Schaduwjury(119)

Voor Andrew zijn mond open kon doen, zei Case:'Alleen maar een eenvoudig ja of nee is voldoende.'

'Zo eenvoudig is dat niet,' mompelde Andrew, hoewel hij niet naar Case opkeek. 'Bella en ik hebben telefonisch zo'n tweehonderd kandidaten geïnterviewd. Als we goede tegenhangers willen vinden, kost dat tijd.' Hij schudde zijn hoofd een beetje, een zenuwtic die Jason nog niet eerder bij hem had geconstateerd.'Daar ben ik niet zo erg goed in, praten met potentiële schaduwjuryleden. Bij Justice Inc. had ik andere mensen die dat voor mij deden.'

'Kun jij hem helpen, pa?' vroeg Jason.

Jasons vader haalde zijn schouders op. Hij dacht waarschijnlijk dat hij niet helemaal naar Atlanta was komen vliegen om het werk van een secretaresse te gaan doen, maar hij zei geen nee.

'Ik neem aan dat het "ja" betekent,' zei Jason.

Ze besteedden een half uur aan het doornemen van alle taken die gedaan moesten worden: voorbereiden van getuigen, getuigenverklaringen die nog voltooid moesten worden, voorbereiden van de vragen voor kruisverhoor,juridisch onderzoek, feitenonderzoek... De moed zakte Jason in de schoenen door er alleen al over te praten. Ieder onderwerp dat ze aansneden, leverde vijf nieuwe onderwerpen op die nog niet klaar waren. Bella bleef maar klagen dat het onmogelijk was om dat allemaal voor elkaar te krijgen.

Case had ten slotte genoeg gehoord. Hij nam de leiding van de vergadering en verdeelde de taken en verantwoordelijkheden. Hij stond erop dat Jason vrijgesteld moest worden om zich te kunnen concentreren op de voorbereiding van de kruisverhoren van de getuigen.

'Ik ga nog een pot koffie zetten,' zei Bella. 'Het zal wel een lange avond worden.'

Twee uur later pauzeerde Jason even. Hij liep door de gang naar een geïmproviseerd kantoortje dat zijn vader gebruikte om toekomstige leden van de schaduwjury te bellen. Zijn vader bezette de enige stoel die er stond, dus Jason leunde tegen de muur en wachtte tot zijn vader het telefoongesprek beëindigd had.

'Bedankt dat je gekomen bent,' zei Jason.

'Je bent nog steeds mijn zoon,' zei zijn vader terwijl hij Jason met roodomrande ogen aankeek. 'Van wat ik zo hoorde, kreeg ik de indruk dat je wel wat hulp kon gebruiken.'

Jason begreep niet goed wat hij ermee bedoelde en liet het daarom maar zitten. Hij deed de deur dicht en legde een vel papier op het bureau voor zijn vader neer. 'Ik heb je niet laten komen om me alleen maar te helpen met het samenstellen van de schaduwjury,' zei Jason.

'Dat is een hele geruststelling.'

'Ik wil dat je een paar juryleden voor me natrekt.'Jason knikte naar het papier.'Drie en zeven. Niemand mag weten dat je dat doet.'

'Hoezo?' De ogen van Jasons vader vernauwden zich en hij fronste zijn voorhoofd. Jurybeïnvloeding was een misdaad.

'Niets illegaals, pa. Ik heb alleen het gevoel dat ze iets achterhouden, dat ze me om de een of andere reden proberen erin te luizen.'

'Een gevoel,' zei zijn vader sarcastisch.

'Het is ingewikkeld,' antwoordde Jason. 'Ik kan je momenteel niet meer vertellen.'

Zijn vader ging staan.'Ik ben je vader, Jason. Als je problemen hebt, dien ik dat te weten.'

Heel even overwoog Jason serieus om het hem te vertellen. Hij zou zich veel beter voelen als hij zijn problemen met iemand zou kunnen delen. Maar hij wist wat er zou gaan gebeuren. Zodra hij zijn vader op de hoogte had gebracht, zou Jason zijn reactie niet meer in de hand hebben. Zijn mogelijkheden zouden verdwijnen; zijn vader zou hem dicteren wat hij moest doen. Er zouden opnieuw plannen beraamd worden om alles in de doofpot te stoppen.

'Wil je het doen?' vroeg Jason.

'Je gaat me dus niet vertellen waarom?'

'Nog niet. Dat kan ik niet.'

Jasons vader slaakte een diepe zucht; een van die zuchten van waar-is-het-mis-gegaan die Jason maar al te goed kende.'Wanneer heb je die informatie nodig?'

'Alles wat je me morgenavond zou kunnen vertellen, zou geweldig zijn.'

'Wil je misschien nog meer wonderen?' vroeg zijn vader.'Het scheiden van de Rode Zee, misschien? Water veranderen in wijn?'

'Nee. Dat is genoeg,' zei Jason. Ondanks alle spanning die de zaak meebracht, had hij toch een goed gevoel over het gesprek. Het was de eerste keer sinds Kerst dat ze met elkaar praatten zonder ruzie te maken.

'Tussen haakjes, als je klaar bent en weg wilt, ga dan met me mee,' zei Jason. 'Ik kan mijn werk verder thuis wel afmaken.'

'Bedankt,' zei zijn vader,'maar ik heb al een hotel genomen.'

.

Jason kwam pas na middernacht in zijn appartementje aan, zo moe dat hij zich amper kon bewegen. Hij deed zijn schoenen uit, gooide zijn jasje, overhemd en das over een stoel en ging op de bank voor de tv zitten. Hij zapte van het ene station naar het andere om iets te vinden dat hem van de zaak zou afleiden. Het duurde niet lang voor hij op de bank in slaap gevallen was met de afstandsbediening in zijn hand, het kanaal afgestemd op een nachtelijk praatprogramma.

Een paar uur later, zijn nek stijf van het leunen tegen het kussen op de armleuning, werd hij wakker. Voordat hij naar bed wankelde, controleerde hij automatisch zijn BlackBerry. De e-mail werkte als een plens water in zijn gezicht.