maar.’

Ze deed de deur achter zich dicht en ging zitten. Ze veinsde onzekerheid. ‘Als je liever hebt dat ik een andere keer terugkom...’

Hij fronste. ‘Hoezo?’

‘Nou ja, na wat er net in de woonkamer gebeurde...’ Ze wendde haar blik af. ‘Ik kan me voorstellen dat je wel iets anders aan je hoofd hebt.’

Hij leek oprecht verbaasd. ‘Nee hoor. Wat is je vraag?’

Sanne aarzelde even. Kon ze doorgaan over Felicia of lag het er dan te dik bovenop? Waarschijnlijk dat laatste. ‘Het gaat om de paragraaf over privécontacten met klanten. Ik woon hier niet zo ver vandaan en ik kwam laatst iemand tegen in de supermarkt.’ Het was compleet uit haar duim gezogen, maar ze had dit goed voorbereid. ‘Hij was met zijn vrouw en schrok duidelijk toen hij mij zag. Ik probeerde hem te ontwijken om het voor hem minder ongemakkelijk te maken, maar toen kwam hij mij opzoeken. Hij wilde afspreken.’ Ze ging verzitten en deed alsof het haar moeite kostte dit te vertellen. ‘Ik zei nee, maar hij bleef aandringen. Het was eigenlijk best vervelend. Toen ik zei dat ik buiten het werk niet wilde afspreken, wilde hij me reserveren voor dezelfde avond in de club. Maar volgens mij valt dat ook onder het leggen van contacten met klanten buiten de werksfeer. Alleen moest ik wel toegeven, hij bleef zo aandringen.’

Alexander streek zijn haar naar achter. ‘Daar moet je niet zo zwaar aan tillen’, zei hij met enige vermoeidheid in zijn stem. ‘Dit gebeurt wel vaker. Beschouw het als een compliment. De volgende keer moet je maar zeggen dat hij op tijd naar de club moet komen en dat je ervan overtuigd bent dat je dan heel veel voor hem kunt betekenen. En dat hij snel weg moet gaan voor zijn vrouw je ziet.’ Hij grijnsde een beetje. ‘Daar zijn ze als de dood voor.’

‘O. Oké.’ Sanne knikte. ‘Misschien vind je het onzin dat ik dit vraag, maar ik wil er geen onduidelijkheid over hebben.’

Ze schraapte haar keel, wilde blijven, hem aan de praat houden. Doorgaan over Felicia sloeg nergens op, het zou er veel te dik bovenop liggen.

Sanne stond op. Ze voelde zijn blik in haar rug toen ze naar de deur liep. Net toen ze de klink pakte, klonk zijn stem. ‘Sandy...’

Ze draaide zich om, maar net op dat moment ging zijn telefoon. Ze vloekte binnensmonds. Weg was het moment.

‘Barbino’, meldde hij zich.

Ze moest eigenlijk weglopen, maar ze bleef staan. De toon van Alexanders stem veranderde. Hij klonk ineens gespannen. ‘Ja’, zei hij met een strak gezicht. Hij luisterde even. ‘Die werkt hier.’ Weer een stilte. Hij leek niet te merken dat ze nog steeds in de kamer stond. Sannes hart sloeg over toen hij zei: ‘Maar meneer Zundert, ik denk niet...’

Rudi! Haar nekhaar ging overeind staan. Ze twijfelde hevig tussen blijven staan en de ruimte verlaten. Uiteindelijk koos ze voor het laatste. Te nieuwsgierig overkomen kon alleen maar in haar nadeel werken, ze wilde niet op een negatieve manier de aandacht trekken. En aangezien Alexander Rudi aan de lijn had, zou ze vanzelf te weten komen waar het gesprek over ging. Die werkt hier, had hij gezegd. Een werkneemster? Felicia?