Nacht in Italie(2)

Desondanks beviel het hem niet dat ze niet prompt instemde met zijn wensen. ‘Als ik u ophoud, kunnen we misschien beter een andere keer verder praten.’

Kara deed haar best om zijn sarcastische toon te negeren. ‘U houdt me niet op, maar er valt eigenlijk niets te bespreken. Ik kan niet mee naar Italië, zo eenvoudig is het. Het spijt me.’

Met ingehouden adem wachtte ze op zijn reactie. Waarschijnlijk had nog nooit iemand hem iets geweigerd. Blake Benedicts wil was wet. Iedereen danste naar zijn pijpen. En waarom ook niet? Per slot van rekening was hij de succesvolle eigenaar van een van de grootste ICT-bedrijven.

De meeste mensen durfden niet eens te dromen van Blakes succes. Alle personeelsleden kenden zijn succesverhaal. Als jongetje van vijf had hij al beter overweg gekund met computers dan de meeste volwassenen. Op zijn zestiende was hij zijn eerste computerprogramma’s gaan schrijven en had hij zijn eerste bedrijf opgericht. Inmiddels werkten er duizenden mensen voor hem. Iedereen had ontzag voor hem en niemand peinsde erover om hem iets te weigeren. Daarom had Kara hem overrompeld. Maar ze kon haar moeder zelfs niet een paar nachten alleen laten. Dat zou veel te gevaarlijk zijn.

Het was echter duidelijk dat haar moed hem verbaasde. Hij fronste zijn voorhoofd en kneep zijn grijze ogen samen. En zijn stem had nog nooit zo scherp geklonken als nu. ‘“Kan niet” komt niet voor in mijn vocabulaire, Miss Redman. U werkt lang genoeg voor me om dat te weten.’

Dat was waar, maar haar prioriteiten waren net zo belangrijk als de zijne. ‘Dat… Dat begrijp ik, maar ik heb een privéleven en –’

‘Is dat leven zo belangrijk dat u zich niet volledig kunt inzetten voor uw werk?’

Al werd Kara doodnerveus van zijn sarcastische toon en van de staalharde blik in zijn nu bijna zilverkleurige ogen, ze hield haar poot stijf. ‘Mr. Benedict, u kunt niet zeggen dat ik mijn werk niet naar behoren doe.’ Ze had zo vaak overgewerkt, dat ze soms het gevoel had meer tijd door te brengen op kantoor dan thuis.

‘Nee. Eigenlijk bent u erg goed,’ gaf hij toe.

Hij was niet scheutig met loftuitingen, wist ze, maar toch was hij wel een goede werkgever. Zijn personeelsleden werden rechtvaardig behandeld en goed betaald, en ze beloonden hem daarvoor door hun werk goed te doen. Er namen maar weinig mensen ontslag.

Waarom kon hij de situatie niet vanuit haar oogpunt bekijken? Dacht hij dat zijn personeelsleden geen privéleven hadden?

‘Wie heeft er dan meer recht op uw tijd? Een vriendje?’

Uit zijn opgetrokken wenkbrauwen maakte ze op dat hij dit excuus duidelijk niet goed genoeg vond en dat hij niet zou rusten voor ze hem de waarheid vertelde, althans zoveel ervan als ze kwijt wilde. ‘Als u het zo nodig moet weten, ik zorg voor mijn moeder. Ze redt het niet zonder mij.’ En ze hoopte vurig dat hij niet dieper zou ingaan op hun omstandigheden.

Een fractie van een seconde aarzelde hij. Dit was kennelijk niet wat hij had verwacht of waar hij zelfs maar aan had gedacht. Ze vroeg zich af of zijn moeder zich op hém verliet. Waarschijnlijk niet. Blake leefde voor zijn werk. In de elf maanden dat ze nu voor hem werkte, had hij niet één dag vrij genomen.

‘Is er niemand anders die voor haar kan zorgen? Een ander familielid?’

Het liefst had ze hem gevraagd of het niet logisch was dat ze in dát geval de kans om naar Italië te gaan met beide handen zou hebben gegrepen. Maar ze hield zich in en keek hem met vooruitgestoken kin net zo kwaad aan als hij haar. ‘Ik ben enig kind en mijn vader is dood.’ Met bonzend hart wachtte ze vervolgens op zijn reactie.

Hij trok zijn wenkbrauwen een heel klein beetje op. Als ze hem niet in het gezicht had gekeken, zou ze het niet eens hebben gemerkt.

‘Ik begrijp het. Dat is triest. Het spijt me.’ En hij keek zowaar alsof hij het meende. ‘Wat scheelt uw moeder?’

‘Ze heeft een zwakke gezondheid. Ze is van mij afhankelijk.’

‘Kan er echt niemand anders zolang voor haar zorgen?’

Kara aarzelde. De zus van haar moeder had altijd gezegd dat haar moeder te allen tijde bij haar kon logeren als zij – Kara – er even tussenuit wilde, maar ze was nooit op haar aanbod ingegaan. Het had niet eerlijk geleken. Ze wist niet zeker of haar tante besefte hoe zwak Lynne was geworden.

Ze had echter te lang geaarzeld, en daar maakte Blake Benedict gebruik van. Met samengeknepen ogen keek hij haar aan. ‘Ik kan aan uw gezicht zien dat er iemand is.’

Kara kneep haar lippen op elkaar en knikte. ‘Mijn tante. Misschien. Ik zou het haar moeten vragen.’

‘Doe dat dan vanavond, Miss Redman. En als uw tante niet kan, huur ik persoonlijk een verpleegster voor uw moeder in.’

Wat betekende dat hij haar meenam naar Milaan of ze wilde of niet! Kara wist niet of ze zich geërgerd of gevleid moest voelen.