Plotseling papa(79)

‘Mag ik jullie even onderbreken?’ vroeg Alik achter haar. Ze voelde de warmte van zijn adem langs haar wang, maar de bitse ondertoon in zijn stem vertelde haar dat hij het onprettig vond dat ze met zijn vriend babbelde.

‘Een momentje, Zane. Alik wil je spreken,’ zei ze met bevende stem, voordat ze hem de telefoon overhandigde.

De hemel zij dank dat ze de baby altijd tegen zich kon aandrukken als ze behoefte had aan onvoorwaardelijke liefde. Ze liep naar de slaapkamer om Alik wat privacy te gunnen en verschoonde Nicky.

Dit was zijn favoriete moment van de dag. Ze wond de mobile op en toen het tinkelende melodietje door de slaapkamer zweefde, begonnen de felgekleurde figuurtjes rond te draaien. Als gebiologeerd staarde Nicky ernaar.





Het duurde niet lang eer Alik binnenkwam om naar zijn zoon te kijken. Toen hij zag hoe Nicky op de mobile reageerde, bleef hij gefascineerd staan kijken. Blaire kon het gewoonweg niet aan om zo dicht bij hem te zijn.



‘Ik ga aan het avondeten beginnen. Je hebt voldoende groenten gekocht voor een week. Heb je zin in iets speciaals?’

‘Nu je het toch vraagt... wat zou je zeggen van jouw garnalentaco’s?’

Dat was ook een van haar lievelingskostjes. Ze had dat verscheidene keren voor Alik klaargemaakt, maar sinds ze uiteen waren gegaan, had ze het niet meer gegeten. ‘Blaire?’

Plots was de spanning terug. Ze bleef in de deuropening staan. ‘Ja?’

‘Als je met je verloofde wilt bellen, dan moet je dat gewoon doen. Ik blijf wel een tijdje bij Nicky.’

De adem stokte even in haar keel. ‘Dank je.’

‘Doe wel de deur achter je dicht.’

Dit was het deel van de leugen dat ze het meest haatte.

Omdat ze haar gevoelens toch even wilde uiten, pakte ze de autosleutels en liep met de telefoon naar buiten. Tante Diana, de jongste zus van haar moeder, had haar de ring met diamant geleend. Zij was meer dan een familielid. Ze was Blaires vriendin en vertrouwelinge, en op dit moment was zij degene met wie ze wilde praten.

Maar zodra ze de stem van haar tante hoorde, barstte ze in snikken uit en kon ze niet meer stoppen. Er moesten minstens tien minuten voorbij zijn gegaan voordat ze haar verontschuldigingen aanbood en zei dat ze haar de volgende dag zou bellen.

Na haar tranen gedroogd te hebben, liep ze weer naar binnen. Alik was al bezig de foto’s te scannen die hij naar zijn vrienden wilde sturen. Nicky keek vanuit de box op naar zijn vader. Dit plaatje was zo aandoenlijk dat Blaire bijna opnieuw in tranen uitbarstte.

In plaats daarvan haastte ze zich naar de keuken om aan het avondeten te beginnen. Af en toe voelde ze dat Alik naar haar keek, maar hij zei niets. Ze wist dat haar gezicht vlekkerig was van het huilen. Voor hem moest dat betekenen dat ze de man miste met wie ze zou gaan trouwen. Dat moest hij ook blijven denken.

Toen ze plaatsnamen aan tafel om te eten, sprak Alik eindelijk. ‘Ik neem aan dat je je verloofde op de hoogte hebt gebracht van de situatie?’

Ze knikte.

‘Als je niet zonder hem kunt, staat het je vrij om terug te vliegen en hem te bezoeken... zolang je Nicky maar hier laat.’

Blaire kon hem niet aankijken. ‘Nee, we hebben een afspraak gemaakt en daar zal ik me aan houden.’

‘Zelfs al zou je erbij neervallen.’

Zijn spot verwondde haar diep. ‘Wat wil je nog meer van me?’ riep ze gefrustreerd uit.

‘Meer dan jij in staat bent te geven.’ Hij klonk vertwijfeld. Snel stond hij op. Zijn stoel schraapte over de vloer, en dat maakte de baby aan het schrikken. Hij zette een keel op.

Ze reikten tegelijkertijd naar hem, maar het was Alik die hem oppakte. Het huilen stopte onmiddellijk. Het jongetje voelde zich kennelijk al veilig in de armen van zijn vader.

‘Je ziet er doodmoe uit, Blaire. Waarom ga je niet naar bed? Ik ruim hier wel op en geef Nicky zijn flesje voordat ik hem in bed stop. Ik ben ook van plan hem de voeding van drie uur te geven.’

‘Dat hoef je niet te doen.’

‘Maar ik wil het. De komende tijd is het belangrijk dat hij ‘s nachts bij mij is. Daarna doen we het om beurten.’

Misschien was dat inderdaad beter. Nu haar emoties zo dicht aan de oppervlakte lagen, ontplofte ze bij het minste of geringste. Ze mocht dat niet nog eens laten gebeuren.

‘Zou je me nog even willen vertellen wat je voor het ontbijt wilt, voordat ik welterusten zeg?’

‘Daar kunnen we het morgenochtend wel over hebben. Ik neem een paar dagen vrij om me te kunnen concentreren op Nicky. Dan hebben we alle tijd van de wereld om een bepaalde routine te ontwikkelen.’

Ze wendde haar blik af. ‘Goed.’

Het liefst was ze op haar tenen gaan staan om Nicky een kusje te geven, maar ze durfde het niet. Zijn gezicht was te dicht bij dat van Alik.

Toen ze zich afwendde, legde hij zijn hand om haar bovenarm. ‘Hoe oud is je verloofde?’