Soixante neuf(46)

Sanne wendde zich van haar af. Felicia liep op Jill af, een van de nieuwere meisjes en begon haar de les te lezen over iets wat Sanne niet kon verstaan. Ineens was er spanning in de lucht. Sanne keek om en zag dat Alexander weer binnengekomen was. Een paar meisjes hadden hun blik op hem gericht, Felicia zag hem niet en bleef doorgaan tegen Jill, blijkbaar over iets dat het meisje tegen een klant had gezegd.

Ze keek naar Alexander. De irritatie was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Felicia keek om. De blik in haar ogen veranderde toen ze Alexander zag.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Alexander met kille stem. Sanne hield haar blik strak op het tweetal gericht. Ze had hen niet eerder samen gezien en gek genoeg had ze altijd gedacht dat ze elkaar, in elk geval oppervlakkig, wel mochten. Maar nu ze hen samen zag, bleek dat haar inschatting niet klopte.

‘Jill heeft gisteren Johan de Vrij verteld dat hij...’

‘Hebben we een klacht binnengekregen?’ onderbrak hij haar bruusk.

‘Nee, maar ik vond...’

‘Als meneer de Vrij er niet mee zit, zit ik er ook niet mee.’

‘Maar ze zei...’ begon Felicia op hoge toon. Ze bond echter in toen ze Alexanders blik zag. Beledigd hield ze haar mond.

‘Bemoei je er niet mee’, zei Alexander. Zijn irritatie had plaatsgemaakt voor ingehouden woede.

Felicia keek alsof ze elk moment kon ontploffen. Haar mond had een strakke trek en haar ogen schoten vuur. Sanne wist honderd procent zeker dat Alexander er bewust voor koos haar publiekelijk op haar nummer te zetten. Blijkbaar was hij een beetje klaar met haar air en haar maniertjes. Haar voor het oog van de meiden kleineren was in elk geval geen teken dat hij haar erg hoog had zitten. Of dat hij haar inspanningen voor de club erg waardeerde.

Ze wilde geen conclusies trekken, maar de mogelijkheid bestond natuurlijk dat hij plannen had haar eruit te werken. Als ze hier niet officieel werkte maar zich wel zo gedroeg, vond Alexander misschien wel dat ze hem ronduit voor de voeten liep. Als hij haar te verstaan had gegeven dat ze zich op de achtergrond moest houden, was het dan mogelijk dat ze op wraak zinde?

Ze hield haar adem in en wachtte tot Felicia zou reageren. Even leek ze uit te barsten in een tirade, maar ze hield zich op tijd in. Met een laatste woedende blik op Alexander draaide ze zich op haar hakken om en beende nijdig naar de deur. Het was nu helemaal stil in de woonkamer. Alexander wachtte een paar seconden en volgde haar, rustig en onaangedaan.

Sanne herinnerde zich een paragraaf uit haar contract die te maken had met contacten met klanten buiten de club om en waar een paar onduidelijkheden in stonden. Ze was geenszins van plan om buiten het werk met de mannen aan te pappen, maar het was een prachtig moment om de vragen die ze erover had, aan Alexander voor te leggen. Terwijl haar collega’s in een tumultueus gekakel losbarstten, liep ze naar de deur. Ze vermoedde dat Alexander in zijn kantoor zat en hoopte dat Felicia naar hem toe was gegaan om verhaal te halen. De muren was niet zo heel dik en een gesprek met enig volume moest ze zeker kunnen volgen. Ze was behoorlijk benieuwd hoe de toon nu was tussen Alexander en zijn schoonzus.

Maar blijkbaar had Felicia de eer aan zichzelf gehouden en besloten niet naar Alexander te gaan. De deur van zijn kantoor stond op een kiertje. Net toen ze wilde aankloppen, hoorde ze zijn stem.

‘Ja, jij hebt lekker makkelijk praten’, zei hij, geagiteerd.

Er viel even een stilte. Toen zei hij: ‘Zo eenvoudig is dat niet, dat weet je zelf ook. Pa vermoordt me.’

Sanne verstarde. Speelde er iets tussen Alexander en zijn vader? Ze ging razendsnel na tegenover wie hij Barbino ‘pa’ zou noemen. Marco. En zijn moeder misschien.

‘Ja’, zei Alexander een paar keer achter elkaar. Sanne kwam nog een stapje dichterbij, maar horen wat er aan de andere kant van de lijn werd gezegd, ging niet. ‘Ja, misschien doe ik dat wel.’ Alexander zuchtte toen hij dat zei. ‘Maar ik weet zeker dat ik hier gezeik mee krijg.’

Sanne sloot even haar ogen. Ze moest zich concentreren. Waar zou hij gezeik mee kunnen krijgen? En vooral: met wie zou hij dat bespreken? Vast niet met zijn vader. Zijn moeder? Nee. Met haar sprak hij ongetwijfeld Italiaans.

Misschien Marco. Die was twee dagen geleden naar Maastricht vertrokken en zou dit weekend weer terug zijn. Misschien had hij zijn broer gebeld om over diens vriendin te klagen. En waren ze van het ene onderwerp in het andere terechtgekomen. Waren er problemen met de club? Anders dan de moorden? Had Alexander iets uitgehaald dat nu aan het licht dreigde te komen? Of Barbino. Ze dacht aan de foto’s van zijn grote villa in Brasschaat. Zwart geld? Het vermoeden had bij Rudi al gespeeld. Nu met de moordzaken werd de hele club natuurlijk doorgelicht. Misschien had Alexander zelf ook wel grote bedragen cash achter de hand. Het zou de club vast geen goed doen als dat uitlekte. Twee keer in korte tijd slecht in het nieuws komen, kon de goede naam aardig bezoedelen. En dat wilde zowel Alexander als zijn vader natuurlijk niet.