Onbewaakt ogenblik(61)

                 Ze stond op en zette het kopje neer. ‘Nou, in elk geval heb ik mijn vragen kunnen stellen. Al heb ik niet op alles antwoord gekregen.’

                 Toen ze langs hem liep, bleef ze even staan. ‘Je hebt gelijk. Jij en ik zullen in de geschiedschrijving voor altijd met elkaar in verband worden gebracht als twee agenten die ernstige fouten hebben gemaakt. Ik ben daar niet aan gewend. In alles wat ik ooit heb gedaan ben ik altijd uitzonderlijk goed geweest en ik durf te wedden dat het voor jou niet anders ligt.’

                 ‘Dag, agent Maxwell. Het beste verder.’

                 ‘Het spijt me dat onze eerste ontmoeting zo moest verlopen.’

                 ‘Hopelijk is het ook de laatste.’

                 ‘O, en dan nog iets. Hoewel daar niets over in het officiële verslag staat, neem ik aan dat je je bewust bent van de mogelijkheid dat de persoon in de lift is gebruikt om je af te leiden terwijl Ramsey zijn pistool trok en het schot loste.’

                 King zei niets.

                 ‘Interessant,’ zei Michelle terwijl ze om zich heen keek.

                 ‘Jij vindt wel erg veel interessant, hè?’ zei hij kortaf.

                 ‘Deze plek,’ zei ze en ze wees naar de hoge plafonds, de glimmende dakbalken, de blinkende vloeren… alles even netjes. ‘Het is práchtig, echt héél mooi.’

                 ‘Je bent heus niet de eerste die dat zegt.’

                 ‘Ja,’ zei ze alsof ze hem niet had gehoord. ‘Het is mooi en het zou er warm en gezellig moeten zijn.’ Ze draaide zich om en keek hem aan. ‘Maar dat is het niet. Het is eigenlijk heel Spartaans ingericht, vind je niet? Alles is heel keurig neergezet. Het lijkt wel een decor, een decor dat is gebouwd door iemand die er behoefte aan heeft om alles in bedwang te houden en die daardoor al het leven eruit heeft geperst, of er in elk geval niets van zichzelf in heeft gestopt.’ Ze sloeg haar armen om zich heen. ‘Kil. Heel kil.’ Ze wendde haar blik af.

                 ‘Dat vind ik prettig,’ zei hij nors.

                 Ze wierp hem een scherpe blik toe. ‘Werkelijk, Sean? Nou, volgens mij was dat vroeger niet zo.’

                 Hij keek haar na toen ze met haar lange benen en energieke tred snel naar de steiger liep. Ze trok haar scull het water in en al snel was ze niet meer dan een vlekje op het meer. Pas toen sloeg hij de deur dicht. Toen hij langs de tafel liep, zag hij het liggen, onder haar koffiekopje. Het was haar visitekaartje van de Secret Service. Op de achterkant had ze haar telefoonnummer thuis en haar mobiele nummer genoteerd. Zijn eerste reactie was om het weg te gooien, maar dat deed hij niet. Hij bleef het vasthouden en zag het vlekje op het meer kleiner en kleiner worden, tot Michelle Maxwell volledig uit het zicht verdween in een bocht in de rivier.





•23•

                 John Bruno lag op een klein ledikant en tuurde naar het plafond. Het enige licht was afkomstig van een gloeilampje van 25 watt. Soms bleef het licht een uur aan voordat het uitging, en als het dan weer aanging, bleef het soms maar tien minuten branden. Er zat nooit een patroon in. Het was om gek van te worden. Het was duidelijk bedoeld om zijn weerstand te breken en het had zijn werk goed gedaan.

                 Bruno was gekleed in een grauwgrijze overall en had een stoppelbaard van vele dagen oud, want welke gevangenbewaarder gaf zijn gevangene nou een scheermes in handen? Hij waste zich met een handdoek en een emmer water die werden weggehaald en gebracht terwijl hij lag te slapen, en zijn maaltijden werden op telkens wisselende tijden de cel binnengeschoven door een sleuf in de deur. Hij had de mensen die hem gevangenhielden nog nooit gezien en hij had geen idee waar hij zich bevond of hoe hij hier gekomen was. Hij had geprobeerd te praten met de ongeziene persoon die het voedsel door de sleuf schoof, maar omdat hij nooit antwoord kreeg, had hij het na verloop van tijd maar opgegeven.