Schaduwjury(10)

Jason haakte de accu aan zijn riem, trok het snoertje tussen de knopen van zijn overhemd door en klemde het microfoontje op zijn stropdas vast. Hij controleerde snel het geluid, schonk zichzelf een glas water in en ging achter de tafel van de aanklager zitten, achterover leunend, zijn benen over elkaar geslagen. Een toonbeeld van nonchalance. Wat denk je? Dat ik mij zorgen maak? Austin Lockhart slenterde rondjes om zijn eigen tafel en maakte zo nu en dan een praatje met zijn cliënt.

Even later kwam de gerechtsdienaar de zaal binnen die de zitting opende. Rechter Water volgde hem op de hielen, nam plaats en beval de gerechtsdienaar de jury binnen te leiden. Ze wierp snel een blik op de beide juristen en Jason schonk haar een glimlachje waarop ze niet reageerde.

Jason veegde zijn handen aan zijn broek af en legde ze gevouwen op tafel. Zijn vochtige vuisten maakten een vlekje op de glazen plaat en hij trok ze discreet terug, zijn rechterarm op de stoelleuning, zijn linkerhand onder zijn kin. Hij had de afgelopen twee jaar iedere zaak gewonnen, maar bij het zien van een jury die schuifelend plaatsnam, hoofden gebogen, ernstige gezichten, kreeg hij het nog steeds op zijn zenuwen.

Jurylid vijf glimlachte beslist niet. Jurylid zeven, een alleenstaande moeder die haar kleding kocht op de markt en streekromannetjes las, glimlachte evenmin.

Ondanks zijn eerdere vertrouwen had Jason er geen goed gevoel bij.

Hij pakte zijn glas en nam een slokje water.

'Bent u tot een vonnis gekomen?' vroeg rechter Waters.

'Ja.' De voorzitter was jurylid vier, een goed geklede dame van middelbare leeftijd die op de achterste rij zat. Ze werkte bij een van de Hollywoodstudio's in de PR. Dronk cola light. Was abonnee op Entertainment Weekly. Stemde op de Democraten. Milieuactiviste. Bepaald niet Jasons keuze als voorzitter.

Ze overhandigde het papiertje waarop het vonnis stond aan de gerechtsdienaar, die het op zijn beurt aan de rechter gaf.

Rechter Waters bekeek het een volle minuut, kennelijk blij met haar kans om de twee advocaten te kwellen. Hoe lang duurt het eigenlijk om het woord schuldig te lezen?

Ze gaf het papiertje terug aan de gerechtsdienaar. Die liep naar het midden van de zaal en rechter Waters vroeg de beklaagde en haar advocaat te gaan staan. De gerechtsdienaar hield het papier voor zich en wachtte, genietend van het moment.

'Wij, de jury, achten de beschuldigde, aangeklaagd voor moord met voorbedachten rade...' De gerechtsdienaar aarzelde.

De tijd stond stil. Jason voelde zich misselijk.

'... schuldig.' De gerechtsdienaar keek strak naar de beklaagde en Austin Lockhart. Jason reageerde nauwelijks, afgezien van een snelle blik op zijn twee favoriete juryleden, vergezeld van een kort knikje. Ze keken beiden glimlachend n??r hem terug, trots op hun rol in de beraadslagingen.

Austin liet de jury hoofdelijk stemmen terwijl Jason achterover leunde op zijn stoel en toekeek, terwijl ieder jurylid zijn of haar eigen vonnis bevestigde. Na een aantal moties om de zaak nietig te verklaren, die alle door rechter Waters werden afgewezen, werd de jury ontslagen en leidde de gerechtsdienaar hen de zaal uit.

Eén schaduwjury gehad, nog twee te gaan.

.

Deze eerste schaduwjury die het proces direct meemaakte, was de belangrijkste. Maar er waren nog twee andere, soortgelijke jury's, die in twee andere rechtszalen zaten, waarbij het proces via een gesloten televisiecircuit gevolgd werd. Al deze drie schaduwjury's bestonden uit bewoners van Los Angeles en omgeving, en waren zodanig samengesteld dat ze de exacte karakteristieken nabootsten van de werkelijke jury, die een paar dagen eerder was samengesteld om de echte zaak in een rechtszaal in het centrum van L.A. te horen.

Jasons kantoor, Justice Inc., was een gerenommeerde advies- en onderzoeksfirma voor de samenstelling van jury's. Voor belangrijke processen installeerden ze, zodra de werkelijke jury benoemd was, drie schaduwjury's. Het bedrijf werkte zich in een paar dagen van intensieve procesvoering door een vertrouwelijk schijnproces heen, en kwam tot een vonnis lang voordat het echte proces werd afgesloten. Een voorspelling van het vonnis in de werkelijke zaak werd dan meegedeeld aan bevoorrechte investeerders, wat resulteerde in de aankoop van aandelen of de verkoop van opties van miljoenen dollars die de betrokken bedrijven omringden.

De leden van de schaduwjury's werden goed betaald en moesten een eed van vertrouwelijkheid afleggen. Bovendien kregen ze alleen het vonnis van hun eigen panel te horen zodat ze, ook als ze zich niet aan de overeenkomst hielden, nooit in staat waren om de volledige resultaten door te geven.

De eerste schaduwjury, die het voorrecht had Jason en de andere advocaat persoonlijk mee te maken, was de jury die het meest leek op de werkelijke. Maar de president-directeur van Justice Inc., Robert Sherwood, hield er niet van om miljoenen dollars te betalen als niet alle drie de schaduwjury's tot hetzelfde resultaat kwamen. En zelfs dan werden de stemmen van de individuele juryleden door de ingewikkelde software van het bedrijf bewerkt, zodat onverwachte resultaten opgemerkt en bestudeerd konden worden. De goed betaalde analisten van het bedrijf bestudeerden ook urenlang de beraadslagingen van de schaduwjury's om zich ervan te verzekeren dat de resultaten geen stom toeval waren, misschien het gevolg van de sterke persoonlijkheid van een van de deelnemers of van een scherpzinnigheid tijdens het schijnproces die in de werkelijke zaak niet voor zou komen.