Onbekend(54)

'Dit kun je niet doen!' riep Dick. 'Na alles wat ik voor je heb gedaan!'

'Doe niet net alsof je uit liefdadigheid hebt gehandeld of zo. Alles wat je hebt gedaan was voor jezelf.'

'Ik gaf je mijn naam!'

'Daar had ik sowieso al recht op, maar dat weigerde je eerst toe te geven.'

Na die mededeling viel er een geladen stilte in het vertrek. Dick keek woedend naar Tim, met zijn kaken stevig op elkaar geklemd. Daar was het, het laatste stukje van de puzzel. Dick Bridges was de vader van Tim Raymer. Daarom had Dick dus aan hem gedacht toen hij iemand nodig had gehad om Rich te vervangen. Zo hadden ze de maskerade kunnen volbrengen. Het was bijna onmogelijk om met plastische chirurgie een dubbelganger van iemand te creëren, maar als die iemand familie was, een halfbroer met soortgelijke trekken, was het een heel ander verhaal.

Dick draaide zijn wapen abrupt in de richting van Raymer en richtte het op zijn borst. 'Ik heb Rich niet toegestaan alles weg te gooien, en dat zal ik jou ook zeker niet toestaan!'

De verbazing die op Tims gezicht verscheen, verdween snel. Kalm en vastberaden keek hij Dick aan, alsof hij zich totaal niet bedreigd voelde door het pistool. 'Wat wilde je doen, Dick? Me neerschieten? Denk je echt dat je daarmee wegkomt? Hoe ga je dat verklaren?'

'Een sluipmoord.' Hij maakte een hoofdbeweging in de richting van Jason en Audrey. 'Deze twee braken in en hebben je vermoord. Ik slaagde erin ze neer te schieten, maar het was te laat om jou te redden. Misschien neem ik in jouw plaats deel aan de verkiezingen. Ik weet zeker dat de mensen erg mee zullen leven met een treurende vader.'

Een griezelige kalmte daalde over Jason neer. Het was een waanzinnig plan, maar Dick Bridges had al eerder met succes een waanzinnig plan uitgevoerd toen hij zijn zoon liet vervangen. Hij had geen tijd daar over na te denken, want ineens zwaaide Dick het pistool naar hem toe.

Hij bevroor, en zijn hoofd werd leeg. Starend naar de loop van het pistool, drong het pas echt tot hem door dat ze allemaal het risico liepen te sterven. In een flits van inzicht wist hij met absolute zekerheid dat hij er niet klaar voor was te sterven. Het verlangen te leven klopte door hem heen, snelde door zijn aderen, vulde zijn lichaam. Het was een dierlijk instinct dat niet te ontkennen viel.

Zijn blik ging naar Audrey. Met opgeheven hoofd keek ze naar Dick, zonder een spoor van angst in haar ogen. Respect welde in hem op. God, ze was fantastisch. Naast doodgaan was haar laten gaan het laatste wat hij wilde.

'Hoe zit het met Julia?' vroeg Tim dodelijk kalm aan Dick. 'Ga je haar ook vermoorden?'

Dick wierp de vrouw een blik vol haat toe. 'Dat had ik lang geleden al moeten doen, direct nadat ze je chanteerde met haar te trouwen. Als ik had geweten dat ze erbij was die avond, dat ze alles had gehoord, dan zou ik het toen hebben gedaan.'

'Het zal niet werken, Dick. Je hebt maar een pistool. Zelfs als het niet op jouw naam staat, denk je dan echt dat ze zullen geloven dat jij erin bent geslaagd twee gewapende insluipers te overmeesteren en hun pistool af te pakken?'

Jason kon de man snel zien nadenken, maar Dick zei niets, hoogstwaarschijnlijk omdat hij geen weerwoord had.

Tim schudde zijn hoofd. 'Het is voorbij, Dick.'

Het gezicht van de oudere man vertrok van woede. 'Ik ga niet staan toekijken hoe jij alles weggooit waar ik voor heb gewerkt!'

Tim keek hem koeltjes aan. 'Ik ben bang dat je geen keus hebt.'

Dick staarde hem een hele tijd aan. Toen werd zijn blik ineens koud, en zijn mondhoeken gingen omhoog in een zwakke glimlach. 'Ik zou gedacht hebben dat jij lang geleden al had geleerd dat we altijd keuzes hebben.'

Jasons polsslag versnelde zich van schrik. Bridges was iets van plan. Hij zette zich schrap, klaar om voor Audrey te springen bij de minste indicatie dat het pistool haar kant weer opging. Zo ver kwam het niet.

Voor iemand iets kon doen, zette Dick het pistool tegen zijn slaap en haalde de trekker over. Er volgde een explosie van bloed. Dicks lichaam begon te schokken, en het leven verdween uit zijn ogen. Langzaam zakte hij ineen op de grond.

Een tijdje kon Jason alleen maar geschokt naar het lichaam staren. Toen slaagde hij er eindelijk in zijn blik af te wenden en naar Audrey te kijken. Zij was al net zo verbijsterd. Verdwaasd staarde ze neer op de dode man.

De stilte strekte zich uit, niemand bewoog, tot Raymer eindelijk zijn hoofd optilde en naar Audrey keek. Zacht schraapte hij zijn keel. 'Ik weet dat ik het recht niet heb dit te vragen, maar voor mijn vrouw en kinderen ga ik het toch doen,' zei hij droevig. 'Ik zou heel dankbaar zijn als jullie tegen niemand zeggen wat hier is besproken. Ik vind het heel erg wat er met uw oom is gebeurd en ook wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan, maar ik denk niet dat er iets goeds uit zal voortkomen als de waarheid bekend wordt. Dick is gestraft, en ik meende wat ik zei. Ik ga aankondigen dat ik toch geen president wil worden, en ook dat ik me zal terugtrekken uit de senaat. Ik weet zeker dat iedereen zal geloven dat Dick zelfmoord heeft gepleegd omdat ik dat van plan was. Het kan me niet echt schelen wat er met mij gebeurt, maar mijn vrouw en kinderen zijn onschuldig in deze zaak. Zij verdienen het niet hierdoor gekwetst raken.'