Plotseling papa(82)

Aliks blik mijdend, reikte ze blindelings naar Nicky, die tegen zijn schouder rustte.

‘Als ik erachter kom dat je Ms. Hammond weer lastig valt, dan verwijder ik je van het project, zelfs al ben je de favoriete leerling van Dr. Fawson. Heb je dat goed begrepen?’

Blaire had eigenlijk een beetje medelijden met Lane, ondanks het feit dat hij zich dom en opdringerig had gedragen. Iedereen die Alik tegen de haren in streek, kon erop rekenen dat hij als verliezer uit de strijd zou komen. Zijn intelligentie en autoritaire uitstraling maakten indruk op jong en oud.

Aangezien ze niet wilde wachten op Lanes reactie en nog meer medelijden met hem zou krijgen, begon ze terug te lopen naar de campers. De lange schaduwen herinnerden haar eraan dat het nu snel donker zou worden.

Ze keek neer op het schattige gezichtje van haar zoon. ‘Papa heeft je vast al een flesje gegeven. Hebben jullie het leuk gehad in de stad?’

Ze versnelde haar pas om voor Alik de camper te bereiken. Omdat ze wist dat hij haar aan een scherpe ondervraging zou onderwerpen, had ze even tijd nodig om tot zichzelf te komen voordat ze hem onder ogen kwam.

Zodra ze de deur opende, dreef het heerlijke aroma van Grieks eten haar tegemoet. Hij had eten meegebracht! De zakken stonden op het aanrecht. Geen wonder dat hij haar was komen zoeken.

Na Nicky met zijn speentje in de box gelegd te hebben, haastte ze zich naar de keuken om de tafel te dekken en iets fris in te schenken. Hij had alles meegenomen waar ze dol op was. Souvlaki, gyros, groene salade en rijst.

‘Dit ziet er heerlijk uit,’ zei ze toen hij de camper binnen kwam met een grimmige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Laten we maar snel gaan eten voordat het koud wordt.’

‘Kwam hij naar de camper om je op te zoeken?’ wilde Alik onomwonden weten. Hij maakte geen aanstalten om te gaan zitten en van de maaltijd te genieten.

Ze nam plaats aan de tafel. ‘Nee, hij zag me toen ik zijn camper passeerde.’

‘Je bedoelt dat hij op de uitkijk zat?’ snauwde hij.

‘Ach, eigenlijk gedroeg hij zich gewoon als een collegestudent die op zoek is naar een beetje plezier. Niks aan de hand.’

‘Misschien had ik niet tussenbeide moeten komen.’ Blaire haatte de zijden stem die hij gebruikte om subtiele dubbelzinnigheden te onderstrepen. ‘Nee, ik ben blij dat je het hebt gedaan. Zijn vragen irriteerden me. Eerlijk gezegd, voelde ik me tamelijk stom.’

Zijn gebronsde gezicht stond inmiddels op zeven dagen onweer, maar hij nam wel plaats aan de tafel.

‘Ga door,’ drong hij op barse toon aan.

Ze haalde diep adem. ‘Sandy heeft iedereen verteld dat ik jouw secretaresse en babysitter ben. Ik neem aan dat het nogal verdacht klinkt als ik geen flauw idee heb van wat je hier aan het doen bent. Hij geloofde me niet toen ik zei dat de zorg voor de baby voor alles kwam. Ik vrees dat, als iemand anders vragen gaat stellen die ik niet kan beantwoorden, ik opnieuw door de mand val.’

Terwijl zij een hap nam van de gyros, leunde hij achterover in zijn stoel en staarde haar aan. Tot dusver had hij zijn eten nog niet aangeraakt. De spanning tussen hen was om te snijden. Ze kon nauwelijks slikken.

‘Wat wil je weten?’

Na minstens de helft van haar glas leeg gedronken te hebben, zei ze: ‘Het zou helpen als ik wist waarom je in Warwick bent, en wat er zo belangrijk is aan deze vondst.’

De stilte werd slechts verbroken door de pruttelende geluidjes van de baby. Even dacht ze dat hij niet zou reageren, maar toen zei hij: ‘Na het eten zal ik het je laten zien.’

Opgelucht omdat hij even iets meegaander leek, at ze de rest van de maaltijd op. Daarna stond ze op om koffie te zetten. Alik dronk altijd graag koffie bij zijn dessert.

Vanavond kon hij het laatste stuk van de appeltaart opeten die ze gisteren voor hem had gebakken. Als de baby sliep, kon ze niet veel anders doen dan koken en schoonmaken. Er was geen televisie, maar dat vond ze niet erg. Tijdens hun verkeringstijd hadden ze al afgesproken dat er geen televisie in hun huis zou komen. Er waren immers kranten en de radio.

Ze sloot haar ogen toen ze zich herinnerde dat Alik ooit had gefluisterd: ‘En daar komen we waarschijnlijk niet eens aan toe, want ik ben van plan om ‘s avonds iets heel anders te doen met mijn prachtige vrouw.’

‘Als je in staat bent om even aan iets anders te denken dan aan je verloofde, zou je misschien die tafel kunnen schoonmaken, zodat ik er de kaart weer op kan leggen.’

Haar ogen vlogen open. Dit keer wist ze niet zo snel wat ze moest zeggen. Ze hoopte maar dat hij haar blos niet kon zien, toen ze de tafel schoonveegde.

Vanuit haar ooghoek zag ze dat hij uit de woonkamer terugkeerde met een rol papier. Toen hij de kaart uitrolde, slaakte ze een kreetje.

Alik keek op. ‘Wat is er?’

‘Niets. Ik herken die kaart. Hij lag op de tafel toen ik hier arriveerde. Ik... Ik heb me sindsdien afgevraagd waartoe hij diende.’