Schaduwjury(7)

Jason kon goed overweg met vrouwen op enige afstand, zoals de drie meter die hem nu van de juryleden scheidde. Vrouwen die hij dichterbij toeliet gaven hem altijd moeilijkheden.

'Ik vroeg mijn deskundige mij wat methyleenchloride te geven,' legde hij uit. 'En ik ga hier, vlak voor u, mijn haar wassen, waarbij ik dezelfde chemische stof en dezelfde procedures volg die doctor Kramer gebruikte voordat hij de haren van het slachtoffer onderzocht.'

'Bezwaar!'Austin Lockhart kon het kennelijk niet langer verdragen. De meeste advocaten vermeden het om tijdens het slotrequisitoir bezwaren in te dienen, omdat ze de neiging hadden om de punten van de tegenstander alleen maar te onderstrepen. Maar Lockhart had carrière gemaakt met de betwisting van kleinere zaken tot hij een rood hoofd had en woedend was. En dat was hij nu.

'Dit is gewoon krankzinnig,' zei hij.'De chemische samenstelling van haarverf en cocaïne kun je toch moeilijk hetzelfde noemen. En hoe weten we dat het echt methylchloride is wat er in die flessen zit? Dit is alleen maar een schijnvertoning en hoogst ongepast.'

Jason deed net of het hem verbaasde dat iemand hier bezwaren tegen kon hebben. In plaats van onmiddellijk te reageren, keek hij naar de rechter, alsof de interruptie het niet waard was om zijn adem aan te verspillen.

'Meneer Noble?' vroeg rechter Waters.

'Om mee te beginnen, edelachtbare, had ik gisteravond geen cocaïne of oxycodone bij de hand, want dan had ik ze ongetwijfeld gebruikt. Maar als ik een jurylid was, zou ik toch minstens willen weten of dit wondermiddel, dat doctor Kramer gebruikte, in staat is een beetje haarverf te verwijderen.'

'Dit is... dit is gewoon belachelijk,' stamelde Lockhart.'Het is absoluut niet relevant. En als hij een demonstratie wil houden, dan zou hij dat met zijn deskundige moeten doen, zodat ik doctor Chow daarna had kunnen ondervragen.'

'Sorry, edelachtbare,' reageerde Jason snel. 'Ik moet het college over bewijsvoering waar verteld werd dat demonstraties niet geoorloofd zijn, gemist hebben.'

Toen hij een paar juryleden zachtjes hoorde lachen, wist Jason dat hij op het juiste spoor zat.

'En bovendien,' vervolgde Jason, 'zou doctor Chow er met platinablond haar nog belachelijker hebben uitgezien dan ik.'

'Daar kunnen we dan verschillend over denken,' zei de rechter, eveneens grinnikend. 'Bezwaar toegewezen.'

Jason draaide zich weer om naar de jury en zag dat jurylid vijf nog steeds een glimlach op haar gezicht had. Hij zou de reactie verstevigen met veel oogcontact. 'Laten we het dan nu, nadat we hebben vastgesteld hoeveel vertrouwen de verdediging heeft in de procedure van het wassen van het haar, over de affaire hebben.

.

In de luxe suite van het Westin Hotel zag Robert Sherwood, presidentdirecteur van Justice Inc., het drama in de rechtszaal op een gesloten tv-circuit. Hij bestudeerde de verschillende beelden op het andere scherm - een camera volgde Jason door de rechtszaal, de andere legde de gezichtsuitdrukkingen van de juryleden vast. Sherwood was bereid om vijfenzeventig miljoen dollar van zijn bedrijfskapitaal in te zetten op de uitkomst van deze zaak.

Zoals de meeste grote rocksterren steunde Kendra Van Wyck een labyrint van bedrijven. De platenmaatschappij van haar man, een designerketen, haar eigen tv-show en haar productiebedrijf. Het waren allemaal zeer winstgevende ondernemingen, maar als van Wyck levenslang kreeg, zouden die allemaal waardeloos worden. Als ze anderzijds zou winnen, zouden de bedrijven enorm in waarde stijgen. Tot vandaag, tot deze ingenieuze stunt in het slotrequisitoir, dacht Sherwood dat de Zwarte Schorpioen de grootste beroemdheid zou worden die vrijgesproken werd na O.J. Nu was hij daar niet meer zo zeker van.

'Dat joch zou voor zijn eigen bestwil wel eens te slim kunnen zijn,' zei Sherwood hoofdschuddend. 'Hij verdraait de resultaten.'

Hij voelde weer een migraineaanval opkomen en wreef over zijn voorhoofd. Zijn bedrijf had ijverig honderdduizenden dollars uitgegeven aan het onderzoek in deze zaak, had de juiste juryleden geselecteerd en ieder bewijsstukje uitgeplozen. En nu dreigde Jason Noble de hele zaak op te blazen met een knap uitgedacht theaterstukje in zijn slotrequisitoir.

'Dit kunnen we niet nog eens laten gebeuren,' zei Sherwood. 'Laten we ervoor zorgen dat dit zijn laatste proces is.'





5




Jason Noble zag de uitzending over de schietpartij in de WDXR-studio's op de televisie in zijn hotelkamer - een suite met uitzicht op zee in de Malibu Beach Inn aan de kust van Californië. Tot het moment waarop de uitzending echt zijn aandacht trok, had hij alleen maar zitten wachten op een telefoontje dat hem moest vertellen dat de jury tot een beslissing gekomen was. Hij was zich niet bewust van de luxe om hem heen - het prachtige witte zand van Carbon Beach, het oplettende hotelpersoneel dat altijd voor hem klaarstond, de beroemdheden uit Hollywood die hij zo af en toe aan de bar in de lobby zag. Als hij speculeerde over de vorderingen van de jury, de zaak Van Wyck in gedachten nog eens van alle kanten bekeek, en zich hardde tegen het ergste, deden al die dingen er niet toe. Dezelfde jonge jurist die zich in de rechtszaal een houding aanmat van 'wat kan mij het allemaal schelen', was een eersteklas tobber als de jury zich voor beraadslagingen had teruggetrokken.