Onbekend(55)

Ongelovig keek Jason hem aan. Na alles wat er was gebeurd, wilde hij dat zij hem hielpen de waarheid te verdoezelen? Aan de andere kant, het was niet Raymers schuld wat er was gebeurd, noch die van zijn vrouw en kinderen, maar zij zouden wel verguisd worden als alles uitkwam. Audrey had de waarheid over het vaderschap van Will niet willen onthullen om hem en zijn moeder niet te kwetsen, dus hij wist wat haar antwoord zou zijn. Toen ze hem aankeek met een vraag in haar ogen, knikte hij dan ook kort, instemmend met wat ze had besloten.

Audrey wendde zich tot Tim. 'We zullen niets zeggen.'

De man ademde diep uit. 'Dank u.'

'Reken er wel op dat we ervoor zullen zorgen dat de waarheid alsnog uitkomt als er iets met ons gebeurt,' zei Jason.

Raymer knikte. 'Dat begrijp ik, maar ik beloof jullie dat niemand die met mij in verband staat, een bedreiging voor jullie zal zijn. Verder zal ik ervoor zorgen dat iedereen die eventueel nog door Dick werd ingehuurd om zijn vuile werk op te knappen, wordt teruggeroepen.'

Jason bestudeerde hem een tijdje en besloot uiteindelijk dat hij hem geloofde. 'Goed.'

'Mooi,' zei Raymer. 'Neem dan nu alsjeblieft dezelfde weg terug als jullie zijn gekomen. Ik weet niet hoe ik jullie aanwezigheid hier moet uitleggen, en ik wil het ook niet proberen.'

Stijfjes knikkend, wendde Jason zich tot Audrey. Ze was zich al aan het omdraaien naar de ingang van de tunnel. Hij liet haar voorgaan en keek toen nog even achterom.

Tim Raymer staarde neer op het lichaam van Dick Bridges. Julia kwam naast haar man staan en legde haar hand op zijn arm. Na een paar seconden legde Tim zijn hand op die van haar. De aanblik van hen samen raakte een gevoelige snaar in hem. Alles waar ze voor hadden gewerkt, lag in gruzelementen, maar ergens wist hij dat het goed zou komen. Ze hadden elkaar. Ze zouden verdergaan met hun leven. Soms was dat het enige wat je kon doen.

Hij draaide zich om, volgde Audrey de tunnel in, en trok de deur zacht achter zich dicht.





14





Audrey liep de herberg uit en bleef staan in het voorportaal, knipperend met haar ogen tegen het licht van de felle middagzon. Er was zoveel gebeurd vandaag dat ze het gevoel had dat het veel later zou moeten zijn. Hoewel er nog voldoende uren in de dag waren, had ze toch het idee dat ze te weinig tijd had.

Ze keek naar Jasons auto op straat, waarin hij op haar zat te wachten. Het afsluitende gesprek met Marybeth had ze alleen gevoerd. Nu dat achter de rug was, hoefde ze alleen nog naar hem toe te lopen en naast hem te gaan zitten. Binnen enkele minuten zouden ze wegrijden, de stad uit. Tegen het eind van de dag zou ze thuis zijn, een plek waarvan ze had gedacht dat ze die een hele tijd niet meer zou zien. Eindelijk kon ze terugkeren naar haar leven, haar baan, haar vrienden. Ze zou blij moeten zijn. Opgelucht. De beproeving was voorbij, en dat was ook fijn, maar ze wilde niet dat het nu voorbij was, vooral niet dat wat nog maar net was begonnen.

Zij was niet de enige die terug zou keren naar haar leven, al stelde dat van Jason niet veel voor. Ze zag weer voor zich hoe ze hem had aangetroffen in die groezelige bar, en haar hart kneep zich samen. Waarschijnlijk wilde hij terug naar dat bestaan van niets, waar hij niet werd gestoord door de rest van de wereld. Dat was een pijnlijke gedachte, maar ze kon hem niet dwingen weer echt te gaan leven. Die keus moest hij zelf maken. Zelf had ze veel tijd verspild met wachten op mannen die zich niet wilden binden in de hoop op een relatie. Dat kon ze niet meer.

Diep inademend, dwong ze haar voeten in beweging te komen en naar de auto te lopen. Jason zat voor zich uit te staren achter het stuur, zijn uitdrukking stoïcijns als altijd. Haar hart haperde bij de aanblik van zijn profiel. Terwijl ze hem naderde, hield ze haar ogen op zijn gezicht gericht om zo lang mogelijk naar hem te kunnen kijken zonder dat hij dat merkte. Veel te snel bereikte ze de auto. Zodra ze het portier had opengetrokken, hoorde ze dat de radio aanstond. 'Nog nieuws?' vroeg ze, terwijl ze op de passagiersstoel ging zitten.

Tegen de tijd dat ze het huis van de familie Bridges hadden verlaten en terug waren bij de auto, hadden ze al een ambulance horen aankomen. Eenmaal terug in de herberg, was bekend geworden dat Rich de media een paar uur eerder zou gaan toespreken dan op het programma stond.

'Bridges heeft zijn aankondiging gedaan,' zei Jason, naar voren buigend om de radio uit te zetten. 'Het is gegaan zoals hij tegen ons heeft gezegd. Hij heeft aangekondigd dat hij wegens persoonlijke omstandigheden heeft besloten geen president te worden en dat hij zich ook terugtrekt uit de senaat. Hij heeft ook verteld dat Dick vanmorgen plotseling is overleden, maar niet hoe. Er werd geen gelegenheid geboden voor het stellen van vragen.'

'Dat heeft zeker wel geleid tot flink wat speculatie.'

'Op ieder radiostation wordt er over niets anders gepraat. Tot nu toe is iedereen verbijsterd, precies zoals je zou verwachten. Als ze erachter komen hoe Dick is gestorven, wordt dat natuurlijk alleen maar erger.'