Nanny Slaat Terug(20)

Gene trekt zijn onderlip strak en zuigt lucht tussen zijn tanden. ‘Maar háár ouders zitten bij de opening van het heliplatform niet naast me op het dak, Ingrid. Grant Zuckerman komt op het podium te zitten.’

‘Ik weet het. Het verbaast me ook echt dat Darwin daar geen rekening mee heeft gehouden.’ Ze kijkt even naar mij.

‘De hele school – alle oud-leerlingen die iets voorstellen, zijn uitgenodigd – heel New York kijkt mee, Ingrid. Het moet een daverend succes worden, waarmee we de school symbolisch boven de concurrentie uittillen.’

‘Ik weet het. En Chassies toespraak zal inslaan als een bom.’ Ze houdt haar hoofd schuin en schudt haar pony uit haar ogen.

Gene kijkt naar de vloer en vervolgt omzichtig: ‘Ik ben heel blij met de weg die deze school is ingeslagen. Het bestuur is heel enthousiast.’ Hij slaat zijn armen over elkaar. ‘Het zou niet bevórderlijk zijn als ze de indruk kregen dat het onderwijzend personeel niet enthousiast is.’ Het valt me in dat Philip zich kan hebben verkeken op wie het ‘rumoerige, ruzieachtige volkje’ is.

‘Oké…’

‘Uitstekend, uitstekend,’ zegt Gene op een toon alsof de zaak rond is. Hij richt zich tot mij. ‘Nan, ik ben heel blij dat je bij ons team bent. Mijn assistente zal nog contact met je opnemen over je aanstelling en we zullen je zo nodig inschakelen.’

‘Dank je, Gene. Ik verheug me op de samenwerking.’

‘Ik moet nu helaas rennen, ik heb een vergadering, kom je er zelf uit?’

Ik knik. Ik hoop het maar, anders zou ik in een jiujitsukooi of in een deeltjesversneller terecht kunnen komen.

Hij wil weglopen, maar draait zich op de valreep bliksemsnel om. ‘Dus het wordt Darwin, Ingrid?’

Ingrid gooit de rollen knutselpapier weg en bijt op haar lippen. ‘Ik heb de leerlingen al verteld wie het wordt, Gene.’

Hij blijft even besluiteloos staan. ‘Denk er nog een paar uur over na en kom na de les naar mijn kamer.’ Hij knikt naar haar. Hij knikt naar mij. Hij laat ons achter bij de stalen tafels voor de bunsenbranders.

‘En dat was… Gene!’ zegt Ingrid gemaakt opgewekt als de deur langzaam dichtdraait om zijn hightechscharnieren.

‘Goed, wat voor soort ontwikkelingsmogelijkheden bood Shari jullie aan?’

‘O, je weet wel, workshops over aanpassing, sessies over rollen en verantwoordelijkheden, dat soort dingen. Ze had veel tijd kunnen winnen als ze ons gewoon kniebeschermers had gegeven. Toen we na de kerstvakantie terugkwamen, kregen we te horen dat ze op onze ziektekostenverzekering wilden beknibbelen ter compensatie van de inrichtingskosten. Dat was waarom iedereen over de rooie ging en haar lastigviel tijdens haar zwangerschapsverlof.’

‘Wauw. Maar dat is van de baan?’

‘Ja. Het had iets te maken met de opbrengst van het nieuwe investeringsplan.’

‘Ik snap het.’ Ik stop mijn BlackBerry in mijn tas en vang een glimp op van de videoband van Grayer die ik er op het laatste moment in heb gemikt in de hoop dat ze in de bibliotheek nog een videorecorder hebben. ‘Ingrid, heeft de school een audiovisuele ruimte?’

‘Maak je een geintje? Spielberg zou er jaloers op zijn.’

‘Ik heb eigenlijk alleen een videorecorder nodig. We hebben thuis alleen maar een dvd-speler.’ En geen hamsterwiel om hem mee aan te drijven.

‘Ik heb een combi-installatie in mijn lokaal die je wel mag gebruiken, als je wilt.’

‘Dat zou super zijn,’ zeg ik. Met een opnieuw opkomende mengeling van nieuwsgierigheid en twijfel pak ik de band uit mijn tas.

Nog geen kwartier later zit ik achterovergeleund met een afstandsbediening in mijn hand op een stoel in het verduisterde lokaal en zie de korrelige video van mijn eenentwintigjarige zelf die op de avond van mijn ontslag door de X’en met betraand gezicht een tirade houdt tegen een teddybeer. Wat me als eerste opvalt is dat ik er te jong uitzie, niet wereldwijs genoeg, om zo zeker van mijn zaak te zijn.

Hoe moet het voor Grayer zijn geweest om dat meisje, dat nog geen vijf jaar ouder is dan hij nu, warrig voor hem te horen pleiten?

Ik tuur naar de ingewikkelde afstandsbediening, vind de volume toets en zet de huilerige stem uit de op de flatscreen-tv aangesloten boxen harder. Daar ijsbeer ik op zonverbrande benen door Grayers slaapkamer, waar het speelgoed zoals altijd netjes op de planken is opgeborgen, terwijl het gezin ver weg in Nantucket zit. Mijn radeloze, vruchteloze smeekbede aan de ouders om Grayer te leren kennen en van hem te houden wordt onderbroken door drie seconden sneeuw en dan ga ik weer tekeer tegen Mr. X en zijn tekortkomingen als vader: ‘Een kind opvoeden is veel werk! Wat u zou weten als u het ooit langer dan vijf minuten achter elkaar had gedaan!’ Opeens begrijp ik waarom zijn vrouw die video heeft bewaard: voor het geval er ooit een strijd om de voogdij zou komen.