Outside in(21)

Hij floot even. ‘Denk je dat iemand de energiecentrale opzettelijk heeft beschadigd?’

Uiteraard had Jacy meteen door waar het om ging. ‘Laten we zeggen dat ik graag de mening van een ander wil horen. Van een deskundige.’

‘Oké. En wat als die deskúndige juist degene is die erachter zit?’

‘Dat is natuurlijk mogelijk.’

Hij tikte met zijn vingers tegen de metalen steunbalk van de brits waar hij tegenaan geleund stond, terwijl hij mijn verzoek overwoog. ‘Ik ken een sloof die je zou kunnen beschouwen als een expert. Maar in ruil voor zijn naam moet je wel iets voor me doen.’

Geen verrassing. ‘En wat zou dat zijn?’

‘Herinner je je die microfoons die je voor me hebt aangebracht in ventilatieschacht 72?’

‘Ja.’

‘Ik wil dat je er nog een paar voor me plaatst, in een andere schacht.’

‘Waarom?’ vroeg ik. ‘De Opper Cops zijn verdwenen, en als het goed is weet je precies wat er wordt besloten omdat je bij de vergaderingen van de Commissie zit.’

‘Laten we zeggen dat ik graag de mening van een ander wil horen. Deal?’

‘Ja, ik zal die microfoons voor je plaatsen.’ Maar ik zei er niet bij wáár ik dat zou doen.

‘Mooi. Je krijgt ze binnenkort van me.’

‘En die expert?’

Jacy grijnsde. ‘Hij heet Bubba Boom en hij werkt bij onderhoud.’

‘Je maakt een grapje.’

‘Nee. Waarschijnlijk heeft hij bij zijn geboorte wel een echte naam gekregen, maar die bijnaam heeft hij al sinds hij in de zorgeenheid zat. Hij was de jongste sloof ooit die in het brandweerteam werd opgenomen, want hij is niet alleen goed in explosies, maar ook in het blussen van branden.’

Nu begon er een belletje te rinkelen. ‘Is hij degene die toen die ketel met stoofschotel heeft laten ontploffen?’

‘Yep. Hij heeft een week lang de keukensloven moeten helpen om die groene drab van de muren en het plafond te schrobben.’

Ik had wel eens over zijn streken gehoord. De kinderen in mijn zorgeenheid hadden die verhalen altijd met veel plezier verteld, maar zijn naam had ik nooit gehoord. En tegen de tijd dat ik oud genoeg was om de zorgeenheid te verlaten was hij al gestopt met zijn kattenkwaad. ‘En, is hij wat rustiger geworden sinds hij bij het brandweerteam zit?’

‘Nee. Sinds hij de Opper Cops heeft leren kennen.’

Begrijpelijk. Vinco slaagde erin iedereen te bekeren na een paar sessies met zijn mes.



Hank was bezig met reparaties aan de pijpleidingen onder het geëxplodeerde deel van de energiecentrale, tussen niveau drie en vier. Hij schreeuwde bevelen, en de anderen haastten zich om die uit te voeren. Een paar gezichten kende ik niet, en ik hoopte dat dat betekende dat er wat meer vrijwilligers waren uit de onderste niveaus. Mijn optimistische aanname vervloog toen ik vlakbij een aantal gewapende DVB-agenten zag.

Anne-Jade had er geen gras over laten groeien. Ze had pas twaalf uur eerder gezegd dat ze de Trava’s ging inzetten bij de reparaties, en daar waren ze al.

Toen Hank even pauzeerde, vroeg ik hem naar Bubba Boom.

Hij grinnikte. ‘Die naam heb ik lang niet gehoord. We noemen hem gewoon Bubba, en hij is op niveau vier bezig de gescheurde watertank te lassen.’

Ik bedankte hem en ging op weg naar de watertanks in Sector B4. Toen ik binnenliep, deed de vochtige lucht me denken aan de afdeling hydrocultuur, alleen groeide er hier niets levends – alleen roest. Het weggelopen water was inmiddels opgedweild, maar niet voordat een deel de ziekenboeg in was gelekt.

In een hoek vlak bij de plek van de explosie hoorde ik het gesuis en geknetter van een lasbrander. De vonken vlogen in het rond. Zo herkende ik Bubba, ook al droeg hij een beschermkap voor zijn gezicht. Hij was bezig met een lange scheur langs de naad van de metalen tank. Hij droeg een grijze onderhoudsoverall vol gaten en vieze vegen, en zijn grote gestalte deed me aan Cog denken.

Ik keek naar de schade aan de tanks, me afvragend hoe Cogon zou hebben gereageerd op de explosie. Hij zou kwaad en overstuur zijn geweest, en ik zou hem hebben moeten dwingen om af en toe even te pauzeren. Hij zou iedereen in Binnen hebben laten meehelpen totdat alle schade was hersteld, en dat zouden ze graag voor hem gedaan hebben.

Niet voor het eerst en niet voor het laatst bedacht ik dat ík had moeten wegzweven in het Heelal, niet hij.

Ik wachtte tot Bubba klaar was voor ik mijn keel schraapte, om hem te laten weten dat ik er was. Hij trok zijn kap af en onthulde warrige lichtbruine haren die woest overeind stonden. Zweet liep in straaltjes over zijn gezicht, en zijn wangen en neus waren bedekt met sproeten. Hij was ongeveer van mijn leeftijd, misschien honderd weken ouder.

‘Wil je iets?’ vroeg Bubba Boom.

Ik hield vast aan mijn smoes over een deskundige mening en vroeg hem of hij de plek van de explosie al had bekeken.