Soixante neuf(22)

De ene na de andere werkneemster kwam de keuken binnen. Allemaal staken ze sigaretten op, allemaal schudden ze haar de hand met enige reserves in hun houding. Het duizelde Sanne van alle namen. Ze vroeg zich af of iedereen haar eigen naam gebruikte. Waarschijnlijk niet.

Ze keek op haar horloge. De club ging bijna open. Ze had nu al pijn in haar voeten door de hoge hakken en verlangde naar haar vertrouwde gympen. Door de keuken kwam Alexander aangelopen. Ineens had geen van de meiden meer een sigaret in haar handen, al stond de keuken zo’n beetje blauw van de rook. Alexander leek het niet te merken. ‘We gaan zo open. Barbino is hier over een halfuur. Ik wil dat iedereen zo klaarstaat.’

Het viel Sanne op dat hij ‘Barbino’ zei en niet ‘mijn vader’. De vrouwen begonnen door elkaar te praten, terwijl ze op weg gingen naar de bar en de twee andere ruimtes. De kamers, zoals ze door de werkneemsters werden genoemd. Niet te verwarren met de suites, prentte Sanne zich in.

Romy was verdwenen en ze wist niet zo goed waar ze heen moest. Achter de laatste meiden aan liep ze de keuken uit. Alexander haalde haar in. ‘Ik wil dat jij je vandaag richt op de mensen die mijn vader meebrengt. Ik weet zeker dat je succes zult hebben.’

Sanne blikte opzij. ‘Oké’, zei ze neutraal. Daarna was Alexander verdwenen. Ze ging op weg naar de andere meisjes.

‘Sandy, hierheen!’ Romy riep haar toen ze de gang uitkwam. Ze stond in de deuropening van de meest rechterkamer. Sanne liep op haar af. In de kamer was inmiddels het licht gedimd en er speelde zachte muziek. De meisjes hadden hun plekken ingenomen achter en aan de bar en op de diverse zitjes die in de kamer stonden. Ze kletsten wat met elkaar. Romy had een plek voor haar vrijgehouden op een zwarte chesterfield tegen de muur. Er zat nog een meisje bij, Sanne meende zich te herinneren dat ze zich als Xaviera had voorgesteld. Haar donkere ogen en dikke, bijna zwarte haar deden in elk geval Spaans aan.

‘Waar kom je vandaan?’ vroeg Xaviera toen Sanne tegenover haar plaats had genomen. Nu wist Sanne zeker dat ze uit een zuidelijk land kwam. Haar accent verraadde haar.

‘Breda.’

Xaviera keek bevreemd. ‘Welke club bedoel ik. Waar heb je gewerkt?’

‘De Entourage. Een club in Groningen. Hij is inmiddels al een tijdje dicht.’

Xaviera haalde haar schouders op. ‘Ken ik niet.’

‘En jij?’

‘O, overal.’ Ze begon een aantal namen op te sommen en telde erbij op haar vingers. Het zei Sanne allemaal weinig. ‘Maar dit is de beste club tot nu toe’, sloot Xaviera af. Ze keek Romy na, die wegliep omdat iemand haar wenkte. Sanne was blij dat Romy even niet in de buurt was. Ze wilde het liefst een op een met de werkneemsters praten.

‘Hoezo is dit de beste?’

‘Het is een nette club. Ze betalen goed en werken met contracten.’

‘O ja.’ Sanne knikte alsof ze er alles van wist. ‘Dat zie je ook niet overal.’

‘Precies.’ Xaviera knikte. ‘En het is hier veilig.’

Sanne besloot wat olie op het vuur te gooien. ‘Behalve die moorden dan.’

‘Ja.’ Xaviera’s gezicht kreeg iets samenzweerderigs. ‘Ik heb het met een van die gasten gedaan. Ik bedoel: hoe creepy is dat?’

‘Gatver.’ Sanne deed alsof ze huiverde. ‘Dat is toch doodeng.’

‘Ja. Nou ja, ik heb het wel met meer gedaan die het loodje hebben gelegd, maar dat is toch anders.’

‘Kende je hem?’

‘Niet echt. Hij kwam hier vaker, maar hij had geen favoriet. Misschien heb ik het ook wel twee keer met hem gedaan, ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat hij nogal toegetakeld was.’

Sanne zag de foto weer voor zich. ‘Wie doet zoiets?’

Xaviera haalde haar schouders op. ‘Geen idee.’

‘Is er niemand die iets heeft gezien of zo?’

‘Voor zover ik weet niet. Ik hoorde wel dat ze denken dat het iemand vanuit de club zelf is. Maar dat slaat nergens op. Ik ken iedereen hier.’

‘Wie denken dat?’

‘De politie.’

‘Serieus?’ Sanne deed alsof ze nadacht. Wist ze ook meteen dat ze de informatie van de meisjes niet al te serieus moest nemen. De politie dacht nog helemaal niks, maar onderzocht alle opties. Blijkbaar was daar meteen een verhaal van gemaakt. Sowieso werd hier ongetwijfeld een hoop geroddeld en gepraat.

‘Ik vind het maar eng’, zei ze uiteindelijk. ‘Laten we hopen dat het niet nog een keer gebeurt.’

Xaviera plukte aan haar panty. ‘Ik zou echt een moord doen voor een sigaret.’

Ze leek haar eigen woordspeling niet op te merken. Sanne zag beweging bij de deur. Een groep mannen kwam binnen, Barbino voorop. Ze voelde spanning. Nu moest ze echt aan de bak. Ze scande de mannen een voor een. Twee of drie waren van Barbino’s leeftijd, de rest was jonger, rond de veertig. Ze was blij dat ze niet meteen de eerste avond te maken kreeg met de vieze, oude mannen met wie ze het fenomeen ‘seksclub’ over het algemeen associeerde. Ze liet haar blik over Barbino’s groep dwalen. Er waren er zeker vijf bij die ronduit aantrekkelijk waren.