Soixante neuf(48)

Ze verliet de kamer en sloot de deur met een zachte klik. Het was inmiddels iets na vijven en de club was open. Dat betekende dat het rustiger moest zijn in de woonkamer. Ze kon het risico nemen en even haar berichten checken.

In de gezamenlijke ruimte was alleen Lisa nog aanwezig. Ze was bezig een nieuwe veter in haar hoge laarzen te rijgen. Het vorige exemplaar lag gebroken op de grond.

Sanne keek ernaar terwijl ze naar haar kluisje liep. Daardoor zag ze de doos die op de grond stond over het hoofd. ‘Shit’, vloekte ze toen ze ertegenaan schopte en bijna haar evenwicht verloor. ‘Wat is dit?’

Lisa keek om. ‘Dat is voor zaterdag’, zei ze ongeïnteresseerd.

Sanne haalde een zwart masker uit de doos, van het soort dat je weleens in oude Italiaanse films zag. ‘Wat is er dan zaterdag?’

‘Gemaskerde avond. Heb je het niet gehoord?’

Sanne fronste. ‘Nee. Wat is dat?’

‘Wat denk je?’ vroeg Lisa met enig sarcasme.

‘Hm.’ Sanne bekeek het masker eens goed. Het was zwart en afgezet met glitters. Ze haalde een ander uit de doos, een rood exemplaar. Er waren er ook bij die je met een stokje voor je gezicht moest houden.

‘Gemaskerde avond wordt eens in de drie maanden gehouden’, legde Lisa iets toeschietelijker uit. ‘Alle meiden dragen die avond speciale kleding en een masker. De mannen zijn er dol op, het is maanden van tevoren volgeboekt.’

‘Moet je boeken?’

‘Ja, anders is de toestroom te groot. Er is een hogere entreeprijs, maar je krijgt desalniettemin veel fooien. Als je tenminste mag werken.’

Sanne legde het masker terug en liep naar haar kluisje om haar telefoon te pakken. ‘Is het aanstaande zaterdag?’

Lisa knikte en trok haar veter aan, die ze eindelijk had ingeregen. ‘Ja. Sta je ingeroosterd?’

‘Volgens mij wel.’ De roosters werden per week gemaakt en Sanne had gezien dat ze deze week alleen op vrijdag vrij was. Ze had zelf aangegeven dat ze één vrije dag per week wel voldoende vond, net als veel van de andere meiden. Eigenlijk hoefde ze niet eens een dag vrij, maar zeven dagen werken mocht niet. Ze pakte haar rooster uit haar kluisje en checkte het. ‘Ja, ik moet zaterdag werken.’

‘Dan heb je mazzel. En vindt Barbino blijkbaar dat je het goed doet.’

Sanne knikte en gaf geen antwoord. Ze pakte haar telefoon en schakelde het toestel in. Het duurde even voor het bericht van Rudi binnenkwam. Ze opende het. Het was kort en zakelijk.

Een van je collega’s blijkt te hebben gelogen over strafblad. Halen haar vandaag op voor verhoor.

Dat was het. Geen naam, niks. Sanne wist dat Rudi dat uit veiligheidsoverwegingen deed, een prepaid telefoon was niet moeilijk af te tappen.

‘Ik ga aan de slag’, kondigde Lisa aan. Ze leek de plotselinge verandering in Sannes houding niet op te merken. Zonder een groet verliet ze de ruimte. Sanne bleef staan met de telefoon in haar hand en haar hart hamerend in haar keel. Ze wilde Rudi bellen, maar dat was nu niet zo’n goed idee. Hij was of met Alexander aan het bellen, of druk met het op handen zijnde verhoor. Ze vroeg zich af wie het was.

Ze wiste Rudi’s bericht, zette haar telefoon uit en borg hem op in haar kluisje. Het zou fijn geweest zijn als hij op z’n minst had gemeld of degene die hij op het oog had, vanavond aan het werk was. Dan kon ze er rekening mee houden dat er iets te gebeuren stond, en zorgen dat ze in elk geval in de buurt was om de reacties te peilen. Maar dat stond er niet bij. Er zat niks anders op dan af te wachten.

Ze sloot haar kluisje af, liep naar de bar en vermande zich. Ze moest zich op haar werk concentreren. Ze nam plaats op een barkruk. Haar benen over elkaar, haar buik in en haar borsten recht vooruit. Ze wist dat ze er goed uitzag. Er kwam een man naar haar toe, een jaar of veertig en niet onknap. Hij had donker krullend haar en een stoppelbaardje dat hem buitengewoon goed stond. Ze had hem niet eerder hier gezien. Hij kwam in een rechte lijn op haar af.

‘Sandy?’ vroeg hij toen hij haar dicht genoeg was genaderd.

Ze knikte en keek hem keurend aan. Er waren ergere dingen om haar dienst mee te beginnen.

‘We kennen elkaar niet, maar ik ben een vriend van Alexander’, zei hij met zijn mond vlak bij haar oor. ‘En ik heb gehoord dat jij het beste bent wat de club te bieden heeft.’ Zijn hand rustte op haar bovenbeen.

‘Dat klopt’, zei ze speels en vol zelfvertrouwen.

‘Mooi zo.’ Zijn mond was nu nog dichter bij haar oor. Ze voelde zijn warme adem erlangs strijken. Hij rook fris, naar pepermunt en iets anders wat ze niet kon thuisbrengen. Ze keek vluchtig naar het drankje in zijn hand. Het was doorzichtig. Wodka misschien.

‘Ik wil je’, fluisterde hij zacht in haar oor. ‘En ik wil je nu.’