Plotseling papa(80)
Alsjeblieft... nu even niets meer, dacht ze wanhopig. ‘Waarom wil je dat weten?’ Ze probeerde zich los te maken uit zijn greep, maar hij hield haar vast.
‘Hoe kun je dat nu vragen nadat je mij hebt verteld dat ik te oud voor je was?’ sneerde hij. Pas toen begon ze te begrijpen hoe diep ze hem daarmee had gekwetst. ‘Ik vraag het omdat ik wil weten wat voor man mijn kind zal gaan opvoeden.’
Ze kon nauwelijks ademhalen. ‘Hij is vierentwintig.’
‘Wat voor werk doet hij?’
‘Hij werkt in de bouw.’
‘Heeft hij college gehad?’
‘Hij heeft twee jaar junior college gedaan.’
‘Ben je al met hem naar bed geweest?’
Haar wangen brandden. ‘Dat gaat je niets aan.’
‘Ik vraag het voor het geval je weer zwanger mocht zijn. Dat lijkt me relevant, want ik ga alleen alimentatie betalen voor mijn eigen kind. Niet voor het zijne.’
Ze maakte zich met een ruk los en wendde zich af. ‘Ik zal vergeten dat je dat hebt gezegd,’ fluisterde ze met verstikte stem.
Hij volgde haar naar de slaapkamer. ‘Je loopt weer weg. Weet je verloofde eigenlijk dat wij verloofd zijn geweest? En zo ja, heb je hem dan verteld waarom jij onze verloving hebt verbroken?’
‘Rick weet alles. Oké?’
Weer werd hij zo vreemd wit rond zijn mond. Als ze weer zo’n nacht moesten doormaken, zouden ze er allebei aan onderdoor gaan. Ze moest iets doen om te voorkomen dat de pijn zou escaleren.
‘Mik_ dat jij te oud voor mij zou zijn, is nooit waar geweest. Ik was het probleem. Ik voelde me te jong en te onervaren voor jou.’
Het was de waarheid. In het begin had ze amper kunnen geloven dat iemand als Dr. Jarman geïnteresseerd zou kunnen zijn in een van zijn studentes. Dat was veranderd op de dag dat hij haar naar huis had gebracht.
‘Jij hebt een intelligentie en een ontwikkeling waarmee slechts weinig vrouwen zich kunnen meten. Ik ben een gewoon meisje uit San Diego dat nog nooit ergens is geweest en nog nooit iets heeft gedaan om zich te onderscheiden. Ik heb geen speciaal talent. Ik ben niet zoals jij en dat zal ik ook nooit zijn.’ Ze moest een paar keer heftig slikken voordat ze verder kon gaan.
‘Hoe dichter onze huwelijksdag naderde, des te banger werd ik dat ik jou in je ontwikkeling zou remmen als je met mij trouwde. De reden waarom ik je smeekte om de liefde met me te bedrijven voordat je naar Kentucky ging, was dat ik dacht dat ik in bed tenminste je gelijke zou kunnen zijn. Maar hoezeer ik ook genoot van die nacht, ik moest mezelf de volgende ochtend weer onder ogen komen. Ik was nog steeds hetzelfde gewone meisje, dat zich nooit met jou zou kunnen meten. Ik wilde je onder geen beding tot last zijn. Daarom ben ik weggelopen. Met Rick hoef ik daar niet bang voor te zijn, want hij is even gewoon als ik. Ik hoop dat ik hiermee antwoord op je vragen heb gegeven. Welterusten.’
Hoofdstuk 5
‘Ms. Hammond!’
Blaire bleef stevig doorlopen, totdat ze zich realiseerde dat dit de naam was waaronder ze bekend was op het terrein. Ze bleef staan en draaide verrast haar hoofd om.
De blonde student die ze al eens had ontmoet toen ze op zoek was naar Alik, was juist uit zijn camper gestapt. ‘Hallo.’
Met zijn glimlach moest hij minstens de helft van de vrouwelijke studenten op het terrein al het hoofd op hol hebben gebracht. ‘Hallo, ik ben Lane Atwood. Dit is pas de tweede keer dat ik je zie en de laatste keer is al meer dan een week geleden. Die baby moet je wel bezig houden. Het verbaast me dat je hem nu niet bij je hebt.’
‘Dr. Jarman heeft hem meegenomen naar de stad om boodschappen te doen.’
Na de lunch had Alik geconcludeerd dat ze al veel te lang opgesloten had gezeten met Nicky. Hij had besloten Nicky mee te nemen naar de stad om haar wat vrije tijd te gunnen. Toen ze verdwenen waren, had de camper zo verlaten aangevoeld. Om de tijd te doden, had ze alles van boven tot onderen geschrobd. Toen ze nog niet terug waren, had ze besloten om een eindje te gaan wandelen. Frisse lucht zou haar goed doen, had ze gedacht. Nu had ze daar spijt van.
Hij hield zijn hoofd een tikje scheef. ‘De manier waarop je over hem spreekt... betekent dat, dat jullie iets met elkaar hebben?’ Hij maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Sorry. Sandy heeft me verteld dat je zijn kindermeisje annex secretaresse bent.’
Dat geloof ik meteen.
‘Het verbaast me dat ze niet heeft verteld dat ik een verlovingsring draag.’
Zijn uitdrukking veranderde niet toen hij de ring bekeek. ‘Van Dr. Jarman?’
Pijn sneed als een mes door haar hart. ‘Nee.’
Zijn ogen weerspiegelden zijn waardering toen ze over haar lichaam gleden, dat was gehuld in en suède jack en een spijkerbroek. ‘Wanneer is de bruiloft?’