Plotseling papa(77)

‘Is dat ook een vriend van je?’ probeerde ze opnieuw, maar direct daarna kon ze haar tong wel afbijten omdat het wel heel nieuwsgierig klonk. Hij had er geen idee van dat ze snakte naar ieder kruimeltje informatie dat hij bereid was haar toe te werpen. Ze wilde zo graag weten hoe het hem was vergaan in het afgelopen jaar.

‘Ja.’

Zijn afgemeten antwoord maakte haar duidelijk dat ze zich op glad ijs had begeven. Ze stond snel op en begon de tafel af te ruimen.

‘Als ik nu eens even de afwas doe en een flesje maak, kun jij misschien Nicky’s nieuwe badje opzoeken. Tegen de tijd dat het vol is, zal hij wel wakker zijn.’

Ondanks zijn vijandige houding jegens haar, putte ze troost uit het feit dat ze gedrieën onder hetzelfde dak woonden... al was het dan slechts tijdelijk. Vanaf het moment dat haar dokter haar had verteld dat ze zwanger was, had ze van dit soort huiselijke momenten gedroomd.

Ze had ook van andere momenten gedroomd... Intieme momenten, waarin de passie weer opvlamde. Maar door omstandigheden die zij niet in de hand had gehad, was er een jaar geleden aan hun geluk een abrupt einde gekomen.

Nu was ze terug in zijn leven, maar slechts als de moeder van zijn kind. Een tijdelijke regeling, die hem in staat moest stellen zijn zoon te leren kennen.

Je mag kijken, maar niet aankomen, hield ze zich voor. Je mag van hem houden, maar alleen in het geheim. Opnieuw vulden haar ogen zich met tranen.

‘Alweer verdriet?’ Hij zette het badje op het aanrecht dat ze net had schoongemaakt. ‘Het is natuurlijk afschuwelijk om zo ver vandaan te zijn van degene van wie je houdt. Mag ik je er even aan herinneren dat dit jouw idee was, en niet het mijne?’

Zijn wrede spot was iets waaraan ze nooit zou wennen. Maar gelukkig dacht hij dat ze haar verloofde miste. Tot dusver had haar leugen haar beschermd. Nu moest ze die de hele maand oktober nog zien vol te houden.

‘O, ik geloof dat ik Nicky hoor,’ zei ze snel.

‘Ik haal hem wel.’

Het daarop volgende halve uur was een feest. Blaire gaf instructies en Alik baadde de baby. Nicky’s kinnetje bibberde toen zijn papa zijn haartjes waste, maar daarna werd het feest. Hij sloeg met zijn armpjes en trappelde met zijn beentjes, zichtbaar genietend van het badritueel. De lach op zijn gezichtje zou ieders hart hebben doen smelten. Ze kon zien dat ook Alik er geen weerstand aan kon bieden en minstens even breed terug grijnsde. Het raakte haar tot in het diepst van haar hart.

Tegen de tijd dat Alik Nicky op de handdoek tilde, was de voorzijde van zijn polo doordrenkt. Maar ze wist dat hij dat niet eens in de gaten had omdat hij volledig opging in het plezier dat hij putte uit zijn zoon.

Terwijl hij Nicky poederde en een schone luier aandeed, haalde Blaire het flesje uit de keuken.

Alik pakte de fles van haar aan en liep met de baby naar de bank. Hij behandelde hem niet langer alsof hij bang was dat hij hem zou breken toen hij hem in zijn arm legde en hem begon te voeden.

Dat bracht haar op een idee. Ze begon in haar weekendtas te zoeken.

Wat ben je aan het doen?’

‘Ik zoek mijn polaroidcamera. Er zit nog een filmpje in. Ik zou wat foto’s van je kunnen maken, dan kun je die aan je vrienden sturen. Dan zien ze meteen dat je een trotse papa bent.’

Het feit dat hij niet zei dat ze zich die moeite kon besparen, vertelde haar dat hij dat een prettig idee vond. Ze vond de camera en schoot het filmpje vol. Deze foto’s waren enorm waardevol. Ze zou ze met haar leven verdedigen als dat nodig mocht zijn. Maar nu legde ze de kiekjes naast hem op de bank.

‘Mik?’ Hij hief zijn hoofd op. ‘Kan ik nu even gaan douchen?’

Zijn blik, die over haar heen gleed, maakte haar aan het blozen. ‘Natuurlijk. Dat is waarschijnlijk een verstandige zet. Deze camper heeft geen grote watertank. Ik wil vanavond douchen voordat ik naar bed ga. Als we het gebruik van warm water een beetje over de dag verdelen, is er genoeg voor ons drietjes.’

Ons drietjes. Heerlijke woorden.

Een uur later liep ze de woonkamer weer binnen, gekleed in een schone spijkerbroek en trui, haar haren gewassen en geföhnd en in haar nek bijeengenomen met een lint.

Er was niemand.

Nicky’s fles stond op het aanrecht, leeg tot op de laatste druppel. De doos waarin de wandelwagen had gezeten, stond leeg op de vloer. Op de tafel lag de inhoud van de luiertas, maar het pak dat ze Nicky aantrok als ze naar buiten ging, was verdwenen.

Alik was ongetwijfeld zo weg van Nicky dat hij hem aan iedereen wilde laten zien. De rommel kon wachten.

Met pijn in haar hart en een glimlach om haar lippen begon ze de kamer op te ruimen. Het was een puinhoop. Ze moest vijf keer naar buiten lopen om alle lege dozen weg te brengen. Er zat niets anders op dan ze achter de camper neer te zetten tot Alik ze weg zou ruimen.

Ze moest orde scheppen in de chaos, want Alik zou in de woonkamer moeten slapen.