Soixante neuf(50)

‘Hai’, zei ze met de zwoele stem die ze zich inmiddels eigen had gemaakt.

Hij reageerde meteen. Geïnteresseerd, maar zakelijk. ‘Hoe heet je?’

‘Sandy.’

Het leek hem te bevallen.

‘Neem wat te drinken’, zei ze met eenzelfde soort zakelijkheid. Je moest mannen benaderen zoals ze jou benaderden, had ze geleerd. Waren ze haastig, dan moest je vaart maken. Waren ze gretig, dan deed je alsof je niet te houden was. Hadden ze alle tijd, dan was je na een uur nog niet eens op de helft. En waren ze zakelijk, dan was jij dat ook, ware het niet dat ze er een zekere flirterigheid in gooide. Uiteindelijk moest ze wel haar werk doen.

De man knikte en volgde haar naar de bar, waar hij een rekening opende. Hij bestelde wodka zonder ijs voor zichzelf en droge witte wijn voor haar, zonder te vragen wat ze wilde.

‘Wat is je naam?’ vroeg ze, terwijl ze vanuit haar ooghoek zag dat Alexander de ruimte binnen was gekomen, op de voet gevolgd door zijn vader. Ze liepen naar twee mannen in de hoek. Barbino schudde hun de hand, sloeg hen op de rug. Daarna maakte hij een weids armgebaar naar Alexander, die de mannen ook de hand schudde. Vader introduceert zoon, concludeerde Sanne. Ze lette op Alexanders gezicht. Hij was een en al hartelijkheid, de manager. Was het mogelijk dat er grote problemen waren? Financieel? Ze vond het moeilijk zich dat voor te stellen. Misschien waren haar conclusies veel te voorbarig. Ze wist niet eens zeker wie hij aan de lijn had gehad. En of het gesprek wel was gegaan zoals zij dacht. Er waren legio mogelijkheden, ze moest zich niet blindstaren. Verder onderzoeken en pas conclusies trekken als het aan alle kanten duidelijk was, dat was hoe ze het van Rudi had geleerd. En dat was wat ze nu moest doen.

De hand van de man die zich had voorgesteld als Evert rustte aan de binnenkant van haar knie. Ze moest zich op hem concentreren, hoewel er genoeg was waar ze over wilde nadenken. Maar ze was aan het werk. Dat was de basis van alles en daarin mocht ze geen fouten maken. Ze had Evert naar zijn werk gevraagd en hij was bezig met een verhaal erover dat ze niet had gevolgd en dat haar nog minder interesseerde. Maar ze knikte op de juiste momenten, lachte als hij dat deed en humde aanmoedigend als hij bijna stil leek te vallen. Nog geen twee weken aan de slag en ik doe dit werk al op de automatische piloot, realiseerde ze zich. Als dat maar niet voor haar echte baan ging gelden.

Onopvallend liet ze haar blik door de club gaan. Rudi had gezegd dat er vandaag iets te gebeuren stond, maar vooralsnog was alles rustig. Ze wist niet eens of er vanavond iets zou gebeuren in de club. Dat een van haar collega’s vanavond voor verhoor zou worden opgehaald, had hij gestuurd. Maar er stond niet bij of dat vanuit de club zou gebeuren. Misschien ging het wel om iemand die vanavond vrij was.

Ze richtte haar aandacht weer op Evert. Ze moest echt beter opletten. Hij bleek haar iets te hebben gevraagd, maar ze had geen idee wat. Ze lachte een beetje, knikte. Hij lachte terug, grijnsde. Ze was er met haar gedachten niet bij. Zijn hand kroop omhoog over haar been. Na de sessie met de vriend van Alexander had ze niet veel zin, maar ze dwong zichzelf. Dit was haar werk.

Gelukkig bleek Evert net zo efficiënt en zakelijk in bed als hij was in zijn conversatie. Nog geen drie kwartier later stond ze weer boven aan de trap, terwijl hij zich opfriste in de badkamer. Er was iets veranderd in de club, merkte ze toen ze de trap afliep. Er waren opgewonden stemmen en dat paste niet bij de anders zo rustige sfeer.

Ze keek snel in de bar, maar daar was niemand. Zelfs geen barkeeper. Ze liep naar de ruimte ernaast. Daar heerste een vreemde combinatie van opwinding en professionele rust. Ze zag een paar meisjes met elkaar smoezen, aan de blik in hun ogen was te zien dat er iets gaande was. Ze zag Xaviera bij de bar staan, met een wijnglas in haar hand en een vol glas whisky bij de verlaten barkruk naast haar. Snel liep Sanne op haar af. ‘Ben je vrij?’

Ze schudde haar hoofd en wees naar het glas. ‘Toilet.’

‘Wat is er aan de hand?’

Xaviera liet haar stem dalen. ‘Ze hebben Shania gearresteerd.’

Sannes mond werd droog. ‘Echt?’

‘Ja. Ze blijkt een strafblad te hebben.’ Xaviera’s ogen glansden van sensatie. ‘Ze heeft iemand vermoord.’

Sanne keek haar met open mond aan. ‘Wanneer?’

Xaviera haalde kort haar schouders op. ‘Toen ze nog in Joegoslavië woonde. Tien jaar geleden, of zo. Maar ze heeft erover gelogen en dat vindt de politie verdacht. Dus nu hebben ze haar gearresteerd.’

Sanne probeerde die informatie te verwerken. Xaviera’s klant keerde terug en ze stapte opzij. Ze zag een man binnenkomen, zijn oog viel op haar. Even niet. Ze wilde beneden blijven, horen wat er werd gezegd want nu kwamen de verhalen los. Terwijl de man haar kant uitkwam, vluchtte ze weg. Ze sloot zich op in het toilet en liet haar hoofd tegen de koele muur rusten. Kon het echt zo zijn dat de moordenares zich al die tijd in haar buurt had bevonden en dat ze helemaal niks had gemerkt? Shania’s schok na die avond met Bladel leek oprecht. Natuurlijk was de mogelijkheid dat de jonge vrouw er meer mee te maken had door haar hoofd gegaan. Ze had het moment, de middelen, maar wat was het motief? Sanne had het niet kunnen ontdekken, en dat kon ze nog steeds niet. Ze ging na wat ze over haar collega wist. Rudi had haar voorzien van achtergrondinformatie over al haar collega’s. Shania was vanuit voormalig Joegoslavië naar Griekenland gevlucht, met haar hele familie. Haar ouders waren vlak voor de grens vermoord en haar oudere zus had voor Shania en haar twee broertjes moeten zorgen. Shania was toen zeventien geweest. Twee jaar later waren ze naar Nederland vertrokken. Waarom? Sanne wist het niet. Misschien had dat te maken met de feiten die nu boven tafel kwamen. Het was niet zo moeilijk om een strafblad in het buitenland te verzwijgen, wist Sanne. De uitwisseling van gegevens tussen landen als Nederland en Duitsland of Nederland en België was best goed, maar de lijnen met Griekenland waren een stuk langer. Maar dat Shania niks had gezegd, gaf haar nog geen motief om de klanten van de club te willen vermoorden. Shania maakte de indruk blij te zijn met haar baan. Ze had die ook hard nodig.