Nacht in Italie(7)

‘Ik wacht op je.’

Ze kreeg kippenvel van paniek. ‘Dat hoeft niet. Ik vind de weg zelf wel.’

‘Ik wil dat we samen naar beneden gaan.’

Het klonk als een bevel, en ze wist dat hij niet weg zou gaan.

Omdat het het snelst en gemakkelijkst was, trok ze haastig de jurk aan. Ze had zich al opgemaakt, maar had geen tijd om meer aan haar haar te doen dan er snel een borstel doorheen halen.

Net toen hij zijn hand had opgetild om nog een keer te bonzen, deed ze de deur open. Zijn hand bleef in de lucht zweven, en hij staarde haar sprakeloos aan. Zag ze er zo vreselijk uit?

‘Is er iets?’ vroeg ze. Ze had nog een keer in de spiegel moeten kijken. ‘Ben ik te chic gekleed? Zal ik iets anders aantrekken? Ik wist niet goed wat ik aan moest.’

‘Je ziet er fantastisch uit. Absoluut fantastisch.’

Blake kon zijn ogen niet van haar afhouden. De jurk zat haar als gegoten, omsloot haar als een tweede huid. En wat had ze een figuur! Volmaakt geproportioneerd! Nog nooit had hij haar zo gekleed gezien als nu. Hij had ook niet geweten dat ze zulk mooi dik haar had, roodbruin met koperkleurige accenten. Met haar haar los zag ze er fantastisch uit. Het kwam tot op haar schouders en zwierde als een zijden gordijn om haar gezicht toen ze zich bewoog.

Hij begreep niet waarom ze haar lichaam altijd verborg onder vormloze kleren. Tenzij ze dacht dat eenvoudige mantelpakjes de correcte dracht waren voor het werk. Wat hij best vond, bedacht hij plotseling.

Als ze zoals een paar andere vrouwen op kantoor met haar fantastische figuur te koop liep, zouden alle mannelijke personeelsleden weg van haar zijn. En dat wilde hij niet. Tot zijn eigen verbazing wilde hij zijn assistente opeens beschermen.



Nadat Blake de andere afgevaardigden welkom had geheten, stelde hij haar voor. ‘Heren, mag ik u Kara Redman, mijn persoonlijk assistente, voorstellen? Een bekwamere assistente dan zij kan niemand zich wensen. Ze staat de komende paar dagen tot uw beschikking, alleen voor zaken die verband houden met het werk. Alles wat persoonlijk is, moet u voor u houden.’

Zoals verwacht, moest iedereen om die laatste opmerking lachen, maar toch voelde Kara zich opgelaten. Ze had er niet op gerekend dat hij haar zo publiekelijk zou voorstellen en dat hij zoiets zou zeggen. Haar wangen waren vuurrood, alsof ze in brand stond.

Toen het diner werd opgediend en iedereen met zijn aandacht bij het eten was, vroeg ze zacht: ‘Was dat grapje nou echt nodig?’

Blake trok vragend zijn wenkbrauwen op. ‘Het was geen grapje. Het was om je te beschermen. Ik heb al een paar mannen verlekkerd naar je zien kijken.’

‘En jij denkt dat ik niet op mezelf kan passen,’ zei ze, volkomen in verlegenheid gebracht. Weliswaar had ze zich nooit de mannen van het lijf hoeven te houden, maar dat wist Blake niet.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij droog.

Tegen alle verwachting in amuseerde Kara zich. Ze vond het leuk om de mensen te ontmoeten met wie ze contact had gehad, de gezichten te zien die bij de namen hoorden. Alles leek goed te gaan, tot na het eten. Terwijl de gasten rondliepen en een praatje met elkaar maakten, vroeg een van de mannen uit New York zich hardop af of ze meer was van Blake Benedict dan zijn persoonlijk assistente.

‘Hoe komt u daarbij?’ Hoe kon hij dat zelfs maar denken, laat staan het zeggen? Dachten alle anderen hetzelfde? Dachten ze dat hij hen daarom had gewaarschuwd om van haar af te blijven?

‘Ik heb gezien hoe hij naar u kijkt. Als een patrouillerende waakhond. Ik wilde alleen maar kijken of ik een kans maakte. U bent een fantastische vrouw. Een man zou zijn rechterarm opofferen om met u uit te mogen gaan. Blake is een bofkont als hij u al heeft.’

‘Niemand hééft me,’ repliceerde ze met fonkelende ogen. ‘Blake Benedict is mijn baas en verder niets.’

‘O nee?’ vroeg hij met een traag lachje. Toen ging hij dichter bij haar staan, zo dichtbij dat Kara zijn adem op haar wang kon voelen.

Toen ze snel naar achteren stapte, botste ze tegen een harde borst.

‘Alles in orde?’

Ze hoorde Blakes stem in haar oor en voelde zijn hand op haar middel. Het volgende moment sloeg hij zijn armen om haar heen en stond ze gevangen tegen hem aan. Instinctief wilde ze zich uit zijn armen bevrijden. Maar omdat hij dan voor gek zou staan, terwijl hij haar juist probeerde te beschermen tegen de avances van deze man, dwong ze zichzelf om stil te blijven staan.

Opeens werd alles anders. Ze was zich alleen nog bewust van Blakes sterke gespierde lichaam, van het zachte kloppen van zijn hart. En van het bonzen van haar eigen hart. Dat waren nieuwe en onverwachte gevoelens, en behalve tijdens de vlucht naar Milaan was ze nog nooit zo dicht bij een man geweest als nu. Haar hart had nog nooit een slag gemist omdat een man haar aanraakte! Dit was niet meer haar werkgever. Dit was Blake.