Nacht in Italie(11)

‘Probeer je eronderuit te komen?’

‘Ja.’ Liegen was zinloos.

Blake lachte om haar eerlijkheid. ‘Kom nou, Kara. Is het nog niet tot je doorgedrongen dat ik altijd mijn zin krijg? En waarom tutoyeer je me wel, maar noem je me nog steeds Mr. Benedict? Ik heet Blake.’

Er was een hemelsbreed verschil tussen hem in gedachten Blake noemen en het in zijn gezicht zeggen. Misschien was ze ouderwets, maar het gebruik van zijn achternaam gaf haar een gevoel van veiligheid. Het hield de barrière op. Het voorkwam intimiteit. Het herinnerde haar aan haar baas, die hij tenslotte was.

Niet dat haar lichaam acht sloeg op barrières. Hoe langer ze samen waren, des te bewuster ze zich van hem werd. En des te onbehaaglijker ze zich voelde. Het was zo’n vreemd gevoel, dat ze zich het liefst wilde omdraaien en wegrennen voordat hij het in de gaten kreeg.

Blake was een man van de wereld. Hij wist alles van vrouwen. Als hij te diep in haar ogen keek, zou hij kunnen zien wat voor effect hij op haar had. Hij zou raden hoeveel emoties hij had losgemaakt. En hij zou er misschien misbruik van maken. Ervan profiteren. En haar zo lang blijven bewerken dat ze toegaf.

De gedachte daaraan, dat ze hem zou toestaan met haar te flirten, misschien zelfs verder te gaan, wond haar ineens zo op, dat haar hart begon te bonzen en ze fysiek naar hem verlangde.

Ze draaide zich om en liep weg. Eindelijk begreep ze waarover alle andere meisjes op kantoor het hadden.

‘Je begrijpt toch wel, Kara…’ hoorde ze hem zeggen, ‘…dat weglopen me meer over je vertelt dan als je was blijven staan en kwaad was geworden?’

Hij wist dat ze in zijn gezelschap niet gemakkelijk zou ontspannen. Toen ze etalages hadden gekeken, had ze geanimeerd met hem gepraat, maar zodra hij iets had voorgesteld waardoor ze nader met elkaar in contact zouden komen, was ze bevroren.

Waarom? Hoelang zou hij nodig hebben om daarachter te komen? Zo’n gesloten persoon als Kara had hij nog nooit ontmoet. Andere vrouwen waren er altijd op gebrand om over zichzelf te praten, de aandacht te trekken, zich mooi te maken voor hem. Maar Kara niet. En hoe minder ze losliet, des te nieuwsgieriger hij werd, des te vastbeslotener hij werd om een bres te slaan in de muur die ze om zich heen had opgetrokken. Er moest een reden voor zijn, en hij wilde weten wat die was. Of het echt was vanwege haar vader of dat er iets anders was.

‘Ik loop niet weg.’

Hij glimlachte om haar opstandige toon. ‘Mooi, want ik wil dat je hier een fijne tijd hebt. Het draait niet allemaal om de conferentie. En omdat je voor het eerst in Milaan bent, wil ik dat je iets meer van de stad ziet dan de binnenkant van een hotel. Naar mijn bescheiden mening vormt La Scala het pièce de résistance. Je kunt hier niet weggaan zonder een voorstelling te hebben bijgewoond. En ik zou het een eer vinden als ik je mee mag nemen naar een opera-uitvoering.’

‘Dat is erg aardig van je, Mr., eh… Blake, maar je agenda is vol.’

‘Waar je me steeds aan herinnert.’ Hij zei het glimlachend, omdat hij begreep hoe moeilijk het voor haar was geweest om hem bij zijn voornaam te noemen. ‘Maar we maken er tijd voor vrij.’ Hij zag de ongerustheid in haar blauwe ogen en zag haar nerveus op haar onderlip bijten. Haar volle onderlip was erg sensueel, nog iets wat hem niet eerder was opgevallen.

Hij kwam in de verleiding om haar nervositeit weg te kussen, om die mooie lippen te proeven. Maar hij wist dat dat rampzalig zou zijn. Kara Redman was zonder enige twijfel de boeiendste vrouw die hij ooit had ontmoet. Al was dat het laatste wat hij deed, hij moest en zou de barrière afbreken die ze om zich heen had opgetrokken. En daar zou hij heel veel plezier aan beleven.

‘We moeten terug naar het hotel,’ zei Kara met een nadrukkelijke blik op haar horloge. ‘Het diner is over een uur, en ik moet me nog douchen en –’

‘Je hebt natuurlijk gelijk,’ zei Blake, maar ze moest niet denken dat hij zijn plan om naar de opera te gaan had laten varen. Het idee om samen naar een voorstelling te kijken – dicht naast elkaar – ging hem niet uit gedachten. Hij zou haar delicate parfum ruiken, en misschien zou hij zich zelfs meer bewust zijn van zijn verrassend mooie assistente dan van wat er op het toneel gebeurde.

Hij was nog nooit zo bezeten geweest van een vrouw als van Kara Redman. Sinds zijn scheiding was hij met heel veel mooie vrouwen uit geweest, maar hun schoonheid was oppervlakkig geweest. Zijn assistente was heel anders. Zodra hij echt naar haar had gekeken, had hij een opvallend mooie vrouw gezien. Hij zou nooit kunnen begrijpen waarom ze haar prachtige figuur verborg onder praktische kleren. Ze was ook buitengewoon intelligent. Eigenlijk was ze een fantastische vrouw, en hij kon niet geloven dat hij zich dat niet maanden eerder had gerealiseerd.