Prinses Daisy(12)

'Je vrienden — allemachtig, wat zullen ze wel denken?' zei Stash, die plotseling aan de Firestones dacht.

'Matty zal tekeer gaan als een verontwaardigde vader in een Victoriaans melodrama, en Margo vindt het opwindend en is nieuwsgierig en met zichzelf ingenomen. Of ze zijn vroeg naar bed gegaan en weten niet eens, dat ik nog niet thuis ben . . . wat bijzonder onwaarschijnlijk zou zijn. Over twee uur zal Matty er over gaan denken om naar de politie te gaan, maar dat zal hij niet doen, want hij wil geen publiciteit.'

'Ik zal ze maar even laten weten, dat je niets is overkomen.'

'Maar het is te vroeg om op te bellen . . . kijk, de zon komt net op.'

'Ik zal wel even tegen Jean zeggen, dat hij het hotel op moet bellen om te zeggen dat het uitstekend met je gaat en dat je gauw terugkomt. Blijf jij maar hier.'

Even later was hij terug. 'Dat is voor elkaar. Nu gaan we plannen maken en dan gaan we kijken of we ergens kunnen ontbijten.'

'Plannen?'

'Voor de bruiloft. Zo vlug mogelijk en zonder drukte ... of juist een heleboel drukte, watje maar wilt. Als het maar vlug is.

Francesca rees verbaasd half uit de stapel dekens omhoog; haar tepels deden nog zeer van de aanval van zijn lippen en tanden en er zaten sliertjes stro in haar woeste, verwarde haren. Ze staarde verbaasd die man aan die met de grootste overtuiging op haar neerkeek.

'Trouwen?'

'Weet jij iets beters?' Hij ging zitten, nam haar in zijn armen en drukte haar voorhoofd tegen de plek waar zijn bruinverbrande hals in de witroze huid van zijn borst overging. Ze hief haar hoofd op en vroeg weer: 'Trouwen?'

Stash trok een deken over haar schouders tegen de ochtendnevel. Met zijn sterke handen, gewend gehoorzaamd te worden, pakte hij haar beide bovenarmen, en toen hij sprak had zijn stem die wel zacht was, de klank van een charge van de cavalerie.

'Ik ben oud genoeg om te weten, dat zulke dingen maar één keer in je leven voorkomen. Op mijn leeftijd bestaat er niet zoiets als een bevlieging. Het is liefde en ik ben verdomd slecht in de liefde — ik ken de juiste woorden niet, ik kan je niet vertellen wat ik voel, omdat ik dat nog nooit heb gedaan. Ik heb de echte woorden nooit gebruikt, alleen andere woorden, speelse liefdeswoordjes, om te verleiden — '

'Maar ik heb alle echte woorden gebruikt, de mooiste die ooit zijn geschreven — en ik ben ook nooit goed in de liefde geweest — dus dan staan we quitte,' antwoordde Francesca en besefte dat dit een waarheid was, die ze nog nooit hardop had gezegd.

'Heb jij je wel eens zo gevoeld? Kun jij je voorstellen, dat je je nog eens zo zult voelen?' vroeg Stash.

Francesca schudde haar hoofd. Het was gemakkelijker om alles wat tot gisteren haar leven had uitgemaakt de rug toe te keren dan aan een leven zonder Stash te denken.

'Maar ... moeten wij elkaar dan eerst niet leren kennen?' zei ze en moest toen hartelijk lachen om de banaliteit van die vraag.

'Elkaar leren kennen? O, God — dan zouden we alleen maar precies op dezelfde plek uitkomen. Nee, we zeggen gewoon dat we besloten hebben te gaan trouwen en daarmee uit. Zeg ja, Francesca!'

Francesca's hele romantische natuur kwam boven. Ze zei geen ja, maar ze boog haar koninklijke hoofd en kuste zijn handen in een heftige uitbarsting van onderwerping en bezitsdrang. Ze huilde en hij kuste haar betraande ogen.

De zon was op en alle geluiden van de boerderij drongen plotseling tot hun bewustzijn door.

'Zou je je niet aankleden?' zei Stash, jongensachtig grinnikend.

'Aankleden? Heb je enig idee ...' Francesca wees naar een hoop gekreukelde chiffon en zijden bloemen, die op de vuile stalvloer lagen. 'En wat dacht je hiervan!' Ze zwaaide met een wit kanten stuk onderkleding, dat onder de paardendekens was terechtgekomen, een corselet, bestaande uit een strapless bh die uitliep in een smalle taille en tot halverwege de heupen reikte, met jarretels eraan om de kousen op te houden.

'Ik help je wel even —je hebt het toch ook heel vlug uitgekregen.'

'Er zijn nu eenmaal verschillende manieren — maar om alles weer aan te krijgen is heel iets anders. Nee, Stash, dat gaat eenvoudig niet meer,' zei ze smekend. 'Kijk, mijn vingers trillen.'

Ze versteenden allebei van schrik door het fluiten van een staljongen die er aan kwam.

'Ik houd hem wel tegen,' fluisterde Stash, die moeite had om zijn lachen in te houden. 'Kruip er maar weer in.' Francesca dook giechelend onder de dekens. Het was een drastische overgang van loodzware romantiek naar een klucht, dacht ze, toen ze uit haar ooghoek de pony in de box ernaast zijn hoofd in haar richting zag uitrekken en hem verontwaardigd hoorde snuiven, ongetwijfeld om de hele stal op hun gescharrel attent te maken, dacht ze panisch. Even later kwam Stash met een bundeltje kleren in de hand terug.

'Ik heb het goed met die jongen gemaakt,' zei hij en reikte haar een paar goed gepoetste oude rijlaarzen, een blauw gerafeld overhemd en een sjofele rijbroek aan. 'Hij is ongeveer net zo groot als jij en ik geloof, dat hij vanmorgen in bad is geweest — maar daar sta ik niet voor in.'