Soixante neuf(21)

Sanne fronste terwijl ze achter Romy aan de trap afliep. ‘Die lijkt me niet zo moeilijk te kraken.’

Romy haalde nonchalant haar schouders op. ‘Alexander heeft dat ingesteld.’

‘Heeft hij hier de leiding?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Barbino is echt de baas, maar Alexander beslist ook wel veel. Grote dingen gaan altijd via Barbino. Dan heeft Alexander niks in te brengen.’

‘Klinkt leuk’, zei Sanne quasiongeïnteresseerd.

‘Ach, als Barbino ermee ophoudt, gaat Alexander de club overnemen. Er wordt hier veel geld verdiend, dus zo slecht is dat vooruitzicht niet.’

‘Wij verdienen toch ook niet slecht?’

Romy keek haar aan alsof ze mesjokke was. ‘Voor elke euro die wij krijgen, krijgt Barbino er minstens honderd. Heb je zijn auto niet gezien? Trouwens, Alexander rijdt net zo’n dure sportwagen. Die heeft niks te klagen.’

Ze liepen door het gangetje naar achter, waar het kantoor van Alexander zich bevond. Romy ging rechtsaf, precies de andere kant op.

‘Waar gaan we heen?’ vroeg Sanne.

‘Hierachter is de keuken, samen met de kleedkamer – de woonkamer – is dit een soort verzamelplek. Voor de club opengaat en na sluitingstijd zitten we vaak even hier.’ Ze opende de deur en liep voor Sanne uit naar binnen. De keuken was niet groot en werd grotendeels ingenomen door een grote roestvrijstalen opstelling. Er stond een man achter die de vijftig gepasseerd was en die meer interesse had in de krant dan in wat hij in de keuken te doen had.

‘Dat is Berend’, zei Romy. ‘De kok. Stel je niet te veel voor bij het eten. Gasten kunnen eigenlijk alleen kleine hapjes bestellen. Op feestdagen kun je hier wel eten, maar dan is Berend vrij en huurt Barbino een stelletje topkoks in. Berend, dit is Sandy.’ De man keek op van zijn krant, schudde haar de hand en liet zijn blik over haar lichaam glijden. Het begon al te wennen.

Achter de keukenopstelling, naast de achterdeur, stond een plastic tuintafel. Sanne keek naar de uitpuilende asbak en fronste.

‘Roken mag eigenlijk alleen buiten’, zei Romy, terwijl ze een sigaret uit een pakje haalde. Ze hield het Sanne voor. ‘Rook je?’

‘Nee, dank je.’ Sanne keek naar buiten en zag diverse hot tubs. ‘Worden die veel gebruikt?’

‘Ze zijn alleen in het weekend beschikbaar en dan zijn ze populair, ja. Officieel alleen als opwarmertje om daarna naar de kamer te gaan, maar er gebeurt veel meer onder water dan Barbino toestaat.’ Ze nam een trek van haar sigaret en blies uit via haar neus. ‘Volgens mij vindt Barbino het wel best. Als er maar geld wordt verdiend.’

De deur van de keuken ging open en Sanne hoorde venijnig geklik van hakken op de tegelvloer. Romy keek op en drukte snel haar sigaret uit. De vrouw die gisteren bij de sollicitatie de deur open had gedaan, kwam hun kant op.

‘Je mag hier niet roken.’

‘Was ik niet’, loog Romy glashard.

‘Die sigaret brandt nog.’

Romy haalde haar schouders op en richtte haar aandacht op haar lange, roodgelakte nagels. Ze negeerde de vrouw verder, die op haar beurt Sanne geen blik waardig keurde. Het getik klonk nog wat venijniger toen ze wegliep.

‘Wie was dat?’ vroeg Sanne, haar nakijkend.

‘Felicia.’ Romy kneep haar ogen samen. ‘Feeks-licia, zoals je haar beter kunt noemen.’

‘Werkt ze hier?’

Romy lachte kort. ‘Nee, daar voelt ze zich veel te goed voor. Veel klanten zou ze trouwens niet hebben.’

‘Wat doet ze hier dan?’

‘Ze is Marco’s vriendin.’ Romy viste haar smeulende sigaret uit de asbak en stak hem opnieuw aan. ‘Barbino’s andere zoon’, verduidelijkte ze.

‘Werkt die hier ook?’

‘Nee.’ Romy kreeg een andere blik in haar ogen, zachter dan net. ‘Die heeft het slimmer aangepakt en is gaan studeren. Hoewel die feeks liever had gehad dat hij hier wel werkte, als je het mij vraagt. Ze gedraagt zich alsof ze de koningin van de club is. Ze was er een tijdje niet zo vaak, dat was relaxed. Maar de laatste tijd loopt ze hier weer voortdurend rond.’

Sanne sloeg die informatie op, terwijl ze haar gezicht zo neutraal mogelijk hield. De keukendeur ging open en dicht en opnieuw klonk het geluid van naderende hakken. ‘Darling!’ klonk een nogal overdreven vrouwenstem. Sanne keek toe hoe een knappe, slanke brunette Romy omhelsde. Daarna richtte de vrouw haar aandacht op haar. Sanne zag onmiddellijk vijandigheid in haar blik.

‘Dit is Sandy’, zei Romy met weinig interesse in haar stem. ‘Een nieuwe.’

Sanne kreeg een slap handje en een nog afwijzender blik. ‘Nikita. Zeg maar Niki.’

Ze knikte en wilde nog iets zeggen, maar Niki had haar aandacht alweer naar Romy verplaatst. Ze hadden het over iets wat eerder die week was gebeurd. Sanne luisterde met een half oor, terwijl ze op een rijtje zette wat ze tot nu toe te weten was gekomen. Het reilen en zeilen in de Soixante Neuf werd haar steeds duidelijker, maar over de moorden werd ze niet veel wijzer. Ze moest alle werkneemsters naar hun ervaring vragen, maar het zou een opgave worden dat te doen zonder dat het ging opvallen.