Onbekend(48)

Zodra het condoom op zijn plek zak, kwam ze omhoog op haar knieën en positioneerde zichzelf boven hem. Toen staarde ze recht in zijn prachtige ogen en liet zich op hem zakken.

Ze was van plan geweest langzaam te bewegen, van ieder moment te genieten, maar die kans gaf hij haar niet. Op het moment waarop zij zich liet zakken, stootte hij omhoog met zijn heupen en vulde haar helemaal. Compleet opgaand in het moment, gooide ze haar hoofd naar achteren. Haar oogleden vielen dicht, een bijna ademloze kreun kwam uit haar keel. Een paar seconden bewogen ze allebei niet. Hun lichamen waren verbonden en vormden samen een perfecte eenheid.

Toen ze zijn handen op haar heupen voelde, opende ze haar ogen weer. Hij kwam omhoog tot zijn gezicht vlak bij dat van haar was, liet zijn handen naar haar middel glijden en trok haar stevig tegen zich aan. De zachte haartjes op zijn borst streken langs haar toch al gevoelige tepels en zorgden voor een heerlijke wrijving. Ze keek in zijn ogen, en wat ze daar zag, benam haar de adem. Er was lust, natuurlijk, meer dan ze ooit had gezien in de ogen van een man, maar ook tederheid en iets wat zo liefdevol was, dat ze helemaal stil werd vanbinnen. En er was nog iets. Verbazing of verbijstering of iets anders wat ze niet helemaal kon plaatsen, maar ze wist ook niet of ze dat wel wilde. Als ze dat deed, zou ze zich misschien gaan afvragen wat de oorzaak ervan was. Of misschien ging ze dan meer lezen in die ogen dan er echt was.

Verloren in zijn blik, merkte ze nauwelijks dat een van zijn handen wegschoof van haar rug, tot die ineens voor haar gezicht verscheen. Met zijn vingertoppen streek hij zacht een haarlok weg die voor haar gezicht was gevallen. Zonder zijn ogen van haar af te wenden, veegde hij de haarstreng uiterst zorgzaam achter haar oor. Toen leunde hij dichter naar haar toe en kuste haar langzaam, teder. Ze sloeg haar armen om zijn hals en begroef haar vingers in zijn haar. Zijn handen keerden terug naar haar heupen, en bijna onmiddellijk begon hij te bewegen. Halverwege trok hij zich telkens een stukje terug en bewoog dan weer naar voren. Tegen hem aan schommelend, trok ze hem dieper naar binnen en spande haar spieren aan om hem heen.

Zijn mond ging van haar lippen naar haar kaak, toen omlaag naar haar hals. Zich vastgrijpend in zijn haar deed ze haar hoofd naar achteren om hem ruimte te geven. Zijn stoten werden langzaam sneller, doelgerichter. Het was allemaal meer dan ze kon verwerken. Zijn beweging in haar, zijn mond op haar hals, haar borst, haar tepel. De druk bouwde zich in haar op, werd groter en groter met iedere stoot. Hulpeloos klemde ze zich aan hem vast. Onder haar armen voelde ze hoe zijn schouderspieren bewogen en zich spanden. Steeds sneller, steeds dieper stootte hij in haar, tot haar hoogtepunt eindelijk kwam.

Met een verpletterende kracht werd ze meegesleurd door een vloedgolf van extase naar een plek waar niets anders was dan pure sensatie. Hij volgde haar direct, en ze kon zijn orgasme door haar lichaam voelen sidderen. Zijn kreun deed haar huid trillen, een bewijs dat ze nog uit een geheel bestond. Drijvend op de laatste golven van genot, bleef ze hem vasthouden, net zoals hij haar vast bleef houden. Haar borsten drukten stevig tegen zijn borst, zodat ze zijn hart voelde bonzen tegen dat van haar.

Overweldigd door alle indrukken en gevoelens, was ze vergeten wat er over slechts een paar uur ging gebeuren. Alles wat hen nog te wachten stond, alles wat hem ervan weerhield ooit echt de hare te worden, het deed er niet toe. Het enige wat telde was dit moment, hier zijn met hem. Daar wilde ze zich aan vasthouden, zo lang als ze kon. Aan deze man, zo lang als hij van haar was.





12





Het was tijd. Jason wist het, maar hij wist ook dat hij er niet klaar voor was om dit moment los te laten. Heel stil, met Audrey tegen zijn zij genesteld, zijn arm om haar schouder, lag hij voor zich uit te staren. Ze was wakker, maar ze zei niets. Vanaf het moment dat ze hun lichamen eindelijk van elkaar hadden losgemaakt, hadden ze zo gelegen, in een aangename stilte. Hij zou iets tegen haar moeten zeggen. De drang was er, binnen in hem, om commentaar te geven op wat er net tussen hen was gebeurd. Om het belang ervan te erkennen, toe te geven dat er iets was veranderd. Er was ook iets veranderd. Dat kon hij echt niet ontkennen, en dat wilde hij ook niet. Het was hem alleen niet duidelijk wat er was veranderd, of misschien was hij nog niet zover dat hij daarbij stil kon staan. Te veel gedachten en herinneringen gingen door zijn hoofd, te veel emoties brandden in zijn binnenste. Hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen, want hij wilde haar geen beloftes doen als hij niet zeker wist of hij zich daaraan kon houden.

Er viel nog maar één ding te zeggen, al wilde hij het niet. 'Audrey?' Hij voelde dat haar lichaam zich spande, en er ging een steek van droefheid door hem heen bij die reactie.

'Ja?' 'Het is tijd om te gaan.'