Prinses Daisy(10)

'Kunstbloemen,' zei Matty.

'Fabergé . . . dat is Fabergé . . . dat kan niet anders,' fluisterde Margo. 'Lees het kaartje eens!'

Toen pas scheurde Francesca het kaartje open dat in het oude fluwelen doosje stak met de tweekoppige adelaar erop, teken van de koninklijke waarborg.





Deze vergeet-me-nietjes zijn van mijn moeder geweest.

Tot vandaag had ik de hoop verloren iemand te vinden aan wie ze toebehoren.

Stash Valensky





'Hij kent zelfs foefjes die nog niet eens zijn uitgevonden,' zei Matty met een somber gezicht, maar zelfs voor zijn nuchtere blik was dit vaasje een buitengewoon kostbaar voorwerp. Wat dit dan ook voor een vent mocht zijn, deze dingen gaf hij niet met handenvol weg.

Juist toen Francesca de rozeknopjes om haar pols had gewonden, belde de receptie om prins Valensky aan te kondigen. 'Hoor eens, schat, denk er maar aan dat een pompoen in een rijtuig kan veranderen,' zei Matty haastig, maar Francesca was zo snel de kamer uit gegaan dat ze hem niet hoorde. Hij wendde zich met een bedrukt gezicht tot Margo. 'Ach, ik bedoelde natuurlijk een rijtuig in een pompoen —denk je, dat ze het verstaan heeft?'

'Je had net zo goed Chinees kunnen spreken,' zei Margo.

Valensky en Francesca Vernon liepen in stilzwijgende overeenstemming door de drukke lounge van het Normandië hotel, waar de mensen zodra ze uit de lift stapte, waren blijven staan om haar in haar volle schoonheid boven de grote wolk van chiffon na te kijken. Zijn open witte Rolls Royce sportwagen stond voor de deur en binnen een paar seconden reden ze door de vrijwel verlaten straten van een stad, waarin de meeste mensen aan het drinken of zich nog voor de avond aan het verkleden waren.

'Besef je wel dat dit een onmogelijk vroeg uur is?' vroeg hij.

'Maar jij hebt gezegd acht uur.'

'Ik geloof niet, dat mijn zenuwen het tot negen uur uit kunnen houden.'

'Heb je last van zenuwen?' Haar beroemde lage, zachte stem kwam moeizaam door haar lippen die plotseling droog waren.

'Sinds vanmiddag wel, ja.' Haar schertsende toon was verdwenen. Hij nam zijn ene hand van het stuur en legde die over de hare. Dat plotselinge, simpele contact maakte, dat ze geen antwoord kon geven. Al haar vele minnaars hadden haar, ook in hun intiemste momenten, nog nooit op die manier aangeraakt. Zijn vingers gaven haar het gevoel, of ze zijn eigendom was.

Een minuut later vervolgde hij. 'Ik was van plan met je in het Casino te gaan dineren . . . daar is vanavond het polobal . . . dat is het hoogtepunt van het seizoen. Vind je het erg om het over te slaan? Wij zouden naar een restaurant kunnen gaan dat ik ken op weg naar Honfleur — Chez Mahu. Het is goed en het is er rustig, vanavond tenminste wel, nu iedereen in Deauville zit.'

Zij reden opnieuw zwijgend door de zacht stralende avond van Normandië, een avond van wijde grijze luchten die zich over een landschap uitstrekten van akkers, boomgaarden en boerderijen, gezien in het laatste daglicht waarin alles tien minuten lang groener lijkt dan het in werkelijkheid is.

In Chez Mahu merkten ze, dat ze alleen maar over koetjes en kalfjes konden praten. Stash probeerde Francesca het polospel uit te leggen, maar ze luisterde nauwelijks, gebiologeerd als ze was door de bruuske bewegingen van zijn gebruinde handen, waarop lichtblond haar groeide, de handen van een groot mannelijk dier. Stash van zijn kant wist nauwelijks wat hij zei. Francesca raakte hem recht in de kern van zijn diepste, meest verborgen droom. Jarenlang had hij zijn hand maar hoeven uitsteken om alle vrouwen te krijgen die hij wilde hebben; mondaine, intelligente, ervaren en decoratieve vrouwen van grote schoonheid, vrouwen uit de internationale set. Hij was een doorgewinterde man van de wereld, die eindelijk de coup de foudre ervoer, de donderslag van redeloze verliefdheid op het eerste gezicht.

Ze was zo jong, dacht hij, en stralend in haar vorstelijkheid. Haar donkere blozende schoonheid had behalve Italiaans net zo goed Russisch kunnen zijn. Ze deed hem denken aan de met goud en juwelen omlijste miniaturen van jonge prinsessen, de prinsessen van St. Petersburg die hij had gezien toen hij klein was, die in tientallen lijstjes in nostalgische overdaad op de tafeltjes om de haard van zijn moeder stonden. Haar blote schouders hadden als ze haar stola naar achteren wierp, een bijna onwaarschijnlijke glans en frisheid. De gebogen lijn van haar kaak in de buurt van haar oor was zo hartverscheurend mooi, dat het altijd in zijn geheugen gegrift zou blijven.

Hij vertelde haar dat hij veertig was, maar hij straalde een kracht en zelfbewustheid uit, waarbij jeugdigheid een boze droom leek. Matty was vijfenveertig, maar vergeleken met Stash leek hij wel vijfenzeventig.

Onder de koffie vroeg hij, of zij met hem mee naar zijn stallen wilde gaan kijken.

'Ik ga nooit slapen zonder in de stallen te kijken of alles in orde is,' legde hij uit. 'Zij verwachten mij.'

'En zijn ze ook op damesbezoek gesteld?'