Nacht in Italie(9)

Ja, maar wat zou ze doen als hij dat werkelijk deed? Ze had geen idee. Waarschijnlijk zou ze gillen dat hij weg moest gaan.

Ze wist niet hoe het haar lukte, maar uiteindelijk viel ze toch in slaap. Ze sliep goed en werd pas wakker toen de wekker afging. Zich nu niet op haar gemak voelend over de aandacht die men haar de vorige avond had geschonken, trok ze een witte blouse met knoopjes tot aan haar hals aan en een van haar donkere mantelpakjes. Omdat er toen nog genoeg tijd was vóór het ontbijt, ging ze naar de conferentiezaal om de aantekeningen neer te leggen die ze die dag nodig hadden.

Ze ging zo op in haar werk, dat ze Blake niet hoorde binnenkomen. Ze slaakte een kreet van schrik toen ze zich omdraaide om weg te gaan en frontaal tegen hem aan botste.

‘Rustig maar, Kara.’ Hoewel het niet nodig was, sloeg hij zijn armen om haar heen.

Onmiddellijk rook ze de verleidelijke geur van zijn aftershave. Opnieuw werd ze overvallen door de vreemde gevoelens van de vorige avond, en ze kreeg vlinders in haar buik. ‘Sorry,’ zei ze hees, zich tegelijkertijd losmakend uit zijn armen. ‘Ik wist niet dat je hier was.’

‘Ben je bang voor me?’ vroeg hij fronsend.

‘Natuurlijk niet,’ zei ze prompt en nadrukkelijk, en ze keek hem recht in de ogen. Ze vroeg zich af of hij haar geloofde. Eerlijk gezegd zou zij zichzelf ook niet hebben geloofd.

‘Gelukkig maar, want we moeten een heleboel tijd samen doorbrengen. Heb je al ontbeten?’ Toen ze haar hoofd schudde, vervolgde hij: ‘Zullen we dan samen ontbijten? Dan kunnen we het programma van vandaag doornemen.’

Dat hadden ze al vaak doorgenomen, dacht ze, maar weigeren leek onmogelijk. De eetzaal zat vol, en alle ogen waren op hen gericht toen ze naar Blakes tafeltje liepen.

Blake had nog nooit een vrouw ontmoet die hem zo intrigeerde als Kara Redman. Hij kon niet beslissen of ze echt zo onschuldig was als ze leek of dat ze deed alsof.

‘We hebben veel gemeen,’ merkte hij op. ‘Wist je dat?’

Kara legde haar croissantje neer en vroeg fronsend: ‘Hoe kom je daarbij?’

‘Doodeenvoudig. We hebben allebei onze vader verloren, we zijn enig kind, en we vinden allebei ons werk belangrijk. Al is mijn carrière heel anders verlopen dan die van jou, je bent erg goed in wat je doet en erg gewetensvol, en daardoor ben je volgens mij de volmaakte persoonlijk assistente. Ik wil je nooit meer kwijt.’ En zo was het.

‘Erg aardig dat je dat zegt.’

‘Hoelang is je vader eigenlijk al dood? Ik kreeg laatst de indruk dat je nog heel veel verdriet om hem had. Mijn vader is overleden toen ik elf was, dus ik heb tijd gehad om eraan te wennen.’

Onmiddellijk veranderde Kara’s gezicht, alsof ze een masker had opgezet. Blake voelde meteen dat ze in haar schulp kroop. En haar stem was veel koeler dan tevoren. ‘Als je het niet erg vindt, praat ik liever niet over hem. Mijn vader was… Nou ja, hij was geen erg aardige man. En dat is al meer dan ik je had moeten vertellen. Het spijt me.’

‘En het spijt mij dat ik het vroeg.’ Haar bekentenis had hem zo geschokt, dat hij nu wenste dat hij niets had gevraagd. Zo te horen was Kara’s wond nog rauw. Misschien zou hij er op een dag achter komen wat voor man haar vader precies was geweest, maar nu moest hij het gesprek op een aangenamer onderwerp brengen.

‘Ik heb een tijdje in Italië gewoond,’ zei hij. ‘Het is een mooi land. Mijn moeder is half Italiaans.’

Tot zijn opluchting lichtten haar ogen op. ‘Woont ze hier nog steeds?’ vroeg ze belangstellend.

‘Nee. Ze geeft de voorkeur aan Engeland. Dichter bij mij. Maar ik heb familie in Turijn.’

‘Ga je die opzoeken na de conferentie? Zolang ik bij je werk, heb je nog nooit vakantie genomen.’

‘Ik denk het niet,’ antwoordde hij. ‘Mijn werk is belangrijker voor me dan familiebezoek. En jij? Waar ga jij met vakantie heen?’

Kara haalde haar schouders op en keek alsof ze wilde dat hij die vraag ook niet had gesteld. ‘Ik blijf thuis. Mijn moeder is te zwak om te reizen.’

Natuurlijk. Hij was vergeten dat haar moeder ziek was. ‘In dat geval heb je niet het recht om mij te bekritiseren,’ zei hij, er voor alle zekerheid bij glimlachend. Soms leek Kara doodsbang voor hem te zijn, en hij had geen idee waarom. Ze intrigeerde hem, en tijdens hun verblijf in Milaan wilde hij haar heel graag beter leren kennen.



De eerste dag van de conferentie was een openbaring voor Kara. Het was fascinerend te zien hoeveel gezag Blake had en met hoeveel ontzag iedereen naar hem luisterde. De energie die door de zaal gonsde, stimuleerde haar om de een of andere reden ook. Ze voelde zich vitaler dan ze zich in lang had gevoeld.

Ze had verwacht dat ze alleen maar stilletjes naast Blake zou hoeven te zitten om aantekeningen te maken en hem af en toe informatie te verstrekken die hij niet paraat had. Op de een of andere manier werd ze echter bij de bespreking betrokken.