Schaduwjury(9)

Jason zapte nog naar een paar andere kanalen en zag juristen speculeren over wie de schuld hiervan zou krijgen. De slachtoffers konden hun eigen werkgever, WDXR, niet aanklagen, omdat de wet dergelijke aanklachten niet toestond. Een aanklacht tegen de politie zou vrijwel onmogelijk zijn, omdat politieagenten voor beoordelingsfouten als deze immuniteit genoten. En er werd algemeen vanuit gegaan dat de moordenaar zelf geen liggende gelden had. Voor advocaten was dit een van de lastigste zaken, een met slachtoffers zonder dat er iemand viel aan te klagen.

Een rinkelende telefoon bracht Jason terug bij de realiteit.

'Je moet binnen vijftien minuten hier zijn,' zei de beller.'Alle drie de panels hebben een vonnis.'

Jason wierp een blik op zijn horloge; de juryleden hadden iedere minuut van de hun toegestane tijd nodig gehad.'Ziet jurylid vijf er een beetje vrolijk uit?' vroeg Jason. Hij was er vrij zeker van dat de jongedame aan zijn kant stond. 'Geen idee,' zei de beller. 'Op mij komen ze allemaal kwaad over.'

Jason bracht een nieuwe laag deodorant aan, trok een schoon wit T-shirt aan en hetzelfde witte overhemd dat hij eerder die dag gedragen had. Hij knoopte zijn overhemd dicht en deed zijn das om. Hij trok zijn schoenen aan en kamde toen snel zijn haar. Hij voelde zijn maag rommelen, en de zenuwen iedere minuut dat hij op de uitspraak moest wachten erger worden. Die dag had hij nog nauwelijks gegeten - een kom soep en een paar crackers als lunch, een graanreep en een ijsje na de rechtbank. Tijdens een intensief proces verloor hij dikwijls een tot twee kilo in de week, gewicht dat hij eigenlijk niet kon missen.

Jason sprak zichzelf moed in en concentreerde zich op zijn rol. Binnen een paar minuten zou hij de rechtszaal binnenkomen en naar de bode luisteren die het vonnis voorlas. Jason zou de juryleden aanstaren alsof ze niet goed snik waren en zou dan naar Austin Lockhart toe lopen om hem de hand te schudden. En als hij won, zou hij zijn schouders ophalen alsof hij niet anders had verwacht. Over twintig minuten, als het vonnis was voorgelezen, zou je aan Jasons gezicht niet meer kunnen zien wat het resultaat was geweest.

Hij zou zich stoïcijns gedragen. Een eersteklas acteur. Een openbaar aanklager die zich van niemand iets aantrok.

Hij poetste zijn tanden en bekeek zich nog eens kritisch in de spiegel in de badkamer. Hij glimlachte breed, het accent lag op de gloed in zijn intens groene ogen. Er was niets wat hij kon doen aan de kleine kromming in de brug van zijn neus, een litteken dat hij eens aan het voetballen had overgehouden, maar het scheen de vrouwelijke juryleden niet te storen.

'We willen graag dat de juryleden persoonlijk hun stem uitbrengen,' zei Jason ernstig, rekening houdend met het ergste. 'En op grond van de discriminerende opmerkingen van de verdediging tijdens de juryselectie en onze eerder ingediende Daubert-motie vragen wij om een nieuw proces.'

Hij keek de denkbeeldige juryleden die zich tegen hem gekeerd hadden doordringend aan. Het was wel geen blik die staal deed smelten - en zeker niet met zijn platinablonde haar dat zijn ernst ondermijnde - maar Jason liet hun er duidelijk mee weten dat ze, naar zijn mening, zojuist een geenszins berouwvolle moordenaar hadden vrijgesproken. En meteen na die doordringende blik zouden de juryleden de kans krijgen het goed te maken als de rechter hen individueel zou laten stemmen en hun zou vragen of ze het met het vonnis eens waren.

Oké, hij was voorbereid op het ergste. Hij zou de slag incasseren, zijn tegenstander feliciteren en een paar dagen de tijd nemen om na te gaan wat er mis was gegaan. En vervolgens zou hij een volgende zaak op zich nemen. Zo ging dat nu eenmaal. Maar hij wist ook dat hij maanden, zo niet jaren, zou blijven tobben over zijn verlies. Een obsessie? Ongetwijfeld.

Hij haalde zijn schouders op. Laat maar komen. Achter Jasons onbewogen uiterlijk, zijn optreden dat bedoeld was om anderen ertoe te verleiden hem te onderschatten, ging een vechter schuil. Hij leefde om te wedijveren.

In de wetenschap dat hij de ergste zaak zou kunnen overleven, zette hij iedere gedachte over verliezen van zich af. Vandaag zou hij de rol van de arrogante overwinnaar spelen en hij stond het zichzelf toe zich de situatie voor te stellen. Hij zou nauwelijks reageren op het vonnis, alsof het alleen maar een formaliteit was, alsof hij niet anders verwacht had.

De Zwarte Schorpioen zou levenslang krijgen. En Jason zou zich gaan voorbereiden op zijn volgende zaak.





6




Jason reed de parkeerplaats van de Pepperdine Rechtenfaculteit op. Hij parkeerde zijn auto en liep snel naar de rechtbank op de eerste verdieping, waar een bewaker met over elkaar geslagen armen en een oortelefoontje in zijn rechteroor bij de deur stond.

Jason knikte naar de man, liep de rechtszaal in en bezorgde de televisieploeg en de griffier in de daaropvolgende vijf minuten een moeilijke tijd. Hij vond het geweldig om de zaak Van Wyck hier te voeren. De rechtenfaculteit had de rechtszaal recent gerenoveerd, had allerlei moderne technologie laten aanbrengen, waaronder drie aan de muren en twee aan het plafond bevestigde camera's, die allemaal bediend werden vanuit een geluidsdichte cabine. De onopvallende apparatuur was minder afleidend dan bij andere processen, waar Jason altijd het gevoel kreeg dat hij een proces voerde en tegelijkertijd in een film aan het acteren was.