Onbewaakt ogenblik(63)

                 Hij neuriede erbij.

                 Een uur later liep hij naar weer een andere kamer, die volkomen anders was ingericht dan de vorige twee. Iemand die alleen maar dit vertrek zou zien, en niet de andere, met hun wapens, springstoffen en menselijk vee, zou hier niets boosaardigs of sinisters in zien. Het was een kunstenaarsatelier en er ontbrak geen enkele benodigdheid voor het scheppen van beeldende kunst in vrijwel elk medium. Er was alleen geen zonlicht. Dat ging nou eenmaal niet op een plek zo ver onder de grond. Maar het kunstlicht hier was best goed.

                 Aan een van de muren hingen planken met zware jassen en schoenen, speciale helmen, dikke handschoenen, rode lampen, bijlen, zuurstoftanks en andere uitrustingsstukken. Voorlopig zou hij die nog niet nodig hebben, maar het was goed om op alles voorbereid te zijn. Haast kon nu rampzalige gevolgen hebben. En toch zag hij uit naar het ogenblik waarop het allemaal samen zou komen en hij eindelijk zou kunnen zeggen dat zijn project was geslaagd. Maar hij moest geduld hebben.

                 Hij ging aan een werktafel zitten en was twee uur lang geconcentreerd bezig met het schilderen, snijden, opstellen en bijwerken van een reeks kunstwerken die nooit in een museum te zien zouden zijn, en al evenmin in een persoonlijke collectie. Maar voor hem waren ze net zo belangrijk als de fraaiste meesterwerken uit welke periode dan ook. Op een heel wezenlijke manier was dit project zijn meesterwerk, en net als veel oude meesters had hij er jaren aan gewerkt.

                 Hij werkte door en telde de uren tot het moment waarop zijn grootste kunststuk eindelijk voltooid zou zijn.





•24•

                 Michelle surfte op haar laptop door de databank van de Secret Service en had daar al een paar interessante dingen gevonden. Ze zat geconcentreerd te werken en ging helemaal op in haar werk, maar toen haar mobieltje begon te piepen, sprong ze op van het bed. Op het beeldschermpje stond nummer onbekend, maar omdat ze hoopte dat het King was, nam ze toch op. Zijn eerste woorden waren heel welkom.

                 ‘Waar wil je afspreken?’ vroeg ze in antwoord op zijn vraag.

                 ‘Waar logeer je?’

                 ‘In een leuke, kleine kamer met ontbijt bij Route 29, een kilometer of 6 van je vandaan.’

                 ‘Het Winchester Motel?’

                 ‘Precies.’

                 ‘Dat is wel goed. Ik hoop dat je het er naar je zin hebt.’

                 ‘Nu wel.’

                 ‘Anderhalve kilometer van het hotel is een restaurant, The Sage Gentleman.’

                 ‘Ik ben erlangs gereden. Het leek me wel knus.’

                 ‘Dat is het ook wel. Zullen we daar gaan lunchen? Om halfeen?’

                 ‘Ik zou het niet willen missen. En, Sean, fijn dat je belt.’

                 ‘Wacht maar even tot je hebt gehoord wat ik je te vertellen heb.’

                 Ze ontmoetten elkaar op de brede veranda rondom het oude, in Victoriaanse stijl opgetrokken huis. King had een regenjas aan, met daaronder een groene coltrui en een beige pantalon, Maxwell een lange zwarte plooirok en een witte trui. Haar fraaie laarzen maakten haar bijna even lang als King, haar volle donkere haar hing over haar schouders en ze had zich zelfs een beetje opgemaakt, iets wat ze anders nooit deed. De Secret Service was niet erg geschikt voor het volgen van de laatste mode, maar omdat degene die je moest beschermen vaak heel formele bijeenkomsten moest bijwonen, met veel rijke en goedgeklede mensen, diende een agent wel te beschikken over een verzorgd uiterlijk en een ruime garderobe. Dat was niet altijd eenvoudig. Het oude adagium van de Secret Service luidde dan ook niet voor niets: je verdient een werkmansloon, maar je moet je kleden als een koning.