Schaduwland(57)

‘Is jouw manier dan zoveel gevaarlijker?’ Nog steeds vraag ik me af wat het aan hem is dat me elke keer zo nerveus maakt.

‘Nee, hoor. Ik wil mensen het liefst sterker maken. Ze helpen een beter, tevredener leven te leiden door meer gebruik te maken van hun intuïtie, dat is alles.’ Hij kijkt op en merkt dat ik staar. En daar gaat mijn maag weer.

‘Lina heeft liever niet dat mensen zich sterker voelen?’ Mijn zenuwen spelen steeds meer op.

‘Met meer kennis komt meer macht. En aangezien dat vaak leidt tot corruptie en misbruik, vindt zij het risico te groot. Ik ben totaal niet van plan me bezig te houden met zwarte magie, maar ze is ervan overtuigd dat die vanzelf een weg vindt om door te dringen. Dat de cursussen die ik geef uiteindelijk leiden tot duistere, wredere praktijken.’

Ik knik als ik denk aan Roman en Drina. Lina heeft geen ongelijk. Macht in de verkeerde handen is levensgevaarlijk.

‘Maar goed. Heb je interesse?’ Hij grijnst.

Ik kijk hem vragend aan.

‘Om zelf les te geven.’

Ik deins achteruit. Is dit een grap of meent hij het? Maar blijkbaar vraagt hij het voor de zekerheid, zonder er iets mee te bedoelen. ‘Nee, zeg. Ik weet helemaal niets van wicca of wat dan ook. Vraag mij niet hoe het werkt. Ik kan me beter bezighouden met af en toe een reading en voor de rest kan ik proberen deze rotzooi op te ruimen.’ Ik gebaar naar zijn bureau, de overvolle planken en elk ander oppervlak dat gebukt gaat onder stapels papier en rommel.

‘Ik hoopte al dat je dat zou zeggen.’ Hij lacht. ‘O, en mocht je het je afvragen: mijn tijd voor vandaag zat erop zodra je binnenkwam. Als iemand naar me vraagt, ben ik surfen.’ Hij staat op en loopt naar de surfplank die tegen de muur staat. ‘Ik verwacht heus niet dat je alles meteen kunt organiseren, hoor. Daar is het een te grote puinhoop voor. Maar als je ook maar ergens een beginnetje kunt maken, dan graag.’ Hij knikt naar me. ‘Wie weet krijg je wel een gouden ster.’

‘Doe mij maar meteen een gedenkplaat,’ zeg ik zogenaamd serieus. ‘Je weet wel, iets moois om aan de muur te hangen. Of een beeldje. Of een trofee – ja, een trofee zou leuk zijn.’

‘Wat dacht je van je eigen parkeerplek achter de zaak? Dat moet nog wel lukken.’

‘Geloof me, die heb je al geregeld,’ lach ik.

‘Jawel, maar dit keer met je naam erbij en alles. Speciaal gereserveerd voor jou. Niemand anders die er mag staan, zelfs niet na sluitingstijd. Met zo’n groot bord erbij waarop staat: PAS OP! DEZE PLEK IS EXCLUSIEF GERESERVEERD VOOR AVALON. ALLE ANDERE AUTO’S WORDEN OP EIGEN KOSTEN WEGGESLEEPT.’

‘Zou je dat voor me doen? Echt waar?’

Hij pakt zijn plank en zijn vingers worden wit van het knijpen tot hij hem onder zijn arm klemt. ‘Ruim het hier netjes op en ik beloon je eindeloos. Vandaag medewerker van de maand, morgen...’ Hij trekt een schouder omhoog en veegt zijn dreadlocks uit zijn gezicht. En dat aantrekkelijke gezicht mag er best wezen.

Onze blikken kruisen elkaar en ik weet dat hij me betrapt heeft op een onderzoekende, vragende blik. Ik vind hem, geloof ik, best leuk. Dus wend ik mijn hoofd af en krabbel nerveus aan mijn arm. Daarna pluk ik wat aan mijn mouw en weet verder niks te bedenken wat dit moment minder ongemakkelijk kan maken.

‘In de hoek staat een monitor.’ Hij wijst naar de muur, nu weer zakelijk. ‘Dat en het belletje bij de deur waarschuwen je als er volk binnenkomt.’

‘Dat, het belletje en het feit dat ik helderziend ben,’ zeg ik bij wijze van grapje. Maar het klinkt nerveus en ik voel me nog steeds niet prettig.

‘Ja, net als die keer dat je je door mij liet verrassen, zeker?’ Hij glimlacht vol overgave, maar het lijkt wel alsof zijn ogen terughoudend blijven.

‘Dat was anders,’ verdedig ik me. ‘Jij weet blijkbaar hoe je je energie moet afschermen. De meeste mensen kunnen dat niet.’

‘En jij kunt je aura heel goed verbergen.’ Hij tuurt naar me met zijn hoofd schuin. Zijn goudblonde dreadlocks hangen over zijn arm en hij kijkt naar de plek rechts van mij. ‘Maar daar hebben we het later nog wel een keer over.’

Ik slik en doe alsof ik niet zie hoe zijn felgele aura opeens een zachtroze randje krijgt.

‘Alles wijst zich verder vanzelf. De mappen horen op alfabetische volgorde te hangen en als je ze ook nog per onderwerp kunt sorteren, is dat helemaal fantastisch. Maak je maar geen zorgen om het labelen van de kristallen en kruiden als je daar niet genoeg van weet. Dat moet maar liever meteen goed gebeuren. Mocht je er dus wel verstand van hebben...’ Hij grijnst en trekt zijn wenkbrauwen zodanig samen dat ik van schrik weer aan mijn arm krab.

Ik kijk naar de stapel kristallen. Een paar herken ik van de elixirs die ik gebrouwen heb en van de amulet die om mijn nek hangt, maar de meeste zijn zo exotisch dat ik niet eens een gok durf te wagen.