Plotseling papa(84)

‘Typen?’

Ze sloeg haar ogen neer. ‘Zo heb ik in mijn onderhoud voorzien. Ik heb tegen betaling scripties van studenten uitgetypt.’

Zijn mond versmalde. ‘Hoe ver was je toen hij ten tonele verscheen?’

Ik weet het niet, kreunde haar hart. ‘Vijf maanden.’

‘Dus zo lang kennen jullie elkaar nog niet. Hij zal zo onderhand wel nerveus beginnen te worden.’ Met die woorden wreef hij bewust nog meer zout in de wonde.

Omdat Nicky begon te huilen, werd haar een antwoord bespaard. Alik werd kennelijk heen en weer geslingerd tussen zijn behoefte om haar nog meer te vragen en de zorg voor zijn zoon. Gelukkig ging Nicky voor. Hij draaide zich om en liep met grote passen naar de slaapkamer.

Blaire wist niet hoe ze nog langer kon leven met een leugen die buiten alle proporties begon te groeien. Het uiteindelijke gevolg zou zijn dat ze nog verder uit elkaar zouden worden gescheurd.

Ze trof Alik aan op het bed. Nicky lag in zijn arm. ‘Alsjeblieft.’ Ze overhandigde hem de fles.

‘Blijf bij me terwijl ik hem voed. Ik moet met je praten.’

Uit pure noodzaak bleef ze naast het ledikantje staan. Ze had dat steuntje in haar rug hard nodig om op de been te kunnen blijven. Het liefst zou ze naast hem zijn gaan zitten, maar ze wist dat het levensgevaarlijk voor haar was om zo dicht bij hem in de buurt te komen.

‘Hoor eens, Alik...’ Nerveus spreidde ze haar handen. ‘Lane is zijn boekje te buiten gegaan, maar er is niets gebeurd...’

Hij hief zijn hoofd op zodat hij recht in haar ogen kon kijken. ‘Ik heb Zane verteld hoe de zaken ervoor stonden. Bovendien hoef jij je over hem geen zorgen meer te maken, want over een week zijn we hier weg.’

Het bloed gonsde in haar oren. ‘Hoe bedoel je?’

‘Ik ben klaar in dit deel van het land. Het traject kan van hier tot Wyoming worden aangelegd. Maar ik moet de bodem van het westelijke deel van de Verenigde Staten nog bestuderen, en dat betekent dat ik moet verhuizen.

Van Hannah mogen we een tijdje op haar land logeren dat even buiten Laramie ligt. Ze heeft daar water. We hangen jouw auto achter de camper, dan heb je daar ook vervoer. Ik wil maandag graag vroeg vertrekken. Dan hebben we het weekend nog om hier op te ruimen en schoon te maken en de spullen weg te gooien die ik niet meer nodig heb.’

Blaire voelde zich misselijk worden. Snel wendde ze zich van hem af.

‘Het spijt me als je dat niet aanstaat, maar je hebt altijd geweten dat ik door mijn werk nu eenmaal geen vaste verblijfplaats heb.’

‘Je begrijpt het niet, Alik,’ mompelde ze. ‘Dat ik deze schertsvertoning moet volhouden ten opzichte van mensen die ik niet ken, is al erg genoeg. Dat ik dat moet gaan doen in het bijzijn van je vrienden... wat moeten die wel voor een indruk van me krijgen? Ik... Ik denk niet dat ik dat zal kunnen.’

‘Je bedoelt dat je dat niet nog een paar weken kunt volhouden.’ Zijn milde toon was de laatste druppel. ‘Niemand houd je onder schot, Blaire. Je mag nu naar het vliegveld gaan en terugkeren naar je verloofde. Nicky en ik willen je zelfs wel brengen.’

Ze knipperde verwoed met haar ogen om te voorkomen dat de tranen over haar wangen zouden rollen. ‘Ik zal hem nooit opgeven en dat weet je.’

‘Dan is er geen probleem,’ zei hij tevreden. ‘Ik blijf hier met Nicky en stop hem in bed. Je kunt de computer gebruiken om een e-mail te sturen naar Rick. Dat had ik je al eerder willen vertellen.’

‘Zijn modem werkt niet.’

‘Wat jammer. Maar je kunt de telefoon toch pakken als je zijn stem wilt horen.’

Ze moest het gesprek een andere wending geven. ‘Ik ga in de woonkamer aan Nicky’s babyboek werken.’ Als haar misselijkheid tenminste wegging.

‘Heb ik je al verteld dat hij op sommige foto’s sprekend op mijn moeder lijkt toen die even oud was als hij? Als de foto’s niet van een betere kwaliteit waren, zou je het verschil af en toe niet kunnen zien.’

Nu hij zijn moeder had genoemd, nam haar misselijkheid angstaanjagende vormen aan. Het was maar goed dat de badkamer slechts enkele stappen bij haar vandaan was. Ze sloot de deur en keerde haar maag om.

‘Blaire?’ Hij klonk oprecht geschrokken.

‘Ik... eh, niets aan de hand.’

Ze spoelde haar mond en poetste haar tanden. Toen ze enkele minuten later weer tevoorschijn kwam, stond hij naast het bedje waarin hij Nicky had gelegd. Zijn gezicht was vertrokken in een grimas.

‘Waarom heb je niet gezegd dat je misselijk was?’

‘Ik wist het niet. Het kwam zomaar opeens opzetten.’

‘Jij gaat naar bed. Ik zal alles verder wel verzorgen. Moet ik je helpen met uitkleden?’

Tegen Aliks woede was ze bestand. Zijn tederheid was echter heel iets anders.

‘Nee, dank je. Ik ga gewoon even liggen tot de ergste misselijkheid is gezakt.’