Nanny Slaat Terug(17)

‘Tijdens mijn studie. Vóór mijn doctoraal.’

Hij schrikt alsof ik hem heb verklapt dat ik mijn studie heb bekostigd door de hoer te spelen. ‘Tja…’ probeert hij het goed te praten, ‘het is wél een indrukwekkende familie. Hebben jullie nog contact?’

Eerlijk zeggen? ‘Grayer is gisteren nog bij me thuis geweest.’

‘Magnifiek.’ Dat geeft de doorslag. ‘Langetermijninvestering in kinderen – daar geloven we in, hier op Jarndyce.’

‘Zo, en waar hebben ze jou weggekaapt?’ schakel ik snel over.

‘Assistent-onderdirecteur van gemeenteschool 348 in Nassau County,’ zegt hij op de vlakke toon die bestemd is voor het toegeven van gênante feiten die algemeen bekend zijn. Zoals wanneer beroemdheden op de rode loper aan de tand worden gevoeld over hun laatste YouTube-fiasco.

‘O, wat goed!’ zeg ik met een tomeloos enthousiasme, maar het antwoord maakt zijn aanwezigheid hier alleen maar raadselachtiger. Particuliere scholen van dit kaliber zijn net betaald voetbal. Je hebt topclubs en gewone clubs en er gelden strenge regels. De New Yorkse scholen kapen hun hoofden weg van particuliere scholen in Cleveland, Boston of Philadelphia. Ze worden niet uit de aardbeienveldjes van Long Island geplukt. De gelederen van de onderwijselite mijden bij het kiezen van een consultant is één ding; bij het kiezen van een schoolhoofd wordt het een heel ander geval. ‘Dat is vast een goede leerschool geweest voor…’

‘Het bestuur heeft me binnengehaald om ons door deze overgang heen te loodsen,’ zegt hij kortaf. ‘Het oude hoofd deelde de visie van het bestuur niet.’ Hij schraapt zijn keel. ‘Zullen we naar binnen gaan?’ Als hij zijn arm uitstrekt naar de deurknop, piept er een Livestrong-armbandje onder zijn manchet uit.

‘Heel goed,’ zeg ik met een glimlach. Dus wat Gene mist aan afkomst, maakt hij goed met zijn vermogen een visie te delen.

We lopen Ingrids lokaal in, waar de leerlingen op de rubberen vloeren er maar wat bij hangen en te kletsen tussen de lege roestvrijstalen tafels waarop ooit bunsenbranders en potjes met specimens zullen staan. Wanneer ze het hoofd zien binnenkomen, gaan ze min of meer rechtop zitten en worden de lusteloze gezichten iets levendiger. Ik zie Ingrid aan de andere kant van het lokaal een lezenaar opstellen, geholpen door een minuscule leerlinge met een zwart strohoedje op. Ingrid gaat zitten en het meisje laat zich op de vloer zakken en vlijt als een trouwe spaniël haar hoofd tegen een poot van de stoel. Ik loop achter Gene aan naar het eind van het lokaal, waarbij ik de in salons gemanicuurde nagels mijd van meisjes die liggen te loungen in zwarte minirokjes met plooien en zwarte kousen tot over de knie, waartussen repen bekoorlijke dij zichtbaar zijn. Sommige meisjes hebben een zwarte sweater of een zwart vest over hun pastelkleurige t-shirt met lange mouwen en laag uitgesneden hals gedrapeerd; in de plooien is een opgenaaid schoolembleem zichtbaar. De jongens hangen in zwarte broek tussen hun koerierstassen en Apple-spullen. Hun overhemden piepen hagelwit en gesteven onder zwarte blazers uit, die eveneens zijn voorzien van het schoolembleem, en de zoete kleurtjes van hun dassen weerspiegelen de shirts van hun vrouwelijke medeleerlingen. Apart kunnen ze allemaal zó in Teen Vogue, maar allemaal bij elkaar wordt het iets te psychedelisch.

Terwijl Ingrid naar de lezenaar loopt, vindt Gene een staanplaats voor ons bij een anatomische tekening. Hij hervindt zijn charisma en wendt zich tot mij. ‘Weet je, Nan, mijn voorganger vond het gewoon niet spannend om te veranderen. Zelfs de verhuizing naar de nieuwe buurt stond hem niet aan. Ze hebben zijn appartement verkocht en mijn gezin en mij een flat in Chelsea gegeven.’

‘O, ik ben dol op Chelsea,’ jubel ik op een toon alsof hij me heeft gevraagd bij hem in te trekken. Goddank zie ik wat leerlingen die zich in een rij opstellen bij het podium, waarmee dit soort-van-sollicitatiegesprek even wordt onderbroken en ik de zaken op een rijtje kan zetten. Kort samengevat: Shari heeft een kind gekregen en is vertrokken, waarmee ze Gene heeft gekwetst en het bestuur kwaad heeft gemaakt, al heeft ze de ‘aanpassingen’ bijna helemaal doorgevoerd, en nu wil het bestuur mij tegen betaling ‘achter de hand houden’ voor het geval er een ‘buffer’ nodig is – wat géén deel uitmaakt van de functieomschrijving van het schoolhoofd – voor mogelijke organisatorische aanpassingen in de toekomst? Nee, het is me nog niets duidelijker dan toen ik onder de kroonluchter door liep, een kwartier geleden.

‘Agnès b. heeft ze voor ons ontworpen,’ fluistert Gene trots in mijn oor.

‘Pardon?’

‘De uniformen.’

‘De laatstejaars komen mededelingen doen,’ roept Ingrid vanaf haar stoel, en drie leerlingen banen zich een weg door de zittenden.