Schaduwjury(117)

Op dat moment besefte Kelly hoeveel zij en Rachel gemeen hadden. Hun wederzijds verlangen om de armen en onderdrukten te helpen. Hun strijdvaardige natuur. Zelfs de aandacht voor dit bijzondere onderwerp: mensenhandel.

Een paar minuten later, toen Blake probeerde uit te leggen hoe het was om Rachel niet meer om zich heen te hebben, brak hij en probeerde zich weer te beheersen. Kelly voelde de tranen in haar eigen ogen prikken, zowel uit sympathie voor Blake, als in het besef dat zijzelf zoiets als wat Blake en Rachel hadden gehad, nooit zelf ervaren had.

'Zullen we even pauzeren?' vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd zoals ze al had verwacht. 'Sorry,' zei hij. Kelly zag dat ieder jurylid hem wilde zeggen dat het niet nodig was om zich te verontschuldigen. 'Maar ik mis haar zo.'

Kelly liet de opmerking even hangen en begon toen vragen te stellen over de plannen die Blake en Rachel hadden gehad ten aanzien van een gezin. Het was het onderdeel van Blakes verklaring waartegen Kelly het meest had opgezien, maar het ging veel gemakkelijker dan ze verwacht had.

Aan het eind van een bijna drie uur durende verklaring kwam Kelly terug op Rachels streven naar gerechtigheid.

'Heeft het feit hoe Rachel was, de manier waarop ze vocht voor eerlijkheid en gerechtigheid, invloed gehad op uw beslissing om een aanklacht in te dienen?'

Kelly verwachtte half en half een bezwaar van Jason, maar haar tegenstander had gedurende de hele verklaring niet één keer een bezwaar ingediend. Hij zat daar op zijn stoel naast zijn cliënt, zijn blocnote op zijn knie en zag er een beetje beklagenswaardig en vreemd uit, terwijl hij probeerde om zonder tafel aantekeningen te maken.

'Ik ben niet iemand die de confrontatie opzocht,' zei Blake.'Ik geloof in vergeving. Maar als we een andere familie ervoor kunnen behoeden zo'n zelfde soort verdriet door te maken, zal het het zeker waard zijn. Ik weet dat Rachel dit zo gewild zou hebben.'

'Geen verdere vragen,' zei Kelly en keerde terug naar haar stoel.

Jason stond op van zijn stoel en deed zelfs geen stap in de richting van de getuige. 'Mijn deelneming met uw verlies, meneer Crawford.'

'Dank u.'

'Edelachtbare, ik heb geen vragen voor de getuige.'

.

In het nog resterende uur van het proces op woensdag riep Kelly Bill Thomas, de nieuwsdirecteur van WDXR, als getuige op. Ze wilde de eerste dag sterk eindigen en de videofilm in het geheugen van de juryleden griffen.

Thomas was in de studio geweest toen Jamison was binnengekomen en hij was het geweest die het alarmnummer gebeld had. Na de eerste schoten had hij zich voor Jamison verborgen achter wat apparatuur. Terwijl hij probeerde iets te bedenken om Jamison uit te schakelen, had Lisa Roberts op hem gewezen. Daarna was hij de controlecabine ingegaan om ervoor te zorgen dat de uitzending weer de lucht in zou gaan, zoals Jamison geëist had.

Hij beschreef gedetailleerd hoe hij had gezien dat Jamison zowel Lisa als Rachel bedreigd had met zijn geweer, waarbij hij zijn gal uitspuwde voor de televisiekijkers. Thomas beschreef hoe hulpeloos hij zich had gevoeld en hoe eindeloos lang het leek te hebben geduurd voordat het overvalteam uiteindelijk arriveerde. Aan het eind van zijn verklaring vroeg Kelly hem de videoband te identificeren en liet die vervolgens als bewijsstuk aanmerken. Een paar minuten voor vijf vroeg ze de rechter of ze de band nog een keer aan de jury mocht laten zien.

Jason ging staan. 'Ze hebben hem al gezien, rechter. Hoeveel keer moeten ze die nog onder ogen krijgen?'

'Ik heb het recht om hem tijdens mijn openingsverklaring en tijdens het proces te laten zien,' zei Kelly.

'Ik denk niet dat er inmiddels iets veranderd is,' wierp Jason tegen. 'En de jury heeft een redelijk goed geheugen. Maar als u erop staat, trek ik mijn bezwaar in.'

Jij zak, dacht Kelly. Jasons op het juiste moment ingediende bezwaar had de effectiviteit van haar tweede vertoning ernstig verzwakt. Nu leek het net alsof Kelly op de emoties van de juryleden wilde inspelen.

Wat ze natuurlijk ook wilde.

Maar ze had geen andere keus dan de band nog een keer te vertonen. Ze merkte dat de reactie van de jury deze keer aanzienlijk minder heftig was. Toen ze halverwege de band waren, wilde ze dat ze hem voor haar slotbetoog had bewaard.

De band eindigde een paar minuten over vijf. 'Verder geen vragen,' zei Kelly.

Rechter Garrison keek naar Jason. 'Zullen we het kruisverhoor tot morgen bewaren?'

Jason ging staan en haalde zijn schouders op. 'Ik heb eigenlijk maar een paar korte vragen. Het heeft niet zo veel zin om de getuige morgen daarvoor terug te laten komen.'

Garrison fronste zijn voorhoofd. 'Maak het kort.'

Jason ging midden in de rechtszaal staan. 'Als ik u goed begrepen heb, hebt u zich een poosje voor Jamison verborgen.'

'Dat is juist.'

'Hoe ver van hem vandaan? Drie meter? Zes meter?'

'Dat weet ik niet. Waarschijnlijk zo'n tien of twaalf meter.'

'Oké. Stond Jamison ooit met zijn rug naar u toe?'