Nacht in Italie(5)

Kara was blij dat Blake niet doorvroeg. Ze had het benauwd gekregen van zijn vragen. Of klopte haar hart zo snel doordat ze zich tot hem aangetrokken voelde? Haar vader had haar verboden vriendjes te hebben, en zelfs na zijn dood had ze nooit tijd voor of zin in jongens gehad. Nu was ze dus voor het eerst dicht bij een man die belangstelling voor haar toonde, en ze vond het maar een griezelige ervaring.

Toen Blake zich eindelijk concentreerde op het scherm van zijn laptop, liet Kara haar hoofd achteroverzakken en deed haar ogen dicht. Maar het was niet gemakkelijk om hem te negeren, want ze rook zijn aftershave. Ze wist dat zijn been maar een paar centimeter van haar been verwijderd was en voelde dat hij soms naar haar keek in plaats van naar zijn computer.

Hoe het haar lukte, wist ze niet, maar op een gegeven moment viel ze in slaap. Ze werd wakker toen Blake zachtjes op haar schouder tikte en zei dat ze gingen landen en dat ze haar veiligheidsgordel moest omdoen.

Verlegen liep ze terug naar haar stoel en ging stram overeind zitten. Blake, daarentegen, was volkomen ontspannen en glimlachte. Had hij naar haar gekeken, terwijl ze sliep? Bij die gedachte kreeg ze het warm. Was haar mond opengezakt? Had ze er dom uitgezien? ‘Sorry dat ik in slaap ben gevallen,’ zei ze zacht.

‘Je was een schone slaapster. Het was een hele ervaring om je hoofd op mijn schouder te voelen liggen. Mijn altijd zo keurige persoonlijk assistente, die zich bij uitzondering als een echte vrouw gedroeg.’

Haar hoofd op zijn schouder, dacht ze geschrokken. Was dat waar? Haar hart begon wild te bonzen. ‘Het spijt me echt.’

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Het was me een genoegen.’

Een genoegen! Opnieuw bloosde ze. Dit was veel te gênant. ‘Het was erg onbeleefd van me.’ Ze ging nog rechter zitten. ‘Ik heb vannacht niet zo goed geslapen. Daar kwam het waarschijnlijk door.’

‘Kon je niet slapen omdat je vandaag met me mee ging?’

Toen zijn grijze ogen die van haar ontmoetten, rilde ze. Iets in de klank van zijn stem alarmeerde haar.

Het was verkeerd om alle mannen te beoordelen naar haar vader, maar haar moeder had haar gewaarschuwd voorzichtig te zijn. Ze had gezegd dat mannen niet altijd waren wat ze leken. En het enige wat ze van Blake wist, was dat zijn verhoudingen vermaard waren. Voor geen prijs wilde ze een van zijn wapenfeiten worden. Maar hoe moest ze zijn vraag beantwoorden?

‘Het kwam door de opwinding,’ zei ze. Dat was per slot van rekening niet helemaal gelogen. ‘Ik ben nog nooit in Italië geweest.’

‘Dan kun je nu je hart ophalen. Ik zal je plaatsen laten zien waarover je misschien hebt gelezen of die je alleen op de televisie hebt gezien.’

‘Mr. Benedict,’ zei ze zo professioneel mogelijk. ‘We hebben geen tijd voor sightseeing. We hebben een erg vol programma.’

Zijn trage glimlach sprak boekdelen. ‘Er is altijd tijd voor pleziertjes, Kara.’





Hoofdstuk 2





In minder dan geen tijd zaten ze in de auto die hen naar hun hotel bracht. Omdat Kara er foto’s van had gezien toen ze de kamers boekte, wist ze wat ze kon verwachten. In architectonisch opzicht bleek het echter zo indrukwekkend te zijn, dat het haar de adem benam. Wat haar adem echter even helemaal deed stokken, was de ontdekking dat haar kamer aan die van Blake grensde.

Kennelijk maakte hij zelfs deel uit van zijn suite, want er was een verbindingsdeur. Gelukkig was die op slot, maar dat stemde haar niet vrolijker en stelde haar allerminst gerust. Had hij ervoor gezorgd dat ze deze kamer kreeg?

Er was maar één manier om dat uit te vinden. Ze liep door de gang naar zijn deur, klopte aan en ging naar binnen toen ze zijn stem hoorde. ‘Waarom is mijn kamer naast de jouwe?’ vroeg ze plompverloren, zonder zelfs maar te wachten tot hij vroeg wat ze kwam doen.

‘Vind je dat erg?’ vroeg hij onbezorgd. Hij keek zelfs niet verbaasd, waaruit bleek dat hij een dergelijke reactie had verwacht.

‘Ja,’ antwoordde ze vinnig.

‘Waarom?’ vroeg hij, haar strak in de ogen kijkend.

‘Omdat… Nou ja…’ Beseffend dat ze eigenlijk geen goede reden had, stak ze haar kin een beetje verder naar voren. ‘Het voelt gewoon niet juist. Ik hoor een kamer bij de anderen te hebben. Het is alsof je me belangrijker vindt dan de rest.’

Hij trok zijn donkere wenkbrauwen op en sloeg zijn armen voor zijn indrukwekkende borst over elkaar. Hij had zijn jasje uitgedaan en de bovenste knoopjes van zijn overhemd losgemaakt, waardoor de donkere krulhaartjes op zijn gebruinde huid te zien waren.

Tot dusver had Kara hem alleen in een net pak gezien, nog nooit de man van vlees en bloed eronder. Hoewel het geen invloed op haar zou moeten hebben, had het dat wel degelijk. Opeens zag hij er minder intimiderend en veel menselijker uit. En sexy, gaf ze met tegenzin toe.